-
- Konu Sahibi SevgiNeydiLan
- #21
çoluğu çocuğu çıkmış üstüne bir de şiddet var
ne var yani bu adamda olup da sperm bankasında olmayan?
yurtdışında da yaşıyomuşsun oradan al yap çocuğu. türkiyedeki akrabalara evlendim ayrıldım dersin çok takılacaklarsa.
Hanımlar merhaba,
Bu acı günlerde kendi derdimle sizleri meşgul ettiğim için öncelikle çok özür diliyorum.
2 senedir ilişki yaşadığım erkeği bugün terkettim, içim kan ağlıyor ama geçecek, doğru olanı yaptım. Sizlerden akıl fikir istiyorum, çünkü artık kararlarımdan şüphe eder vaziyetteyim, neyin doğru yada yanlış olduğunu inanın çözemiyorum.
Sevgilimle çok hararetli bir ilişkimiz vardı, onu çok sevdim çok değer verdim. Onla sevgili olduktan altı ay kadar sonra, eski kız arkadaşından ikiz çocukları olduğunu itiraf etti. Benim çocuğum yok, ben 35 oda 42 yaşında. Çok saçma gelecek ama, yalan söylemiş olduğunu affettim.
Bu yaz bana şiddet uygulamaya yeltendi bir tartışma esnasında, anında ortalığı ayağa kaldırıp polise gittim şikayette bulundum. Şahit olmadığı için cezasız kurtuldu. Beraber aynı uçakla yaşadığımız ülkeye dönecektik, uçak biletini iptal edip terkettim onu orada (Türkiye’ye tatile gitmiştik).. ben uçakla yalnız döndüm. 3 ay boyunca ağlamaktan mahvoldum, zoruma gitmişti çok, neyse tam unuttum yoluma devam ediyorum, bu çıktı yine karşıma, kalp krizi geçirdim çok fenayım dedi ağlayarak, kıyamadım konuşmaya başladım yine. Ama kararlıydım sevgili olmayacaktık.
Derken Ocak ayında çok pişman olup pes etmediğini görünce, tekrar affettim. Kızlar ben anne olmayı çok istiyorum, hep bunun endişesi var içimde, anne olabilecekmiyim, ya kimseyi sevemezsem, yapa yanlız kalırsam bu hayatta diye korkuyorum hep. Çocukları çok seviyorum. Galiba affetmelerimde bu korkumunda payı çok. En azından çocuklarım olur, yürümezse boşanırım diye bile düşündüm.
Bir buçuk aydır beraberiz yine, hiç mutlu değildim zaten, aileme arkadaşlarıma utancımdan anlatmadım bile barıştığımızı. Bu arada “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu” hastalığı varmış çocukluğundan beri, bunu itiraf etti iki sene sonra.. öfke kontrolünün bazen olmayışı bu yüzdenmiş.
Cuma günü kendi arabası tamirde diye, benim arabamı ödünç istedi verdim.
Cumartesi işe gidecektim, ben otobüsle giderim, sen beni çıkışımda 23 de al dedim anlaştık.
Saat sekizde aradi duymamışım, geri döndüğümde ise açmadı. Saat 23 de işten çıktım, arıyorum telefonu almıyor. Yarım saat sonra mesaj yazdı, büyük problem var taksiyle eve git, parasını ben öderim dedi. Arıyorum açmıyor, sonunda açtı, eniştemle kavga ettim kız kardeşimle bizdelerdi dedi, şu an annemle tartışıyorum dedi, kapattı.
Ben bu seferde görüntülü aramaya başladım, ve 2 saat boyunca aradım, telefon açılmadı.
Bende bu sabah arabayı iade ettiğinde, onu terkettim. Sizce abartmışmıyım? Düpedüz yalan söylüyor, annesiyle tartışsa açardı görüntülü aramayı. Ki annesi beni biliyor tanıyor. Kendini müdafa bile etmedi, konuşalım sakin ol dedi sadece, ama ben hiç sakin değildim, ağzıma geleni söyledim, en sonunda da istasyona bırakıp, defol dedim. Oda defoldu.
