- 23 Mart 2013
- 1.075
- 258
- 123
- 26
- Konu Sahibi WomanAndProud
-
- #1
Psikoloğa git biz doktor muyuz diyeceksiniz ama psikoloğa bile anlatamayacağım şeyler var
Uzun bir süredir resmen yaşamaktan zevk almıyorum, ha beni tüm gün bir odaya kilitlemişler ha normal seyrimi yaşamışım sanki ikisi aynı şey gibi geliyor.
18 yaşındayım bu sene üniversiteye başladım 1 ay falan oldu bölümümüz yeni o yüzden geç başladık. Okul başlayana kadar her gün dua ettim güzel arkadaşlıklarım olsun dışlanmayayım vs diye. İlk gün sınıfımı çok sevmiştim fakat zamanla gruplaşmalar başladı ve ben kendimi hiçbir gruba ait hissetmiyorum. Herkesle bir muhabbetim var ama hiç yakın olduğum biri yok, şimdi daha okul yeni başladı diyeceksiniz ama sınıftakiler çoktaan arkadaşlıkları ilerletti bile. Yani mesela herkes kendi grubuyla bir şeyler planlıyor hadi şuraya gidelim buraya gidelim gibi, ya da beraber eğleniyorlar fotoğraf çekiyorlar. Beni davet eden çağıran bir şey konuşan yok. Ben bir şey anlattığımda bile 50 kere söylemek zorunda kalıyorum dinletmek için.
Sessiz bir tip değilim, insanları aşırı derecede irite eden bir yönüm olduğunu düşünmüyorum. Daha önce hiç böyle olmamıştı normalde çok çabuk arkadaşlık kuran biriyim. Bir de zaten paranoyağımdır ay o niye öyle dedi, kesin beni istemiyorlar kibarlıktan söyleyemiyorlar falan gibi. Bu aralarda her şeyi iyice ona yormaya başladım artık zaten. Okula istemeyerek zorla gitmeye başladım eve gelince bir daha gitmek istemiyorum. Her akşam eve moralim bozuk dönmekten de bıktım
Aileme gelince, beni o kadar çok kısıtlıyorlar ki zaten bununla ilgili bir konu açmıştım yakınlarda. Dışarı çıkmam sanki çok büyük bir olaymış gibi davranıyorlar kırk yılda bir izin alabiliyorum onda da elli kere kimle nereye gittiğim soruluyor. Telefonu iki dakika elime alsam hemen kimle mesajlaşıyorsun sen saatlerdir diyorlar. Akşam yatmadan önce bilgisayardan film izlemek istesem, bu saatte internette napıyorsun ( sevgilin mi var imaları yani). Giyimime aşırı karışıyorlar artık o kadar ki alışverişten nefret eder hale geldim. Kısa kollu bile giymem yasak, pantolon giyince üstüne uzun bişey giymem gerek, yakası minicik bile açık olamaz (normal yakalı şeylerden bahsediyorum yani, yasak onlar) her kapıdan çıkardan güya çaktırmadan kontrole tabi turulurum. Göz kalemi bile çekmem yasak. Arkadaşlarım bana hep diyor ki ben açık olsam (arkadaşlarımın çoğu kapalı) oje sürerdim makyaj yapardım şunu şunu giyerdim saçımı böyle yapardım falan. Dediklerini yapsam ailede feci kavga çıkar heralde. Saçımı düzleştirmeye kalksam babam hemen laf sokar saçına uğraştığın kadar ders de çalışsan vs. Sabah yataktan kalktığım saçımı düzeltirken bile (max 5dk) duyarım bu lafı.
