Popüler Konu Sevgili günlük...

Normalde hep yalnızken bunu önemsememek ama satürn geldiğinde derin bir yalnızlık hissetmek, birilerine ihtiyaç duymak, ruhunun daralması...
Dengem bozulmaya başladı... Yanlış anlaşılmaya başladım... Kötü enerji var üzerimde...
Allah'ım, dengede kalmama yardım et.

Boza icmeyi okadar ozledim kiiii... memleketten olsun yeterki...anneme soyledim getircek bakalim ekşitmeden insllh ... gitmeye niyetlendim bi hamamada giderim dediydim sonra cok kar yagmisti..falan vazgectim..

Merhaba günlüğüm. Ben cidden çok yoruldum ama yaa! Beş altı yıldır halimi hatrımı durumumu sormayan, onların yüzünden çok acı çekmeme rağmen arayıp sormayan sözde ailem(!) şimdi içlerinden biri hastanelik olunca mesaj attı. Muhtemelen refakatçiye ihtiyaç duydular. Ne kadar acı değil mi? Kolum kırıldı alçıda kaldı haftalarca kendi kendime yettim. Haberleri olduğu halde çıtlarını çıkartmadılar. Bir de kalkıp Allah korkusu, sevgi ve ölümden bahsetmişler ya vallahi pes. Allah a havale edip yoluma devam edeceğim. Ne halleri varsa görsünler. Benim kimseyle uğraşacak ne halim ne de takatım kalmadı artık. Sonra yine gelirim ben şimdilik hoşçakal

Yine bir sevme ihtiyacı..
Aşk değil..
Elbette karşılıklı olmalı ama sevilmekten çok rahatça sevebilme ihtiyacı ağır basıyor sanki...
Bu dünyada rahatlık diye bir şey yok ama, belli bir olgunluğa -ki olgunluk dediğin de rahat olmama haline, iyi şeylerin de fazlasının zarar olduğuna alışmak gibi bir şey- ulaşman lazım.

Dünyaya gelmek iyi bir şey mi kötü bir şey mi acaba...
Bana özü kötü gibi gelir hep.

Allahim sana sonsuz şükurler..bir kez daha bana cokca sabir verdin hatta bu sefer yanlarindan gecerken ahlaksiz cift bana bön bön bakarken ben yanlarindan zihnim tamamen bosken hic bisey dusunmuyoken ,suratimi asmamisken gecip gidiverdim yanlarindan..
Yanii kadin kocasi donmus seyirden, benimki nerde diye derde dusmusturrr gayriiiiiiii

Dün kv aradi ve dediki hazirlan seni almaya geliyoruz x yokmus uzun sure gelmeyecekmis benim burda tek basima ne isim varmis..yakisikalmazmis gelmicem dedim yaklasik 1 saat tartismali ,kavgali ,baskin cumlelerine surekli kendimi savunmamla birlikte gelmeyecegim muhabbetti dondu durdu..sinirlerimi pert ettiler...
Tek dertleri cocuklarimi benden almak,bi kere umurlarinda olmadik kizimla ,bunca zahmete oglum icin girdiler..wptan x kisisine yazdim ,sen git desen bile ben gitmicem bunu boyle bil... ne zaman neti cekerse ne zaman okursa artik ,ben diyecegimi dedim..

Az sakin kalamiyorum bi musade etmiyolarki sinirlerimi alt ust ettiler

Günler geçmiş buraya yazmayalı günlük ;
Çokça şükür bolca hüzün doluyum. Ne güzel duyguymuş aylarca ettiğim duaların kabulünü görmek , yaşamak çok şükür bin şükür
Diğer dualarımın da kabulünü görmek nasip olur inşallah.
Hayat 2 senedir beni dibe batırmaya devam etsede biliyorum biR gün bitecek herşey Umut var içimde yanılmam inşallah.
Geçmez dediğim çok şey geçti , sabah olur mu diye beklediğim gecelerin üzerinden seneler geçmiş ... geçer bence bu günler de

Aynı şey olmasın yine Allah'ım, lütfen.
Bu bir döngü gibi bir şey çünkü ve belli bir zaman dilimindeyiz yine ailecek.
Eğer bir aralık varsa, benim göremediğim bir delikten ışık görülebiliyorsa göster bana. Gerçi yaşanılan şey uzun süredir olan bir şeyin ortaya çıkışından ibaret oldu, nasıl engellenebilir bilmiyorum, olan olmuş cefasını çekmek kaldı hep. Ama yeniden aynı şey olursa, tavrım sert olabilir gibi geliyor.
İptal, iptal, iptal, bu döngü kırılsın artık!

