Merhaba arakdaşlar..
anlatmaya başlamadan önce, size biraz kendimden ve bu zamana kadar yaşadıklarımı özetlemek ve fikir edinmek istiyorum.
24 yaşındayım, yaklaşık 4.5 senelik evliyim, eşim 30 yaşında, ve almanyada yaşıyorum.
Eşimle tanıştığımda henüz 18'dim ve 1.5 sene süren beraberlikten sonra evlenmeye karar verdik.
Belki de hayatımın en büyük hatasını yapmış oldum diye düşünüyorum şimdi, o zamanlar çok cahilmişim, ve her şeyi toz pembe görüyor muşum.. ama hiç bir şey için geç değil!
Ben ayrılmak istiyorum! Anlık verilmiş bir karar değil bu.. Çok
düşündüm, yıprandım, yoruldum!
Şimdi size eşimden önce tanıştığım kişiden bahsetmek istiyorum..
Kendisi benden yaşca oldukça büyük-tek sorunumuz buydu, evli de değildi, onunla hayatımın en güzel günlerini yaşadım.. Birbirimize imkansız bir beraberlik diyorduk hep, ama kopamıyorduk da.. Sonra da şimdi ki eşimle tanıştım
Bir nevi o beni teşvik etti, evlen, mutlu olmanı istiyorum dedi, bense onunla kaçmayı bile göze almıştım, ama yaş farkımızı ve her şeyi en ince detayına kadar düşündüğü için, ayrıldık, ve ben evlendim. Unuturum dedim zamanla,
ama onu düşünmediğim 1 gün bile olmadı!!
Eşimle evlendikten sonra mutsuzluğumun başlaması gecikmedi, bana kölesiymişim gibi davranıyor, sevgisini göstermiyor, tlf'ları saygısızca yüzüme kapatıyor, beni başkaların önünde bozuyor, sahip bile çıkmıyordu!! Çalışmadığı günlerde beni yalnız bırakıyordu evde ayrıca.. Bense her zaman tam tersine, karşılık görmeden tüm görevlerimi yerine getirip, ondan sevgimi esirgemiyordum, çok mutsuzdum!!
Yaklaşık 2 sene önce kumara da başladı eşim, kazandığının çoğunu kumara yatırıyor, ay sonunu zor getiriyorduk ve halen öyle. Epey borç yaptığını öğrendikten sonra, onunla hiç oturup konuşamadığımız için, annemlerden yardım istedim, onlar konuştu eşimle, para yardımında bulundular, destek çıktılar!! Ama bunun değerini de bilmedi bu Mal!!
Battıkça batıyor, kendimi öldürecem diye tehditler savruyor, günün çalışmadığı saatlerde hep uyuyor, dış dünyayla bağlantısını tamamen kesti, yüzünü dahi zor görüyorum.
Ve en çok rahatsız olduğum şeylerden bir tanesi, iki haftaya bir duş alması, dişini fırçalamaması, traş olmaması, oldu bitti böyleydi, bense tam aksine, titiz ve bakımlıyım, ve buna rağmen bana aylarca dokunmadığı oluyor, aklım almıyor! Beni aldatıyor diyorum kesin!!
Bu zamana kadar nasıl böyle bir insanla yaşayabildiğime şaşıyorum!!
Dayanamaz hâle geldim!!
Çok çabaladım, ama olmadı..
Aklımda da yazdığım gibi hep ilk tanıştığım insanın söyledikleri vardı, "Seninle her erkek mutlu olur, sen çok mükemmelsin" derdi, ama öyle olmadı!
Onu aramayı çok düşündüm, ama eşime de ihanet etmek istemiyordum!
6 ay önce yine çok bunaldığım bir gündü, mesaj atmaya karar verdim, seneler geçmişti, nasıl bir tepki alacağımdan da korkuyordum, ama yaptım! İnanın 10 saniye geçmeden cevap geldi, tir tir titriyordum, ona karşı boş olmadığımı hissettim, biliyordum, ve kendime itiraf ettiğimde 8 senedir bunun böyle olduğunu anlamıştım..
Seviyeli bir ilişki yani konuşma başlamıştı aramızda. Ona başımdan geçen her şeyi anlattım, çok üzüldü, sinirlendi, ve oda anlam veremedi! Bana çok büyük destek oldu!
Anlayış, saygı, sevgi, güven aramızda ki en güzel şeylerin hepsi halen mevcuttu!
Bana beni hesaba katmadan bir seçim yapmalısın dedi, ya bu yaşadığın hayata devam edeceksin, yada kafayı yemeden, ayrılıp, yalnız yaşayabilirim diyeceksin dedi-ve haklıydı da, bana yol gösteriyor ve gözümü açmayı başarmıştı, evet ayrılacağım, çünkü huzursuz ve beni sevmeyen bir insanla beraber yaşamaktansa, ayrılmak en doğrusu diye düşünüyorum!!