Zamanında babam kapanmazsan seni okuldan alırım diye tehdit etmişti (ortaokuldaydım). Ben seni arkadaşlarımın yanına böyle nasıl çıkaracağım demişti hala da der. Ben daha çok küçükken babamın anneme şiddet uyguladığını da biliyorum. Aile işlerimiz çok karışık yani. Babamın da bana hiç bir zaman babacan tavırlarla yaklaştığını hatırlamam. Hep despot, dediğini uygulattıran esnek olmayan bir adamdır. Hep arkadaşlarımın anne babalarıyla olan ilişkilerine özenmişimdir. 12 yaşlarında falanken babamın annemi aldattığını öğrendim (hala da devam ediyor), zaten babam çok gıcık ve huysuz bir adam. Birlikte yaşanması çok zor insanlardan. O zamandan beri de babama soğuğum (zaten bana da çok baskı uyguluyor) aile içinde herkese karşı hırçınlaştım.
Mimarlık okuyorum her hafta proje ödevim oluyor ve maalesef hafta sonu full çalışsak bile yetişemeyebiliyor. Genelde haftasonu ödev arkadaşımla buluşup ödevi yapıyorum, her seferinde partnerler değiştiğinden buluştuğumuz yer de değişiyor. Dün yine arkadaşımla buluştum ödev için çıkarken babamın haberi vardı annem de şehir dışında şu an, beni arıyor benden niye izin almadın diye bir sürü saydı kızın yanında telefondan da ses duyuluyordu rezil oldum.
Sınıftan hoşlandığım çocuğun umurunda bile değilim, zaten hep böyle olur. Hiç kimse benden gerçekten hoşlanmadı şu ana kadar. Hep kullanmak istediler. Kimden hoşlansam biliyorum ki o benden hoşlanmayacak. Anlatınca insanlar şaşırıyor, öyle erkeklerin soğuk kalacağı biri değilsin çirkin de değilsin şanssızlık demek ki seninki falan diyorlar. Gerçi o çok da önemli değil sınıfta arkadaşım bile yok ki doğru dürüst
Daha çok şey var ama yazsam cidden roman olur. O yüzden burda bırakayım. Hiç bir şeyden zevk alamıyorum. Abartıyor muyum sizce? Yani ailem hakkında anlattıklarım basit olabilir ama anlatıklarımın 20 kat şiddetlisini düşünün öyle bir durumu yaşıyorum. Klasik ergen tavırları değil yani. Gerçekten çok zor günlerim oldu. Yazarken de atladığım bir çok şey olduğu için tam yansıtamamış olabilirim
Uzun bir süredir resmen yaşamaktan zevk almıyorum, ha beni tüm gün bir odaya kilitlemişler ha normal seyrimi yaşamışım sanki ikisi aynı şey gibi geliyor.
18 yaşındayım bu sene üniversiteye başladım 1 ay falan oldu bölümümüz yeni o yüzden geç başladık. Okul başlayana kadar her gün dua ettim güzel arkadaşlıklarım olsun dışlanmayayım vs diye. İlk gün sınıfımı çok sevmiştim fakat zamanla gruplaşmalar başladı ve ben kendimi hiçbir gruba ait hissetmiyorum. Herkesle bir muhabbetim var ama hiç yakın olduğum biri yok, şimdi daha okul yeni başladı diyeceksiniz ama sınıftakiler çoktaan arkadaşlıkları ilerletti bile. Yani mesela herkes kendi grubuyla bir şeyler planlıyor hadi şuraya gidelim buraya gidelim gibi, ya da beraber eğleniyorlar fotoğraf çekiyorlar. Beni davet eden çağıran bir şey konuşan yok. Ben bir şey anlattığımda bile 50 kere söylemek zorunda kalıyorum dinletmek için.
