Ben elbette bunun kararını verecek kişi değilim ama anlattıklarına göre depresyonda olduğunu yada psikolojik bir sıkıntın olduğunu düşünmüyorum. Ben ilk okulda, lisede, dersanede hep arkadaş grupları içinde oldum hemde o grubu toplayan ayakta tutan birliği sağlayan kişi konumunda. Ama üniversitede durum böyle olmadı
Çünkü üniversiteye ilk başladığımda bazı psikolojik sıkıntılarım vardı insanlardan soyutlamıştım kendimi, sosyal ortamlardan uzaklaşmıştım. Sınıftan arkadaşlar bir yerlere çağırıyorladı gitmiyordum hep bahanelerle reddediyordum tekliflerini. Tabi bir süre sonra çağırmaz oldular 'nasılsa gelmeyecek' diye düşündüler doğruydu..
Bendeki durum kendim gitmek istemiyordum içseldi, ama sen arkadaşlıklar kurmak gezmek istiyorsun ailenin kısıtlamalarından dolayı yapamıyorsun. Sen onların tekliflerini reddettikçe onlar da 'yine gelmeyecek çağırmayalım boşuna' diyerek yavaş yavaş dışlıyorlar seni. Onlar da haklı kimse kimsenin peşinden koşamaz sonuçta.
Ben şimdi 3. yılımdayım Allaha şükür o psikolojik sıkıntılarımı atlattım arkadaşlarla konuşmaya birlikte bir şeyler yapmaya başladım ve kısa sürede aralarına katıldım.Evet belki ilk okul yada lisedeki gibi yakın arkadaşlıklar değil ama hiç yoktan iyi
Sen de bir şekilde gir aralarına
Ailenin kısıtlamalarını ufak ufak adımlarla genişlet, her gün biraz daha geç git eve, alıştırma aynı saatte gelmeye. Dışardayken 'acaba kızarlar mı gecikirsem' veya 'ararlar şimdi ben erkenden kalkıyım' gibi şeyler düşünme boşver öldürecek değiller evden atacak değiller (tabi bilmiyorum aile durumunu tam olarak ama anne baba sonuçta
) Mutlu ol senin hayatın! Aileni gerçekten üzecek bir şey yapmadıkça sorun yok. Onları mutlu etmek için kendini üzmene de gerek yok