Ailemin de onayını aldım, yalnız beklemem gereken ailevi bir şey var, 1 ay sonra işlemlere başlayabilirim ancak!
Eşim de zaten boşan gitsin, çekemem Seni diyor bana sürekli!! Benim iyilikten başka neyimi gördüyse!!
Ama beni rahat bırkamayacak yine de ayrıldıktan sonra bundan eminim, çünkü eşim hizmetçisiz, kölesiz yapamaz!!
Sırf bu yüzden bana hayatı dar edecektir!!
1 ay önce seneler sonra ilk kez buluştuk ilk Aşkımla, ve herşey eskisi gibiydi, o kadar mutluyduk ki, bana bir kadın olduğumu hissettiriyor, bana değer veriyor..
Ve inanın çok seviyorum onu, belki de yaşca büyük olan biriyle neden ilişki yaşıyor, bu adam kesin zengindir diyeceksiniz belki, ama değil..
Biz bir karar aldık.. Ben tamamen boşandıktan sonra buralardan uzaklaşıp, beraber yaşamaya.. Bunu hatta ona evlenmeden önce teklif etmiştim, ama o zamanlar o sırf yaş farkı yüzünden ılımlı bakmamıştı! Başkası olmuş olsa, hiç düşünmeden tamam derdi!!
Fakat şimdi oda, belki yaşayacağım 10-15 senem güzel, mutlu ve Seninle geçmesini istiyorum dedi..
Tabi ki onu ailemle tanıştırmayı isterdim, onaylarını almak, ama kabul etmeyecekler, bunu biliyorum.. O yüzden buralardan uzaklaşacağız..
Onu çok seviyorum, çok sayıyor ve değer veriyorum, oda bana karşı aynı şekilde..
Lütfen yuhlamayın, mutlu olmak herkese nasip olsun, yaş farkı benim için bir engel değil..
Siz ne diyorsunuz arkadaşlar?
Cevaplarınız için şimdiden tşklr!!
Saygılar..
anlatmaya başlamadan önce, size biraz kendimden ve bu zamana kadar yaşadıklarımı özetlemek ve fikir edinmek istiyorum.
24 yaşındayım, yaklaşık 4.5 senelik evliyim, eşim 30 yaşında, ve almanyada yaşıyorum.
Eşimle tanıştığımda henüz 18'dim ve 1.5 sene süren beraberlikten sonra evlenmeye karar verdik.
Belki de hayatımın en büyük hatasını yapmış oldum diye düşünüyorum şimdi, o zamanlar çok cahilmişim, ve her şeyi toz pembe görüyor muşum.. ama hiç bir şey için geç değil!
Ben ayrılmak istiyorum! Anlık verilmiş bir karar değil bu.. Çok
düşündüm, yıprandım, yoruldum!
Şimdi size eşimden önce tanıştığım kişiden bahsetmek istiyorum..
Kendisi benden yaşca oldukça büyük-tek sorunumuz buydu, evli de değildi, onunla hayatımın en güzel günlerini yaşadım.. Birbirimize imkansız bir beraberlik diyorduk hep, ama kopamıyorduk da.. Sonra da şimdi ki eşimle tanıştım
Bir nevi o beni teşvik etti, evlen, mutlu olmanı istiyorum dedi, bense onunla kaçmayı bile göze almıştım, ama yaş farkımızı ve her şeyi en ince detayına kadar düşündüğü için, ayrıldık, ve ben evlendim. Unuturum dedim zamanla,
ama onu düşünmediğim 1 gün bile olmadı!!
Eşimle evlendikten sonra mutsuzluğumun başlaması gecikmedi, bana kölesiymişim gibi davranıyor, sevgisini göstermiyor, tlf'ları saygısızca yüzüme kapatıyor, beni başkaların önünde bozuyor, sahip bile çıkmıyordu!! Çalışmadığı günlerde beni yalnız bırakıyordu evde ayrıca.. Bense her zaman tam tersine, karşılık görmeden tüm görevlerimi yerine getirip, ondan sevgimi esirgemiyordum, çok mutsuzdum!!
Yaklaşık 2 sene önce kumara da başladı eşim, kazandığının çoğunu kumara yatırıyor, ay sonunu zor getiriyorduk ve halen öyle. Epey borç yaptığını öğrendikten sonra, onunla hiç oturup konuşamadığımız için, annemlerden yardım istedim, onlar konuştu eşimle, para yardımında bulundular, destek çıktılar!! Ama bunun değerini de bilmedi bu Mal!!
