- 29 Eylül 2017
- 155
- 114
- 33
Merhaba KK üyeleri,
Sizin değerli fikirlerinize ihtiyacım var. Çok uzun bir konuyu çok kısa yazmaya çalıştım.
Daha önce başka konular açmıştım eski sevgilim hakkında. Her neyse hemen konuya girmek istiyorum. Eski sevgilimden ayrıldık çünkü ailem evlenmemizi kesinlikle istememişti (geçen sene). Ayrıldığımızda kendimi bir boşlukta hissettim ama bir yandan hayatıma devam etmeliydim okuyordum çünkü...
Ve o arada başka biriyle tanıştım. İyi ki de tanışmışım diyorum. Kendi kendime ‘Allah’ım sanki dualarımı kabul etmiş gibisin! Bu ne güzel insan böyle!’ dedim. Tabi büyülenmiş gibi değildim ve karşımdaki insana kolay kolay güvenmem. 10 ay oldu tanışalı ve her şey güzel gidiyor. Kendisi meslek sahibi ve Türkiye’de yaşıyor. Ben ise yurtdışında yaşıyorum. Bu yaz 2 ay Türkiye’de kaldım ve elimizden geldiğince buluştuk konuştuk. Artık ‘evleneceğim kişi sensin!’ dedik bir birimize.
Ve gel gör ki eski sevgilim beni rahatsız etmeye başladı...
Beni unutamıyormuş, bensiz yapamıyormuş. Sonra baktı ki ben yanaşmıyorum artık, beni tehdit etmeye başladı! ‘Ailene birlikte olduğumuzu anlatırım! Ailen kimsenin yüzüne bakamaz hale getiririm!’ diye tehditler savurdu. Ve kendime güvenim O anda tamamen kırıldı
çok korktum çok ağladım ve hala da korkuyorum. Dedim bu nasıl aşağılık bir insan böyle! ben bunu 9 senedir nasıl tanımamışım! ve ondan resmen soğudum. Tabi kendisi sevgilim olduğunu bilmiyor. Bilse heryeri yakıp yıkar o kadar psikopat çünkü! Ne kadar geç bilirse o kadar iyi benim için..
Her neyse, gün geldi çattı ve artık sevdiğimi aileme söyleme vakti geldi. Ve söyledim...
Annem her zamanki gibi çekimser davrandı ve ‘ben tanımadığım insanlarla mesafeden nasıl tanışayım?’ ‘Telefonla tanışamam, seneye yazın memlekete gidince gelsinler tanışalım’ ‘önce okulunu bitir, düzenini kur sonra evlen’ gibi şeyler söyledi hep.
Ben son sınıfım. Okulum bitince önümde bir engel yok. Sevdiğim adamla evlenmek istiyorum. Neredeyse 27 yaşındayım. Ablamla konuştum o olumlu baktı ‘ama biraz daha tanısan daha iyi olur’ dedi.
Sevgilimin ailesiylede konuştum, onların planı beni mart-nisan gibi istemeye gelmek ve yazın da düğün yaparız diye düşünüyorlarmış. Ama gel gör ki annem ben ‘Türkiye’ye gidemem yaza kadar iş güç var’ diyor.
Arafta kaldım ve dert içimi yiyip bitiriyor. Hep mutlu olan insanım ama artık mutsuzum annemin biraz abarttığını düşünüyorum. Telefonla konuşsa sevgilimin ailesiyle en azından birbirlerinin sesini duysalar ne olacak sanki?
Ben mi abartıyorum acaba? Yoksa normal olan annemin yaptığı mı?
Yoksa ben çok aceleci mi davranıyorum?
Annemin ikna olması için ne yapmalıyım sizce?
Veya bu durumda yurtdışından evlenen var mı? Varsa da nasıl süreci nasıl devam ettirdiniz?
Şunu demek isterimki yurtdışında olduğumuz için şartlar böyle gerektiriyor diye düşünüyorum. Başka imkanlarımız olsaydı tabi daha farklı olurdu..
Sizin değerli fikirlerinize ihtiyacım var. Çok uzun bir konuyu çok kısa yazmaya çalıştım.