Normal şartlarda baştan affetmemeliydim biliyorum, ama müthiş manipülasyon teknikleri var kızlar, insanı haklıyken haksız duruma düşürüyor. Psikolojim alt üst, mantık aramayın bende, geçen zamanıma çook üzülüyorum. Yanlış insanı çok sevdiğime çok üzülüyorum, kendime acıyorum, hiç iyi değilim.
Derdimi dinlediğiniz için sağolun.
aslında insan emek harcadığı şeylerden vazgeçmeye kıyamıyor. Karşıda ki insanla pek alakası yok, emeğine, vaktine üzülüyor insan.çoluğu çocuğu çıkmış üstüne bir de şiddet var
ne var yani bu adamda olup da sperm bankasında olmayan?
yurtdışında da yaşıyomuşsun oradan al yap çocuğu. türkiyedeki akrabalara evlendim ayrıldım dersin çok takılacaklarsa.
doğru olanı yapmışsınız evet tekrar barışmamanız gerekirdi ama üstünüze gelenlere aldırmayın sevgiden insanın gözü kör olabiliyor yutulmayacak şeyleri yutabiliyor insan belki düzelir umuduyla ama içinizde bitirmeye hayatınıza dönmeye bakın derim çünkü şiddete bir kere bile olsa yeltenmiş bile olsa sadece o adamdan olmaz düzgün bir insan bulursunuz inşallah çocuklarınız da ondan olurHanımlar merhaba,
Bu acı günlerde kendi derdimle sizleri meşgul ettiğim için öncelikle çok özür diliyorum.
2 senedir ilişki yaşadığım erkeği bugün terkettim, içim kan ağlıyor ama geçecek, doğru olanı yaptım. Sizlerden akıl fikir istiyorum, çünkü artık kararlarımdan şüphe eder vaziyetteyim, neyin doğru yada yanlış olduğunu inanın çözemiyorum.
Sevgilimle çok hararetli bir ilişkimiz vardı, onu çok sevdim çok değer verdim. Onla sevgili olduktan altı ay kadar sonra, eski kız arkadaşından ikiz çocukları olduğunu itiraf etti. Benim çocuğum yok, ben 35 oda 42 yaşında. Çok saçma gelecek ama, yalan söylemiş olduğunu affettim.
Bu yaz bana şiddet uygulamaya yeltendi bir tartışma esnasında, anında ortalığı ayağa kaldırıp polise gittim şikayette bulundum. Şahit olmadığı için cezasız kurtuldu. Beraber aynı uçakla yaşadığımız ülkeye dönecektik, uçak biletini iptal edip terkettim onu orada (Türkiye’ye tatile gitmiştik).. ben uçakla yalnız döndüm. 3 ay boyunca ağlamaktan mahvoldum, zoruma gitmişti çok, neyse tam unuttum yoluma devam ediyorum, bu çıktı yine karşıma, kalp krizi geçirdim çok fenayım dedi ağlayarak, kıyamadım konuşmaya başladım yine. Ama kararlıydım sevgili olmayacaktık.
Derken Ocak ayında çok pişman olup pes etmediğini görünce, tekrar affettim. Kızlar ben anne olmayı çok istiyorum, hep bunun endişesi var içimde, anne olabilecekmiyim, ya kimseyi sevemezsem, yapa yanlız kalırsam bu hayatta diye korkuyorum hep. Çocukları çok seviyorum. Galiba affetmelerimde bu korkumunda payı çok. En azından çocuklarım olur, yürümezse boşanırım diye bile düşündüm.
Bir buçuk aydır beraberiz yine, hiç mutlu değildim zaten, aileme arkadaşlarıma utancımdan anlatmadım bile barıştığımızı. Bu arada “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu” hastalığı varmış çocukluğundan beri, bunu itiraf etti iki sene sonra.. öfke kontrolünün bazen olmayışı bu yüzdenmiş.
Cuma günü kendi arabası tamirde diye, benim arabamı ödünç istedi verdim.
Cumartesi işe gidecektim, ben otobüsle giderim, sen beni çıkışımda 23 de al dedim anlaştık.
Saat sekizde aradi duymamışım, geri döndüğümde ise açmadı. Saat 23 de işten çıktım, arıyorum telefonu almıyor. Yarım saat sonra mesaj yazdı, büyük problem var taksiyle eve git, parasını ben öderim dedi. Arıyorum açmıyor, sonunda açtı, eniştemle kavga ettim kız kardeşimle bizdelerdi dedi, şu an annemle tartışıyorum dedi, kapattı.
Ben bu seferde görüntülü aramaya başladım, ve 2 saat boyunca aradım, telefon açılmadı.
Bende bu sabah arabayı iade ettiğinde, onu terkettim. Sizce abartmışmıyım? Düpedüz yalan söylüyor, annesiyle tartışsa açardı görüntülü aramayı. Ki annesi beni biliyor tanıyor. Kendini müdafa bile etmedi, konuşalım sakin ol dedi sadece, ama ben hiç sakin değildim, ağzıma geleni söyledim, en sonunda da istasyona bırakıp, defol dedim. Oda defoldu.
Normal şartlarda baştan affetmemeliydim biliyorum, ama müthiş manipülasyon teknikleri var kızlar, insanı haklıyken haksız duruma düşürüyor. Psikolojim alt üst, mantık aramayın bende, geçen zamanıma çook üzülüyorum. Yanlış insanı çok sevdiğime çok üzülüyorum, kendime acıyorum, hiç iyi değilim.
Derdimi dinlediğiniz için sağolun.
Allah razı olsun bu güzel teselliniz için.doğru olanı yapmışsınız evet tekrar barışmamanız gerekirdi ama üstünüze gelenlere aldırmayın sevgiden insanın gözü kör olabiliyor yutulmayacak şeyleri yutabiliyor insan belki düzelir umuduyla ama içinizde bitirmeye hayatınıza dönmeye bakın derim çünkü şiddete bir kere bile olsa yeltenmiş bile olsa sadece o adamdan olmaz düzgün bir insan bulursunuz inşallah çocuklarınız da ondan olur
aslında insan emek harcadığı şeylerden vazgeçmeye kıyamıyor. Karşıda ki insanla pek alakası yok, emeğine, vaktine üzülüyor insan.
Sormuşsunuz madem anlatayım. Şimdi benim bir ailem var, ikizleri olan biriyle evlenme planları yaptığımı duyduklarında zil takıp oynamadılar sonuçta. Annemi, ablalarımı beni anlaya bilmeleri için çok mücadele verdim. İlişkime sahip çıktım, arkasında durdum. Ama o yüzümü yere eğdirdi. Emeklerim çabalarım ve en kötüsü vaktim boşa gitti. Değmeyecek birine. Kaldi ki, bu şiddete yeltenme olayını ben asla beklemezdim ondan. Bende şok oldum, yoksa savunmazdım onu aileme karşı.ya kusura bakmayında burada sıkça rastlıyorum o kadar emek verdim bilmem ne..
ne emek verdiniz mesela?
her ne yaptınızsa sevdiğiniz için yaptınız.
ha emek değil ama boşa vakit harcamışsınız evet.
ama onuda seviyorum diye harcadınız kendinizi mutlu ettiği yanında olmak istedeiğiniz vazgeçemediğiniz için.
Sormuşsunuz madem anlatayım. Şimdi benim bir ailem var, ikizleri olan biriyle evlenme planları yaptığımı duyduklarında zil takıp oynamadılar sonuçta. Annemi, ablalarımı beni anlaya bilmeleri için çok mücadele verdim. İlişkime sahip çıktım, arkasında durdum. Ama o yüzümü yere eğdirdi. Emeklerim çabalarım ve en kötüsü vaktim boşa gitti. Değmeyecek birine. Kaldi ki, bu şiddete yeltenme olayını ben asla beklemezdim ondan. Bende şok oldum, yoksa savunmazdım onu aileme karşı.
