Üstesinden geldiğimi düşündüğüm bir konu. Ama gecenin bir vakti içim sıkıldı. Biraz uzun olacak gibi vakit ayırırsanız çok sevinirin ve bana da iyi gelir.
19 yaşındayım. Sevgilimle 4 aylik güzel giden bir ilişkimiz vardı. Neredeyse ilk ciddi ilişkimdi diyebilirim. 4 ay boyunca bir kez ayrılma gibi bir küslük yaşandı. Ailesiyle alakalı sorunlarından dolayı bana yansıttığını söyledi, deliler gibi özür diledi. Bende zaten çok seviyorum uzatmadan kabul ettim. Yine çok güzel ilerliiyordu herşey, kötü en ufak birşey yaşanacağını düşünmüyor toz pembe bakıyordum ilişkimize. En yakın arkadaşımla da benimle aynı anda tanıştılar. Kendisi benden hoşlandı en yakın arkadaşımlada çok iyi rkdaş oldular. Bir süre sonra bizim kısa ayrılığımızda eski sevgilisinin ayrılığımızı öğrenip ona mesaj attığını ve bunun üstüne konulmaya başladıklarını öğrenmiş yakın arkadaşım. İlk başta sevgilimle konuşmuş bu durumu bitirip bana açıklaması gerektiğini yoksa kendisinin anlatacağını söylemiş. Sevgilim " onu çok seviyorum, yüzüm yok seb anlat, bunları duyarsa beni öldürür." vs vs demiş. -Bu bahsettiğim eski sevgilisiylede nesajlarının çoğunu gördüm böyle canımlı cicimli sevgilimli konusmalar degil ormal sohpet şeklinde mesajlar-. Arkadaşımda gelip bana anlattı. Direkt olarak engelleyip ayrıldım. Esas kızdığım yerde bunları bana anlatmamasıydı gizlemesiydi. Eski sevgilisiyle bir flört veya benzeri bişey içinde olmadığı mesajlarda açıktı çünkü. İnanaılmaz derecede seviyordum ve bana dönmeye çalıştığında iyice burnunu sürtüp barışacağımıda biliyordum. Am öyle olmadı, uzunca bir süre hiç birşey yapmadı. Bu süreçte çok yıprandım ama gülümsememi hiç söndürmedim hatta geceleri yalnızken çok kötü hissetsem dahi sabahları hiçbirşey yokmuşçasına uyanıyordum. Uzun süre sonra aradı, mesaj attı vs vs çok tersledim ısrarlarının sonucunda da konuşmayı kabul ettim. Ne kadar kötü şeyler olsa da onu bekliyordum içimde bir yerlerde. Çok uzun süre bir konuşup bir konuşmadık ne zaman toparlansam barışmak için kısa süreli ısrarlarına devam etti tam bir tık daha çabalasa barışıcam anına geldiğimizde vazgeçip yine ortalardan kayboldu her defasında daha çok yıprandım her defasında daha çok uzaklaştım. En sonunda tamamen koptu. En iyiside oldu keşke bukadar uzun bir sürece yayılmasaydı bu ayrılık. Mental olarak çok yormuştu ama dediğim gibi kimseye yorgunluğumu göstermeden devam ettim, yakın arkadaşlarımla her detayı konuşuyprdum tabikide am hiç ağlamadım veya onlara göstermedim ne kadar yıkıldığımı hep güleredevam ettim. Hissettiğim hayalkırıklığının tamamını göstermesem de bilşyorlardı ne kadar kötü hissettiğimi.
Şimdi arkadaşlarımla olan kısım başlıyor.
