- 4 Aralık 2024
- 49
- 13
- 29
- Konu Sahibi kalemkutulu
- #1
Merhaba arkadaşlar, şubat ayında internetten biriyle tanıştım. Naif, duygusal, iyi niyetli ve sorumluluk sahibi biri. Karakteri, maddi durumu, mesleği, tipi absürt olmayan temiz niyeti bakışından duruşundan hareketlerinden de çok net anlaşılan bir karakter.
Şubat ayında tanıştık. Nisan ayında 16 saatlik mesafeden geldi ve yüz yüze görüştük. Ben uzak mesafeden tanışamayız az zaman geçiririz dediğim için temmuz ayında 1 ay benim şehrimde apart tuttu kaldı ve annemle tanıştırdım. Kasım ayında en son babamla da tanıştı.
Her şey buraya kadar güzel ama bu çocuğun fizyolojik bir sorunu olmasa da gözüyle ilgili ciddi bir takıntısı var. Obsesif diyebilirim. Işığa bakınca gözüne zarar geleceğini düşünüyor.Ve bu durum bir paradoks halinde, genel bir kaygı bozukluğuna da evrilmiş durumda bence. Küçükken miyop derecesi 8'miş(6 yıl önce lazer olmuş,şu an sıfırlanmış).Akran zorbalığı da yaşadığından bahsetmişti. Üniversite sınavına hazırlık zamanında ışığa hassasiyet hatta ışık fobisi denilecek bir durum oluşmuş. Yaklaşık 12 yıldır sorunun geçmesi için çok sayıda doktora gitmiş ama fizyolojik bir sebep bulunamamış. Bazı zamanlar sorunu şiddetlenmiş bazı zamanlar azalmış. Kısacası şu an hayatına ciddi engel olan araba sürmesini bile bazı açılardan engelleyen psikolojik olduğuna inandığım gözle ilgili durumu var.
İlk zamanlar bana bunu demedi. Beni kaybetmek istememiş. Ben en net zorluğunu yaz dönemi fark ettim. Bu süreçte psikologa gitmesini, mantıksız düşüncelerinden kurtulmasını telkin ettim. Bazı kitaplar okudum ona da alıntılar paylaştım, spor, beslenme vs. bunların yararlarından defalarca bahsettim. Bir şeyler yapmaya çalışıyor ama sistematik bir halde değil. Hala psikologa gitmedi, ben ona ısrar edince tartışınca bir şeyler yapıyor. Artık öğrenilmiş çaresizlik yaşıyor gibi bir şeyler yapmaktan vazgeçmiyor ama sistematikte değil. Kendince ışığa maruz kalmaya çalışıyor denemeler yapıyor ama ilerleme yok. Bu yaşadığı sorun onu her açıdan yetersiz ve özgüvensiz hissettiriyor. Işıktan etkilendikçe hareketleri de tuhaflaşıyor. Bir sosyal ortamda rahat oturup sohbet etmek bile zor onun için. Çünkü eğer gözle ilgili sorunu o an artarsa göz kırpma davranışı da artıyor. Anlayacağınız bu da her durumda onu kaygılı hale getiriyor. Bir döngü halinde ve kurtulamıyor.
Evlilik odaklı birisi bende öyleyim o yüzden ailemle tanıştırdım. Fakat onlarda erkek arkadaşımın sıkıntısını fark ettikçe ne olacak böyle diye bana sormaya başladılar. Birlikte de gittik doktora doktor fotofobik bir durum dedi.
Arkadaşlar ne yapsam ne etsem bilmiyorum. Bir yanım bu ilişkiden olmaz tıkandı o önce kendi kişisel problemlerini çözmeli diyorum. Bir yandan destek olmaya çalıyorum ama uzaktan ne kadar etkili bilemiyorum. Sizin düşünceleriniz neler?
Ekleme: Arkadaşlar göz ve nöroloji doktoru sorun yok demiş. Psikiyatrist en son tanımlanmamış anksiyete tanısı koymuş. Ben terspi kısmında eksik diyorum. Terapi fayda etmez diye düşünüyor.
Şubat ayında tanıştık. Nisan ayında 16 saatlik mesafeden geldi ve yüz yüze görüştük. Ben uzak mesafeden tanışamayız az zaman geçiririz dediğim için temmuz ayında 1 ay benim şehrimde apart tuttu kaldı ve annemle tanıştırdım. Kasım ayında en son babamla da tanıştı.
Her şey buraya kadar güzel ama bu çocuğun fizyolojik bir sorunu olmasa da gözüyle ilgili ciddi bir takıntısı var. Obsesif diyebilirim. Işığa bakınca gözüne zarar geleceğini düşünüyor.Ve bu durum bir paradoks halinde, genel bir kaygı bozukluğuna da evrilmiş durumda bence. Küçükken miyop derecesi 8'miş(6 yıl önce lazer olmuş,şu an sıfırlanmış).Akran zorbalığı da yaşadığından bahsetmişti. Üniversite sınavına hazırlık zamanında ışığa hassasiyet hatta ışık fobisi denilecek bir durum oluşmuş. Yaklaşık 12 yıldır sorunun geçmesi için çok sayıda doktora gitmiş ama fizyolojik bir sebep bulunamamış. Bazı zamanlar sorunu şiddetlenmiş bazı zamanlar azalmış. Kısacası şu an hayatına ciddi engel olan araba sürmesini bile bazı açılardan engelleyen psikolojik olduğuna inandığım gözle ilgili durumu var.
İlk zamanlar bana bunu demedi. Beni kaybetmek istememiş. Ben en net zorluğunu yaz dönemi fark ettim. Bu süreçte psikologa gitmesini, mantıksız düşüncelerinden kurtulmasını telkin ettim. Bazı kitaplar okudum ona da alıntılar paylaştım, spor, beslenme vs. bunların yararlarından defalarca bahsettim. Bir şeyler yapmaya çalışıyor ama sistematik bir halde değil. Hala psikologa gitmedi, ben ona ısrar edince tartışınca bir şeyler yapıyor. Artık öğrenilmiş çaresizlik yaşıyor gibi bir şeyler yapmaktan vazgeçmiyor ama sistematikte değil. Kendince ışığa maruz kalmaya çalışıyor denemeler yapıyor ama ilerleme yok. Bu yaşadığı sorun onu her açıdan yetersiz ve özgüvensiz hissettiriyor. Işıktan etkilendikçe hareketleri de tuhaflaşıyor. Bir sosyal ortamda rahat oturup sohbet etmek bile zor onun için. Çünkü eğer gözle ilgili sorunu o an artarsa göz kırpma davranışı da artıyor. Anlayacağınız bu da her durumda onu kaygılı hale getiriyor. Bir döngü halinde ve kurtulamıyor.
Evlilik odaklı birisi bende öyleyim o yüzden ailemle tanıştırdım. Fakat onlarda erkek arkadaşımın sıkıntısını fark ettikçe ne olacak böyle diye bana sormaya başladılar. Birlikte de gittik doktora doktor fotofobik bir durum dedi.
Arkadaşlar ne yapsam ne etsem bilmiyorum. Bir yanım bu ilişkiden olmaz tıkandı o önce kendi kişisel problemlerini çözmeli diyorum. Bir yandan destek olmaya çalıyorum ama uzaktan ne kadar etkili bilemiyorum. Sizin düşünceleriniz neler?
Ekleme: Arkadaşlar göz ve nöroloji doktoru sorun yok demiş. Psikiyatrist en son tanımlanmamış anksiyete tanısı koymuş. Ben terspi kısmında eksik diyorum. Terapi fayda etmez diye düşünüyor.
Son düzenleme:
