Günlük, gerçekten kendime şaşırıyorum.
Nasıl bu kadar direnebildim "mantık" diyerek.
Hayır normalde mantıksız biri değilim ama yine de kendimden beklemediğim bir performans oldu.
Sanırım her şeyin çok uçuk, zıt olmasından ama bilemiyorum, gerçekten baya bir dişimi sıktım, canımın sıkılmasını da hiç istemiyordum.
Ve bir yandan da onunla kavga etmemek için de çok direndim çünkü fazla kötüye gideceğini hissettim, alttan aldım yine kendimden beklemediğim düzeyde.
Bu sınav mıydı ya da yanlış mı yaptım emin olamıyorum tam, gitgelliyim ama özlüyorum da.
Duygularımı yaşayıp tüketmedikçe böyle zorluyor hep. En azından açıkça konuşabilseydik keşke, iyi olabilirdi. Pf.
Şu da var ki "sen öyle diyosan peki" "sen bilirsin" "bana farketmez" tarzı umursamaz yaklaşımlı cümleler kullanmasına da deli oluyorum ve bu saatten sonra istesem de konuşasım gelmiyor haliyle artık. Belki öyle olmayacak ama duvara karşı "ciddi" konuşmalar yapar, kendimi boşa yorarmışım gibi geliyor.