MErhaba arkadaşlar, sizlerin fikirlerine çok ihtiyacım var,
Ben 8 yıllık evli, (10 yıllık beraberliği)bir hanımım,eşimle birbirimizi çok severek evlenmiştik... Onun yetiştirilme tarzı hayat bakış açısı benimkinden farklı olsa da , bir şekilde (yaşımın verdiği cahillikten olsa gerek) olur, diyerek,kendimden kişiliğimden ödün vererek , evlendik... BEn henüz 17 yaşımdaydım tanıştığımızda 20 yaşındaykende evlendik, ben rahat yetiştim, babamla arkadaş gibiydik, birlikte sigara bile içerdik... Am eşim sigaraya karşı ,mutasıp bir kişiydi, bizim evde annem babamdan izin almaz sadece haber verirdi bir yere gitmek için, ama eşimin ailesinde kayın validem çarşıya tek başına çıkamazdı.... Uzun lafın kısası yanlış bir evililik yaptım... Evlendiğimin sabahı eşim zorla Allah'ın Emri Bu Benim KArımsın Eşşek Gibi Başını Kapayacaksın Dİye ,zorla kapattı beni... Bambaşka bir hayata başladım... Hemen hamile de kalınca ben iyice çaresiz kalarak bu evliliği yürütmeye çalıştım... Ama gelin görün ki o yıllarda sustuğum bastırdığım bütün düşüncelerim şu yıllarda bir volkan gibi patlıyor... EŞim hep bana kavgalarımızda hakaret ederdi, gerizekalı, salak ,aptal,kapa çeneni, sen sus, kadınsın sen,v.s. tabi cahilliğimden hep susardım,ama artık öyle değil karşılık veriyorum, ve şiddetli kavgalr yaşıyoruz,hemde 2 kızımın gözünün önünde... Bu bizi çok yıpratıyor... ANcak kızlarıyla olan ilişkisine gelince mükemmel..Onlarla oyun oynamayı sever ,ödevlerinde yardımcı olur haftasonları dolaşmaya çıkarız birlikte, evine bağlıdır,ihtiyaçlarımızı eksiksiz karşılar, ama sorun onunla benim aramdaki görüş farklılıklar.... Hep bu yüzden kavga ediyoruz,hatta her hafta sonu şiddetle kavga ediyoruz,bir konuyu tartışamıyoruz,kavgaya çeviriyoruz.. Ve tüm bunlar kızlarımın yanında oluyor,psikolojileri kötü etkileniyor, bense böyle olacağına ,boşanmanın daha iyi olacağını düşünüyorum, huzursuz bir evliliğimiz var ve düşüncelerimiz hiç ama hiç uyuşmuyor,birde çok seviyesiz sözlerle kavga ediyoruz.... Hatta öyleki bazen soka ortasında tartışmalarımız bile oldu...
Ben 8 yıllık evli, (10 yıllık beraberliği)bir hanımım,eşimle birbirimizi çok severek evlenmiştik... Onun yetiştirilme tarzı hayat bakış açısı benimkinden farklı olsa da , bir şekilde (yaşımın verdiği cahillikten olsa gerek) olur, diyerek,kendimden kişiliğimden ödün vererek , evlendik... BEn henüz 17 yaşımdaydım tanıştığımızda 20 yaşındaykende evlendik, ben rahat yetiştim, babamla arkadaş gibiydik, birlikte sigara bile içerdik... Am eşim sigaraya karşı ,mutasıp bir kişiydi, bizim evde annem babamdan izin almaz sadece haber verirdi bir yere gitmek için, ama eşimin ailesinde kayın validem çarşıya tek başına çıkamazdı.... Uzun lafın kısası yanlış bir evililik yaptım... Evlendiğimin sabahı eşim zorla Allah'ın Emri Bu Benim KArımsın Eşşek Gibi Başını Kapayacaksın Dİye ,zorla kapattı beni... Bambaşka bir hayata başladım... Hemen hamile de kalınca ben iyice çaresiz kalarak bu evliliği yürütmeye çalıştım... Ama gelin görün ki o yıllarda sustuğum bastırdığım bütün düşüncelerim şu yıllarda bir volkan gibi patlıyor... EŞim hep bana kavgalarımızda hakaret ederdi, gerizekalı, salak ,aptal,kapa çeneni, sen sus, kadınsın sen,v.s. tabi cahilliğimden hep susardım,ama artık öyle değil karşılık veriyorum, ve şiddetli kavgalr yaşıyoruz,hemde 2 kızımın gözünün önünde... Bu bizi çok yıpratıyor... ANcak kızlarıyla olan ilişkisine gelince mükemmel..Onlarla oyun oynamayı sever ,ödevlerinde yardımcı olur haftasonları dolaşmaya çıkarız birlikte, evine bağlıdır,ihtiyaçlarımızı eksiksiz karşılar, ama sorun onunla benim aramdaki görüş farklılıklar.... Hep bu yüzden kavga ediyoruz,hatta her hafta sonu şiddetle kavga ediyoruz,bir konuyu tartışamıyoruz,kavgaya çeviriyoruz.. Ve tüm bunlar kızlarımın yanında oluyor,psikolojileri kötü etkileniyor, bense böyle olacağına ,boşanmanın daha iyi olacağını düşünüyorum, huzursuz bir evliliğimiz var ve düşüncelerimiz hiç ama hiç uyuşmuyor,birde çok seviyesiz sözlerle kavga ediyoruz.... Hatta öyleki bazen soka ortasında tartışmalarımız bile oldu...