Daha önce başka konular açmıştım eski sevgilim hakkında. Her neyse hemen konuya girmek istiyorum. Eski sevgilimden ayrıldık çünkü ailem evlenmemizi kesinlikle istememişti (geçen sene). Ayrıldığımızda kendimi bir boşlukta hissettim ama bir yandan hayatıma devam etmeliydim okuyordum çünkü...
Ve o arada başka biriyle tanıştım. İyi ki de tanışmışım diyorum. Kendi kendime ‘Allah’ım sanki dualarımı kabul etmiş gibisin! Bu ne güzel insan böyle!’ dedim. Tabi büyülenmiş gibi değildim ve karşımdaki insana kolay kolay güvenmem. 10 ay oldu tanışalı ve her şey güzel gidiyor. Kendisi meslek sahibi ve Türkiye’de yaşıyor. Ben ise yurtdışında yaşıyorum. Bu yaz 2 ay Türkiye’de kaldım ve elimizden geldiğince buluştuk konuştuk. Artık ‘evleneceğim kişi sensin!’ dedik bir birimize.
Ve gel gör ki eski sevgilim beni rahatsız etmeye başladı...
Beni unutamıyormuş, bensiz yapamıyormuş. Sonra baktı ki ben yanaşmıyorum artık, beni tehdit etmeye başladı! ‘Ailene birlikte olduğumuzu anlatırım! Ailen kimsenin yüzüne bakamaz hale getiririm!’ diye tehditler savurdu. Ve kendime güvenim O anda tamamen kırıldı
çok korktum çok ağladım ve hala da korkuyorum. Dedim bu nasıl aşağılık bir insan böyle! ben bunu 9 senedir nasıl tanımamışım! ve ondan resmen soğudum. Tabi kendisi sevgilim olduğunu bilmiyor. Bilse heryeri yakıp yıkar o kadar psikopat çünkü! Ne kadar geç bilirse o kadar iyi benim için..Her neyse, gün geldi çattı ve artık sevdiğimi aileme söyleme vakti geldi. Ve söyledim...
Annem her zamanki gibi çekimser davrandı ve ‘ben tanımadığım insanlarla mesafeden nasıl tanışayım?’ ‘Telefonla tanışamam, seneye yazın memlekete gidince gelsinler tanışalım’ ‘önce okulunu bitir, düzenini kur sonra evlen’ gibi şeyler söyledi hep.
Ben son sınıfım. Okulum bitince önümde bir engel yok. Sevdiğim adamla evlenmek istiyorum. Neredeyse 27 yaşındayım. Ablamla konuştum o olumlu baktı ‘ama biraz daha tanısan daha iyi olur’ dedi.
Sevgilimin ailesiylede konuştum, onların planı beni mart-nisan gibi istemeye gelmek ve yazın da düğün yaparız diye düşünüyorlarmış. Ama gel gör ki annem ben ‘Türkiye’ye gidemem yaza kadar iş güç var’ diyor
.Arafta kaldım
ve dert içimi yiyip bitiriyor. Hep mutlu olan insanım ama artık mutsuzum annemin biraz abarttığını düşünüyorum. Telefonla konuşsa sevgilimin ailesiyle en azından birbirlerinin sesini duysalar ne olacak sanki?Ben mi abartıyorum acaba? Yoksa normal olan annemin yaptığı mı?
Yoksa ben çok aceleci mi davranıyorum?
Annemin ikna olması için ne yapmalıyım sizce?
Veya bu durumda yurtdışından evlenen var mı? Varsa da nasıl süreci nasıl devam ettirdiniz?
Şunu demek isterimki yurtdışında olduğumuz için şartlar böyle gerektiriyor diye düşünüyorum. Başka imkanlarımız olsaydı tabi daha farklı olurdu..
bende şu açıdan karışmak istedim. Bizde iki farklı ulkedeyiz ama biz yilda 5 6 kez görüşüyoruz ve görüştüğümüzde birlikte kaldik hep. Tanima firsatim oldu. 2 bucuk sene sonra nisanlanma karari aldik ama onda bile tereddüt ediyor insan.