Tayini çıkmış, gidecek..
Sanırım ona olan hislerim ancak onu hiç görmezsem yok olacağından Allah böyle bir yardımı uygun gördü bana..
‘’Gözden ırak olan gönülden de olurmuş’’ derler umarım öyle olur.
Git güle güle...

Galiba sağlıktan sonra en öncelikli dileklerim şunlar olmalı; disiplin, azim, tutku. Bir de her daim doğru karar verebilme yetisi.
Amin.

Bazı davranışlar beni çok öfkelendiriyor, bunların kaynağı başta ailemden sonra çevremden gördüklerimle alakalı ve toplum içinde tekrar gördüğümde çok öfkeleniyorum içten içe, bana yapılmasa bile... Eskiye göre azaldı şükür öfkelenmem ama var hala.
Her eve bir psikolog lazım bence... Daha çok farkındalık lazım bize.

Çok şükür günlük... Geldiğim noktaya çok şükür... Pembe gözlüklerin ilk çıktığı zamanlardaki şapşallık ve derin üzüntü yok. 14 sene sürdü...
Şükredince o kadar iyi hissediyorum ki...
O içimdeki bastırılmış çocuğu yetişkinlikle birleştireceğim, bunu başarmam lazım... Bu lazım bana.
O korkusuz dağ taş tırmanan ben, dünyayı tanıyınca korkak biri oldu. Geriye bakınca çok şaşırıyorum, kaydı olsa o zamanların ve çevremden birine göstersem o da baya şaşırırdı.
Bunu dengelemem lazım, o çocuk lazım bana.
Şu elalem saçmalığını susturarak, kulağıma, beynime, ruhuma girenleri filtreleyerek...
Gerçi önümde muhtemelen zor bir 4-5 sene var, özellikle son zamanları ama bakalım, şimdi çok düşünmek istemiyorum.
Zaten çok yavaş ilerledim hep, biraz daha gecikir gerekirse, napayım. Böyle büyüdüm, böyle şuanıma şükreder oldum...
Dilerim ki çok sert geçmez yine de, rahat idare edebilirim, olursa.

Psikiyatriye ilk gittiğimde
“ senin yaşadıklarını başkası yaşasa intihar ederdi , belki de ben bile dayanamazdım bu kadarına “ demişti.Geçen hafta randevuya gittiğimde sen benim en azimli en iyi hastamsın seni çok iyi gördüm dedi. İçimden avaz avaz ağlamak bağırmak geçerken doktoruma bile rol yaptım iyi göründüm kötü olduğumu sadece kendime itiraf ediyorum artık.Hepiniz geçti bitti sanın iyi görün iyi bilin beni ...
Hani derler ya öldürmeyen acı güçlendiriyor diye beni de öyle yaptı ki çok şükür diyorum.Geçti mi hayır. Geçecek mi hayır.
Rabbim çizmiştir yolumu diyip sadece ona sığındım.Gram gücüm yokken nefes almak, dik durmak , güçlü durmak çok zordu hala öyle.
Bir insanın kaderi iyi değilse öyle gidiyor bence bilmiyorum ki 30 yıldan sonra değişir mi gerçi istediğim ya da hayattan bir beklentim de yok ki artık sadece ailem için iyi olmak ya da iyi gibi davranmak zorundayım.
Aaa pardon ! Hayaaat bana bir güzellik yapacaksan eğer tüm kötü günlerimin sebebi olan insanların da düştüğünü bana dünya gözü ile göster lütfen sadece içim soğusun ilahi adalet diyeyim lütfen

Özümü "yaşamaya" doğru...

Hissettiklerim, mesajlar daha da anlam kazanıyor gibi.. Parçalar birleşiyor sanki...

Günlüğüm,
yalnızlığımı sevmeye başladım artık kimseye bir sey anlatasım gelmiyor. Tüm günü yalnız geçirdiğim halde keyfim kaçmadı. Bu ben miyim diyorum kendime. Sevdiklerine gönülden bağlı olan ben...herkesten uzak durmak istiyorum şimdi .

Günlük ; Bugün başlayamadım programa. Az oldu. Ama belki yarınlar yakındır. Belki yakın zamanda uygulayabilirim programı. Birazcık canım sıkılıyor geceleri şu aralar.

Güneş doğacak galiba.. Ve bunun için dengede kalmam gerektiğini hissediyorum...
Doğsun artık... Yeniden doğayım...