Sevgilimle en yakın arkadaşımın, arkadaş olduğunu söylemiştim. Bizim ayrılığımızdan sonrada arkadaşlıkları devam etti. Hiç birşey söylemedim sonuçta bizim yaşasıklarımızın dışında da arkadaştı onlar. Ama zaman geçtikçe arkadaşımın eski sevgilimle benden çok konuştuğunu hissetmeye başladım. Hatta biz hiç konuşmaz hale gelmiştik ama onlar sürekli iletişimdeydi. Olayların başında çok destekçimdi ama devamında bu olaylarla ilgili sakladığı şeyler olduğunu öğrendim. Mesela sevgilimin ayrıldığımızda eski sevgilisiyle konusmaya devam ettiğini, bana döneceği zaman bitirdiğini biliyormuş ama söylememiş. Bana mesaj atacağı zamanları veya arayacağı bunlardan haberdarmış ama söylememiş. Çok sinirlendim bütün bunlara. Ama hiç birşey demedim zaten bahsettiğim gibi hiç konuşmuyorduk artık. Daha sonra yakın arkadasimin bizim ortak olan baska bir arkadaşımızı alıp eski sevgilimle bulustuğunu öğrendim. başımdan aşağıya kaynar sular döküldü sanki. Ve bu ortak arkadaşımızda bütün olayları anlattığım sevgilim ve yakın arkadaşım konusunda bana sürekli hak veren biriydi. Resmen çıldırdım direkt mesaj attım onlara olaya bir diğer ortak arkadaşımız daha dahil oldu ve hepsi birden ben haksızmışım gibi konuşmaya resmen mesajlarla saldırmaya başladılar. Çok ağırıma gitti en yakın arkadaşlarımın böyle yapması. Hayatımda en değer verdiğim ve güvendiğim insanlar bir anda hepsi birden çıktılar hayatımdan çok büyük bir boşluktu ama buna rağmen gülümsedim ve öyle devam ettim. Sadece artık geceleri bu yük fazla gelneye başladı. Onlar dışındaki çoğu arkadaşımla zaten dertleştim ama yinede bu kadar hayal kırıklığım olduğunu onlara bile açmadım. Güçlü durmaya çalışmadan anlatmaya ihityacım vardı. Bu yüzden byradayım.
Sizce gerçekten haksızmıyım? Ben mi yanlışım bu hikayede?
19 yaşındayım. Sevgilimle 4 aylik güzel giden bir ilişkimiz vardı. Neredeyse ilk ciddi ilişkimdi diyebilirim. 4 ay boyunca bir kez ayrılma gibi bir küslük yaşandı. Ailesiyle alakalı sorunlarından dolayı bana yansıttığını söyledi, deliler gibi özür diledi. Bende zaten çok seviyorum uzatmadan kabul ettim. Yine çok güzel ilerliiyordu herşey, kötü en ufak birşey yaşanacağını düşünmüyor toz pembe bakıyordum ilişkimize. En yakın arkadaşımla da benimle aynı anda tanıştılar. Kendisi benden hoşlandı en yakın arkadaşımlada çok iyi rkdaş oldular. Bir süre sonra bizim kısa ayrılığımızda eski sevgilisinin ayrılığımızı öğrenip ona mesaj attığını ve bunun üstüne konulmaya başladıklarını öğrenmiş yakın arkadaşım. İlk başta sevgilimle konuşmuş bu durumu bitirip bana açıklaması gerektiğini yoksa kendisinin anlatacağını söylemiş. Sevgilim " onu çok seviyorum, yüzüm yok seb anlat, bunları duyarsa beni öldürür." vs vs demiş. -Bu bahsettiğim eski sevgilisiylede nesajlarının çoğunu gördüm böyle canımlı cicimli sevgilimli konusmalar degil ormal sohpet şeklinde mesajlar-. Arkadaşımda gelip bana anlattı. Direkt olarak engelleyip ayrıldım. Esas kızdığım yerde bunları bana anlatmamasıydı gizlemesiydi. Eski sevgilisiyle bir flört veya benzeri bişey içinde