Sessiz bir tip değilim, insanları aşırı derecede irite eden bir yönüm olduğunu düşünmüyorum. Daha önce hiç böyle olmamıştı normalde çok çabuk arkadaşlık kuran biriyim. Bir de zaten paranoyağımdır ay o niye öyle dedi, kesin beni istemiyorlar kibarlıktan söyleyemiyorlar falan gibi. Bu aralarda her şeyi iyice ona yormaya başladım artık zaten. Okula istemeyerek zorla gitmeye başladım eve gelince bir daha gitmek istemiyorum. Her akşam eve moralim bozuk dönmekten de bıktım
Aileme gelince, beni o kadar çok kısıtlıyorlar ki zaten bununla ilgili bir konu açmıştım yakınlarda. Dışarı çıkmam sanki çok büyük bir olaymış gibi davranıyorlar kırk yılda bir izin alabiliyorum onda da elli kere kimle nereye gittiğim soruluyor. Telefonu iki dakika elime alsam hemen kimle mesajlaşıyorsun sen saatlerdir diyorlar. Akşam yatmadan önce bilgisayardan film izlemek istesem, bu saatte internette napıyorsun ( sevgilin mi var imaları yani). Giyimime aşırı karışıyorlar artık o kadar ki alışverişten nefret eder hale geldim. Kısa kollu bile giymem yasak, pantolon giyince üstüne uzun bişey giymem gerek, yakası minicik bile açık olamaz (normal yakalı şeylerden bahsediyorum yani, yasak onlar) her kapıdan çıkardan güya çaktırmadan kontrole tabi turulurum. Göz kalemi bile çekmem yasak. Arkadaşlarım bana hep diyor ki ben açık olsam (arkadaşlarımın çoğu kapalı) oje sürerdim makyaj yapardım şunu şunu giyerdim saçımı böyle yapardım falan. Dediklerini yapsam ailede feci kavga çıkar heralde. Saçımı düzleştirmeye kalksam babam hemen laf sokar saçına uğraştığın kadar ders de çalışsan vs. Sabah yataktan kalktığım saçımı düzeltirken bile (max 5dk) duyarım bu lafı.
Zamanında babam kapanmazsan seni okuldan alırım diye tehdit etmişti (ortaokuldaydım). Ben seni arkadaşlarımın yanına böyle nasıl çıkaracağım demişti hala da der. Ben daha çok küçükken babamın anneme şiddet uyguladığını da biliyorum. Aile işlerimiz çok karışık yani. Babamın da bana hiç bir zaman babacan tavırlarla yaklaştığını hatırlamam. Hep despot, dediğini uygulattıran esnek olmayan bir adamdır. Hep arkadaşlarımın anne babalarıyla olan ilişkilerine özenmişimdir. 12 yaşlarında falanken babamın annemi aldattığını öğrendim (hala da devam ediyor), zaten babam çok gıcık ve huysuz bir adam. Birlikte yaşanması çok zor insanlardan. O zamandan beri de babama soğuğum (zaten bana da çok baskı uyguluyor) aile içinde herkese karşı hırçınlaştım.
Mimarlık okuyorum her hafta proje ödevim oluyor ve maalesef hafta sonu full çalışsak bile yetişemeyebiliyor. Genelde haftasonu ödev arkadaşımla buluşup ödevi yapıyorum, her seferinde partnerler değiştiğinden buluştuğumuz yer de değişiyor. Dün yine arkadaşımla buluştum ödev için çıkarken babamın haberi vardı annem de şehir dışında şu an, beni arıyor benden niye izin almadın diye bir sürü saydı kızın yanında telefondan da ses duyuluyordu rezil oldum.
Sınıftan hoşlandığım çocuğun umurunda bile değilim, zaten hep böyle olur. Hiç kimse benden gerçekten hoşlanmadı şu ana kadar. Hep kullanmak istediler. Kimden hoşlansam biliyorum ki o benden hoşlanmayacak. Anlatınca insanlar şaşırıyor, öyle erkeklerin soğuk kalacağı biri değilsin çirkin de değilsin şanssızlık demek ki seninki falan diyorlar. Gerçi o çok da önemli değil sınıfta arkadaşım bile yok ki doğru dürüst
Daha çok şey var ama yazsam cidden roman olur. O yüzden burda bırakayım. Hiç bir şeyden zevk alamıyorum. Abartıyor muyum sizce? Yani ailem hakkında anlattıklarım basit olabilir ama anlatıklarımın 20 kat şiddetlisini düşünün öyle bir durumu yaşıyorum. Klasik ergen tavırları değil yani. Gerçekten çok zor günlerim oldu. Yazarken de atladığım bir çok şey olduğu için tam yansıtamamış olabilirim
Son düzenleyen: Moderatör: