bakıyorum hayatıma herşey güzel Alla şükür.
sağlıklı bir kızım,anlayışlı bir kocam,mutlu yuvam var,annem babam her zaman arkamda,
çalışmıyorum ama olsun birgün oda olur diyorum..
evde başka şeyler üretmeye çalışıyorum
ama bazen klendimi çok yalnız hissediyorum
çok kalabalık bir gençlik geçirdim ben,
her zaman bol arkadaşlarım,güzel muhabbetlerim anılarım oldu
öyle bir hayattan birden yalnız bir hayata geçiş yaptım.
evlendim,tayin çıkıyor diyar diyar geziyoruz
gittiğimiz yerler küçük,taş çatlasın 1 arkadaşın oluyor.
onunlada lisedeki,üniversitedeki gibi kanka olamıyorsun,yaş farkı oluyor,görüş farklılıkları oluyor
eşim bana hiçbir şeyin eksikliğini hissettiememeye çalışıyor,bana en yakın dost sırdaş o..
ama ben kız arkadaşlarımıda özlüyorum
katıla katıla gülmek,doyasıya muhabbet etmek istiyorum
bu yıl tayinimiz çıktı nerden baksan 1 yıl olacak
3 arkadaşım var(eşimin iş arkadaşlarının eşleri)
bazen çok iyiyiz,ama muhabbet bir yere kadar oluyor,tamamen kendimi bırakamıyorum,bir resmiyet var illaki.
ben bu kadar resmiyete alışkın değilim ki..içim sıkılıyor bazen
bide benim başkasına kırılmasın alınmasın diye yapmayacağım şeyler bana yapılınca çok üzülüyorum,kırılıyorum.
o kadar doluyum ki.
sanırım beni bu düşüncelerden uzak tutmak,aklımı meşgül etmek için çalışmaya ihtiyacım var.
kpss yede çalışamıyorum..
daraldım
ağlamak istiyorum.
dostlarımı istiyorum