olmadığı mesajlarda açıktı çünkü. İnanaılmaz derecede seviyordum ve bana dönmeye çalıştığında iyice burnunu sürtüp barışacağımıda biliyordum. Am öyle olmadı, uzunca bir süre hiç birşey yapmadı. Bu süreçte çok yıprandım ama gülümsememi hiç söndürmedim hatta geceleri yalnızken çok kötü hissetsem dahi sabahları hiçbirşey yokmuşçasına uyanıyordum. Uzun süre sonra aradı, mesaj attı vs vs çok tersledim ısrarlarının sonucunda da konuşmayı kabul ettim. Ne kadar kötü şeyler olsa da onu bekliyordum içimde bir yerlerde. Çok uzun süre bir konuşup bir konuşmadık ne zaman toparlansam barışmak için kısa süreli ısrarlarına devam etti tam bir tık daha çabalasa barışıcam anına geldiğimizde vazgeçip yine ortalardan kayboldu her defasında daha çok yıprandım her defasında daha çok uzaklaştım. En sonunda tamamen koptu. En iyiside oldu keşke bukadar uzun bir sürece yayılmasaydı bu ayrılık. Mental olarak çok yormuştu ama dediğim gibi kimseye yorgunluğumu göstermeden devam ettim, yakın arkadaşlarımla her detayı konuşuyprdum tabikide am hiç ağlamadım veya onlara göstermedim ne kadar yıkıldığımı hep güleredevam ettim. Hissettiğim hayalkırıklığının tamamını göstermesem de bilşyorlardı ne kadar kötü hissettiğimi.
Şimdi arkadaşlarımla olan kısım başlıyor.
Sevgilimle en yakın arkadaşımın, arkadaş olduğunu söylemiştim. Bizim ayrılığımızdan sonrada arkadaşlıkları devam etti. Hiç birşey söylemedim sonuçta bizim yaşasıklarımızın dışında da arkadaştı onlar. Ama zaman geçtikçe arkadaşımın eski sevgilimle benden çok konuştuğunu hissetmeye başladım. Hatta biz hiç konuşmaz hale gelmiştik ama onlar sürekli iletişimdeydi. Olayların başında çok destekçimdi ama devamında bu olaylarla ilgili sakladığı şeyler olduğunu öğrendim. Mesela sevgilimin ayrıldığımızda eski sevgilisiyle konusmaya devam ettiğini, bana döneceği zaman bitirdiğini biliyormuş ama söylememiş. Bana mesaj atacağı zamanları veya arayacağı bunlardan haberdarmış ama söylememiş. Çok sinirlendim bütün bunlara. Ama hiç birşey demedim zaten bahsettiğim gibi hiç konuşmuyorduk artık. Daha sonra yakın arkadasimin bizim ortak olan baska bir arkadaşımızı alıp eski sevgilimle bulustuğunu öğrendim. başımdan aşağıya kaynar sular döküldü sanki. Ve bu ortak arkadaşımızda bütün olayları anlattığım sevgilim ve yakın arkadaşım konusunda bana sürekli hak veren biriydi. Resmen çıldırdım direkt mesaj attım onlara olaya bir diğer ortak arkadaşımız daha dahil oldu ve hepsi birden ben haksızmışım gibi konuşmaya resmen mesajlarla saldırmaya başladılar. Çok ağırıma gitti en yakın arkadaşlarımın böyle yapması. Hayatımda en değer verdiğim ve güvendiğim insanlar bir anda hepsi birden çıktılar hayatımdan çok büyük bir boşluktu ama buna rağmen gülümsedim ve öyle devam ettim. Sadece artık geceleri bu yük fazla gelneye başladı. Onlar dışındaki çoğu arkadaşımla zaten dertleştim ama yinede bu kadar hayal kırıklığım olduğunu onlara bile açmadım. Güçlü durmaya çalışmadan anlatmaya ihityacım vardı. Bu yüzden byradayım.
Sizce gerçekten haksızmıyım? Ben mi yanlışım bu hikayede?