Battıkça batıyor, kendimi öldürecem diye tehditler savruyor, günün çalışmadığı saatlerde hep uyuyor, dış dünyayla bağlantısını tamamen kesti, yüzünü dahi zor görüyorum.
Ve en çok rahatsız olduğum şeylerden bir tanesi, iki haftaya bir duş alması, dişini fırçalamaması, traş olmaması, oldu bitti böyleydi, bense tam aksine, titiz ve bakımlıyım, ve buna rağmen bana aylarca dokunmadığı oluyor, aklım almıyor! Beni aldatıyor diyorum kesin!!
Bu zamana kadar nasıl böyle bir insanla yaşayabildiğime şaşıyorum!!
Dayanamaz hâle geldim!!
Çok çabaladım, ama olmadı..
Aklımda da yazdığım gibi hep ilk tanıştığım insanın söyledikleri vardı, "Seninle her erkek mutlu olur, sen çok mükemmelsin" derdi, ama öyle olmadı!
Onu aramayı çok düşündüm, ama eşime de ihanet etmek istemiyordum!
6 ay önce yine çok bunaldığım bir gündü, mesaj atmaya karar verdim, seneler geçmişti, nasıl bir tepki alacağımdan da korkuyordum, ama yaptım! İnanın 10 saniye geçmeden cevap geldi, tir tir titriyordum, ona karşı boş olmadığımı hissettim, biliyordum, ve kendime itiraf ettiğimde 8 senedir bunun böyle olduğunu anlamıştım..
Seviyeli bir ilişki yani konuşma başlamıştı aramızda. Ona başımdan geçen her şeyi anlattım, çok üzüldü, sinirlendi, ve oda anlam veremedi! Bana çok büyük destek oldu!
Anlayış, saygı, sevgi, güven aramızda ki en güzel şeylerin hepsi halen mevcuttu!
Bana beni hesaba katmadan bir seçim yapmalısın dedi, ya bu yaşadığın hayata devam edeceksin, yada kafayı yemeden, ayrılıp, yalnız yaşayabilirim diyeceksin dedi-ve haklıydı da, bana yol gösteriyor ve gözümü açmayı başarmıştı, evet ayrılacağım, çünkü huzursuz ve beni sevmeyen bir insanla beraber yaşamaktansa, ayrılmak en doğrusu diye düşünüyorum!!
Ailemin de onayını aldım, yalnız beklemem gereken ailevi bir şey var, 1 ay sonra işlemlere başlayabilirim ancak!
Eşim de zaten boşan gitsin, çekemem Seni diyor bana sürekli!! Benim iyilikten başka neyimi gördüyse!!
Ama beni rahat bırkamayacak yine de ayrıldıktan sonra bundan eminim, çünkü eşim hizmetçisiz, kölesiz yapamaz!!
Sırf bu yüzden bana hayatı dar edecektir!!
1 ay önce seneler sonra ilk kez buluştuk ilk Aşkımla, ve herşey eskisi gibiydi, o kadar mutluyduk ki, bana bir kadın olduğumu hissettiriyor, bana değer veriyor..
Ve inanın çok seviyorum onu, belki de yaşca büyük olan biriyle neden ilişki yaşıyor, bu adam kesin zengindir diyeceksiniz belki, ama değil..
Biz bir karar aldık.. Ben tamamen boşandıktan sonra buralardan uzaklaşıp, beraber yaşamaya.. Bunu hatta ona evlenmeden önce teklif etmiştim, ama o zamanlar o sırf yaş farkı yüzünden ılımlı bakmamıştı! Başkası olmuş olsa, hiç düşünmeden tamam derdi!!
Fakat şimdi oda, belki yaşayacağım 10-15 senem güzel, mutlu ve Seninle geçmesini istiyorum dedi..
Tabi ki onu ailemle tanıştırmayı isterdim, onaylarını almak, ama kabul etmeyecekler, bunu biliyorum.. O yüzden buralardan uzaklaşacağız..
Onu çok seviyorum, çok sayıyor ve değer veriyorum, oda bana karşı aynı şekilde..
Lütfen yuhlamayın, mutlu olmak herkese nasip olsun, yaş farkı benim için bir engel değil..
Siz ne diyorsunuz arkadaşlar?
Cevaplarınız için şimdiden tşklr!!
Saygılar..
Son düzenleme:
İyi bari diyorum, seni kullanmamış kandırmamış kendi yoluna gitmen için teşvik etmiş ama neler duyuyoruz okuyoruz, ucuz atlatmışın.. Yerinde olsam ilk aşk falan demez asla bu adama güvenmezdim..
