Herkese merhaba. İşin içinden çıkmadığım bu konuda daha önce deneyimi olanlardan veya yorum yapabilecek kişilerden bana yol göstermesini istiyorum. Erkek arkadaşımla aynı üniversiteyi kazandığımız yaz internet üzerinden tanıştık . Zonguldak'a okul için gittiğimiz ilk gün bir ilişkiye başladık. Şu anda 8 yıllık bir ilişkimiz var. Pandemi çıkana kadar yaklaşık 4 5 yıl beraber yaşadık. ikimizinde evi vardı ama %90 birimizin evinde vakit geçiriyorduk. Pandemiden sonra o ailesinin yaşadığı Manisa'ya ben ailemin yaşadığı Kocaeli'ye döndüm. Zaten bu süreçte okullarımız bitti . Birlikte geçirdiğimiz o kadar güzel zamanlarımız var ki bir kere bile kavga etmedik birbirimizi çok güzel sevdik çok şey atlattık ve hep beraberdik. Bir gün farklı şehirlerde olduğunuz için sorun yaşayacağımızı biliyorduk ama hep konuşmayı erteledik . Aslında benim memuriyet durumum var ben memur olabilirsem çalışma şartlarım daha iyi olacağı için o benim yaşadığım şehirde yaşamayı kabul etmişti. Özelde olursak şehir konusunda bir farklılık olmayacağı ve benden önce kariyerine başlamış olduğu için ben onun yanına gidecektim. Bu yaz nişan düşünüyorduk bir sonraki yaz evlilik. Erkek arkadaşımın şöyle bir durumu var babasını çok küçük yaşta kaybetmiş iki ablası var evliler . Şu an yaşadığı evde annesi ve ikiz erkek kardeşiyle yaşıyor. Biraz daha evin sahiplenici yükünü kendi omuzlarına almış ya da yüklemişler bilmiyorum. Bazı sağlık problemleride çıkmış ailesinde. Kısacası onları bırakıp başka bir şehirde yaşayamayacağını elinin hep üstlerinde olması gerektiğini söylüyor. Kendi ailemden bahsetmem gerekirse biz üç kardeşiz en büyükleri benim bir kız kardeşim bir erkek kardeşim var. Annem ile babam bize o kadar düşkünler ki bizi öyle güzel bir sevgiyle bağ ile yetiştirdiler ki aileme çok düşkünüm. Tabi en büyük çocuk olmanın da sorumluluğunu hissediyorum. Başka bir şehire gidersem biliyorum ki yıkılacaklar. Bu bana onlara haksızlık yapmak gibi geliyor. Bir yandanda evliliğim içinde yaşayacağım onların yaşayacağı şeylerden uzak olma düşüncesi beni çok yıpratıyor. En basitinden Allah nasip ederse ilk torunları olacak ve belki senede 3 4 kere görebilecekler çünkü babam çalışıyor kafasına göre gelme şansı olamaz. Bende çalışacağım için bu şartlar sağlanamayacak. Hep yarım kalacak gibi hissediyorum. Bir yandan ben yeni mezun inşaat mühendisiyim . İnşaat mühendisi Bir kadın olarak piyasada isim çok zor. Hep iş bulma konusundaki hem işin çalışma şartları açısından. Erkek arkadaşıma en azından memuriyetim olursa 3 yılın sonunda tayin hakkım olduğunu evlenene kadar zaten 1 yılda fazlasının geçeceğini kalan süreyi İzmit'te evli bir şekilde geçirip daha sonra Manisaya tayinimi isteyebileceğimi söyledim. Çünkü onuda anlıyorum ve ilerleyen yıllarda keşkeleri olsun istemiyorum. Hem bu şekilde hiç bilmediğim bir şehire giderken işim olacak birde bu konuda stres yaşamayacağımı hem de bu geçen sürede belki hayalini kurduğum şeylerin birazını da olsa yaşayıp kendi ailemle (eşimle) buradan ayrılmanın benim için daha kolay olacağını söyledim . O bu fikrin çok belirsiz olduğunu söyledi ve çok sıcak bakmadı. Biz bu işin içinden çıkamadık. Birbirimizi çok seviyoruz ve bu işin icinden çıkamazsak bizi ayrılığa kadar götüreceğini biliyoruz. Biraz uzun yazdım okuyanlara çok teşekkür ederim.Fikirlerinizi bekliyorum.