Anneniz sizi travmatize etmiş, yani acı bir film sahnesi gibi bir drama tanık olmuşsunuz.
Benim kastettiğim sağlıklı ve dengeli şekilde yaşamak duyguları.
Yoksa elbette çocuklarımız bizim ağlama duvarımız değil.
Ama en samimi duygularımızdan dışlayacağımız varlıklar da değil.
Ağlamak geldiğinde canımıza yazık ederek, kendimize uyguladığımız fiziksel şiddetti çocuklara yansıtmak doğru değil.
Ama hüznün de hayatın bir parçası olduğunu bilmek, çocuğumuzla birlikte bir duygudaşlık kurup sakince ağlayıp ardına zihnimizi regüle edecek güzel bir meşgaleye geçiş yapmak (hobi, ev işi, okumak vs.) çocuklarımıza da duygularımızı yönetmekle ilgili güzel bir örnek olur.
Gecikmediniz, bundan sonra başlayın siz de her duygunuzu kabullenip sağlıklı biçimde onları yaşamaya
Bu süreç size çok güzel şeyler katacak, acı ardını ferahlığa bırakacak, biraz sabır ve kendinize yönelmekle çözeceksiniz inşallah