iyi günler hanımlar,
aslında uzun zamandır bu durumu umursamıyordum ama ara ara aklıma takılmaya başladı.
annemle pek anlaşamayız, bekarken de evliyken de zıt düştük genelde.
babamı ondan daha çok sevdiğim için trip attığı da olmuştur çocuk gibi.,
annem birkaç senedir buzdolabına fotoğraf yapıştırıyor. rahmetli babamın, evine kabul etmeyen abimin, yanında yaşayan bekar kardeşimin, evli kızkardeşimin fotoğrafı ve kendi fotoğrafı var ama benim fotoğrafım yok. abimin bebeklik çocukluk fotoğraflarını falan değişik zamanlarda yapıştırıyor ama benim fotoğrafımı hiçbir zaman koymadı.
sorsam asla evlat ayırmadığını söyler, eşimi bahane edip evime gelip gitmiyor bu ara. araba aldılar, eşim mazot parasını öderse binebilirmiş gibi saçma bir nedenle araları bozuldu, suçlu ben oldum. ben istesem eşim onlara böyle davranamazmış.
şimdi de doğum yaklaştı, çocuklara bakması lazım ama reddedecek gibi bir his var içimde. önceki doğumumda da eşimin ayağı kırık olduğu halde, eşimi bahane edip yardımcı olmadı. eşim kırık ayağıyla, sezaryenli bana, yeni doğana ve büyük kızıma baktı 10 gün. annem bunu bilmiyormuş gibi, "ben olmasam size nasıl bakacak göreyim" diyor. o yüzden eşim yıllık iznini benim sezaryen günüme göre ayarladı. annem lütfederse, 1 gece kızlarıma bakacak evinde, eşim refakatçi olacak. ya da eşim evde kızlara bakacak, ben hastanede yalnız olacağım.
bazen aklıma geldikçe canım sıkılıyor.
