Eşim, aile bağlılığı olmayan biri. Annesi ile babası küçük yaşta ayrılınca yurtlarda bulmuş kendini. Üniversitede tanıştık biz ondan önce 6 sene yurt geçmişi vardı. Hem çalışıp, hem okuyordu. Bende elimden geldiğince destek olmaya çalıştım. Ne annesi, ne babası bir kere aramadılar eşimi. O zaman başladı sanırım ona acıma duygum sevgi ile karışık. Sonra o okulu bıraktı. Ben mezun olduktan sonra evlendik. Üni. mezunu olamdığı için iyi işler bulamadı. Kendini de geliştirmedi. Benimde önüm açıktı. Rabbim yürü ya kulum dedi ve hiç birşey yokken bir yastığımız dahi herşeyi aldım eve. hayal ettiğimin çok daha üstünde bir maaşla işe girdim. Eşim çalışıyor ama aldığı para inan kendine yetmiyor sigarası, giyimi, borçları, kredisi... Severek çalışmıyor işinde, istemiyor. Sürekli çalışmak bayıyor onu.. O işe de ben soktum onu zorla. Ben olmasam, annesinin yanına gider belki inan annesi de bir gün bakmaz ona. Çalış kendine bak kiranı ver der öyle bir kadın. Bana da diyor, sen olmasaydın ben napardım diye. Bunların dışında seviyorum ben kocamı bazen kafam atuyor ama bırakıp gitmem...
4 yıllık evliyim. 5'e gircez.