Degisen hic birsey yok; gün gectikce, yüregimdeki hasret arttikca daha bi kavriyorum yasadiklarimi...
Tuhaf ama gercek: hala kabullenememisim, hala tam anlamiyla idrak edememisim...
Biliyorum, farkindayim herseyin; ama sanki hala biryerlerde yasiyor gibi geliyor: ben burdayken, Türkiyede... ben ordayken ise burada...
Düsüncelere daldigimda ise, iste öyle bir an geliyor ki tarifi imkansiz... haykirasin geliyor, "olamaz, olamaz!!!" diye, yeri gögü inletesin geliyor, avazin ciktigi kadar bagirmak, hickira hickira aglamak...
Sonra su ayet geliyor aklina: " Her nefis ölümü tadacaktir". Icin umutla doluyor; bu ayet kavusmak demek, hasretin ve tüm acilarin bitmesi demek cünkü...
Öyle ya da böyle, hayat birsekilde devam ediyor iste; ama aynen Nazim Hikmetin söyledigi gibi:
Hani derler ya ben sensiz yaşayamam diye...
ışte ben onlardan değilim!
Ben sensiz de yaşarım; ama seninle bir başka yaşarım.
Nazım Hikmet
Evet canim babacigim, sensiz de yasiyorum; ama seninle gercekten bir baska yasiyordum...
Seni cok, cok ama cok özledim...