Önce kendimden bahsedeyim. Ben 25 yaşındayım. Sınavlara çalışıyorum, memur olmaya çalışıyorum , bir yandan hayalimdeki üniversiteyi okumaya çalışıyorum. Geleceğim ile ilgili güzel hayallerim var ama evlenmek de istiyorum.
Bir sevgilim var ama okul başarısı olarak hiç denk değiliz. Ben odtü'yü terk etmişken o üniversite sınavında 1 milyonuncu olan biriydi. Benimle tanıştığından beri bana söz verdi ve o da benimle birlikte sınava hazırlanıyor. Beni pek arkadaşım gezdiğim tozduğum yoktur ama onun sosyal çevresi çok geniş. Arkadaş peşine takılabiliyor.
Sevgilimin ailesi de sıkıntılı. Babası 45 yaşında, genç bir Suriyeli kız peşinde. Hayırsız adi bir adam. Sevgilimin aile akraba ilişkileri çok sikidir, aşiret gibiler (samsunlular) bizim de tam tersi. Aile ilişkilerimiz bu denli güçlü değil. Ve sıkı aile ilişkilerine gelecek bir insan değilim. Sevgilim "evlenince zaten farklı şehirde yasayacagiz" diyor ama ben "o işler öyle olmuyor, annem babam halam teyzem dedem ninem kötü durumda , gitmem lazım deyip gideceksin yine" dedim.
Üstelik benim ailem problemsiz bir ailedir. Gayet derli toplu memur ailesiyiz. Sevgilimin hem serseri babası hem akademik başarı eksikliği hem ortam sevmesi beni düşündürüyor. Benim için gerçekten çabalıyor bu arada ama huylu huyundan vazgeçmez diye de düşünüyorum. Geçmişte çok sıkıntılar zorluklar yaşadım. O yüzden negatif durumlara gelemiyorum artık, biraz nefes almak istiyorum. Bu kötü şeyleri düşününce boğulacak gibi oluyorum. Bir kadının evlenmek için en çok tercih edildiği yaşlardayim, olmayacak hayallerin peşinde koşup 30 yaşımda da bulmak istemiyorum kendimi. Sizce ne yapmalıyım ?
Bir sevgilim var ama okul başarısı olarak hiç denk değiliz. Ben odtü'yü terk etmişken o üniversite sınavında 1 milyonuncu olan biriydi. Benimle tanıştığından beri bana söz verdi ve o da benimle birlikte sınava hazırlanıyor. Beni pek arkadaşım gezdiğim tozduğum yoktur ama onun sosyal çevresi çok geniş. Arkadaş peşine takılabiliyor.
Sevgilimin ailesi de sıkıntılı. Babası 45 yaşında, genç bir Suriyeli kız peşinde. Hayırsız adi bir adam. Sevgilimin aile akraba ilişkileri çok sikidir, aşiret gibiler (samsunlular) bizim de tam tersi. Aile ilişkilerimiz bu denli güçlü değil. Ve sıkı aile ilişkilerine gelecek bir insan değilim. Sevgilim "evlenince zaten farklı şehirde yasayacagiz" diyor ama ben "o işler öyle olmuyor, annem babam halam teyzem dedem ninem kötü durumda , gitmem lazım deyip gideceksin yine" dedim.
Üstelik benim ailem problemsiz bir ailedir. Gayet derli toplu memur ailesiyiz. Sevgilimin hem serseri babası hem akademik başarı eksikliği hem ortam sevmesi beni düşündürüyor. Benim için gerçekten çabalıyor bu arada ama huylu huyundan vazgeçmez diye de düşünüyorum. Geçmişte çok sıkıntılar zorluklar yaşadım. O yüzden negatif durumlara gelemiyorum artık, biraz nefes almak istiyorum. Bu kötü şeyleri düşününce boğulacak gibi oluyorum. Bir kadının evlenmek için en çok tercih edildiği yaşlardayim, olmayacak hayallerin peşinde koşup 30 yaşımda da bulmak istemiyorum kendimi. Sizce ne yapmalıyım ?