Mantıklı şeyler söylüyorsunuz, ve söylediklerinizle beni şu mağdur kafasından çıkarmayı biraz başardınız... İnsan her gün aşık olmuyor doğru, ve aslımda o duyguların bitmemesi için çabalıyor. Bu benim isteğimdi. Bakış açımı birazcık değiştirdiğiniz için teşekkürlere ama işte sevdiğiniz için ailenize karşı bir duruş sergilemişsiniz emek değil bu..
bu yaptığınızıda birlike bir hayat istediğiniz için yaptınız kendiniz istediğiniz için..
çaba evet ama emek çok iddialı bence.
sanki adamı sırtınızda taşırken alnınızdan terler akmış, ilişkiyi sürdürmek için büyük güç sarfetmişsiniz vs vs gibi.
hala emek harcadığınızı düşünüyorsanız kendinize şunu sorun ben neden bir ilişki yaşamak için emek harcadım neden zorladım neden bu duygusal yükü üstlendim.
kendinize seçtiğiniz erkek sizi bunlara mecbur bıraktığı için. yani sonuçta siz istediniz yaptınız o erkekle beraber olmakta ısrar ettiniz.
size daha en başından büyük bir yalan söyleyen adamı kabul ettiğiniz için o emekleri harcadınız.
mutluydunuz çünkü kendi mutluluğunuzu devam ettirmek için harcadınız onca vakti ve emeği.
burada genelde yıllarına ve emeklerine kıyamayan kişiler ayrılmayı seçmiyor neyse ki siz ayrılmışsınız.
size emeksiz yeni bir aşk diliyorum.
oldurmaya çalışmak yerine olmuşunu sevsin kalbiniz.
Garip olabilir tavrim, o yüzden buraya konu actim. Çünkü kendi mantığımla çelişiyorum. Yalanlarından o kadar bıktım ki, bu bardağı taşıran son damla oldu. Problem beni almaması değil ki, yalan söylediğine eminim. İnşan alo diyemez mi, annesinde değildi muhtemelen, belki bir eğlencedeydi. Yoksa niye insan hem ekip birde üstüne telefonları cevaplamasın.Adam size neredeyse vuracakmış, şiddete meyilli, yalan söylemiş vs.. Siz bunları bile affetmişsiniz bi arabayla sizi almadı diye mi terk ediyorsunuz? Kusura bakmayın ama sizde bi garipsiniz. Böyle bir adamı affetmişsiniz ama tartışma sırasında görüntülü aramaya cevap vermediği için terk ediyorsunuz. Adam tartışma esnasında nasıl sizin telefonunuza cevap versin? Annesinin sizi tanımasıyla ne alakası var?
İyi yapmışsınız. Sırf anne olmak için yanlış insanlarla vaktinizi kaybetmeyin. Bu adamdan zaten olmazmış.
Ve bence çocuk diye de sıkmayın canınızı. Evet tatlılar, güzeller ama ebeveyn olmak çok zor. Mesela şuan yan dairede bir çocuk (ergen muhtemelen) ağlıyor, bağırıyor, ailesiyle tartışıyor. Geçende evlerine polis geldi babası polisin getirdiği evrağı çocuğa zorla imzalattı. İçim parçalanıyor şuan çocuk ağladıkça, ailesi çabaladıkça. Böyle olacaksa, hayırsızsa zaten olmasın. Emin olun her şeyde bir hayır vardır. Çocuk dünyaya getirmek hele ki böyle bir dünyaya, Türkiye'ye çok zor.
Yani bana garip gelen kısım şu. Bir insan ailesiyle tartışırken sinirli, gergin olur ve o sırada telefon açmakla uğraşmaz. Telefonla konuşmakta istemez. Gergindir çünkü. Haber verir o anda sonra sakinleşince konuşulur. Haa siz yalan söylediğini düşünüyorsanız o ayrı. Güvende yokmuş demek ki ilişkide. En doğrusunu yapmışsınız. Polislik olduğunda bitmeliymiş zaten.Garip olabilir tavrim, o yüzden buraya konu actim. Çünkü kendi mantığımla çelişiyorum. Yalanlarından o kadar bıktım ki, bu bardağı taşıran son damla oldu. Problem beni almaması değil ki, yalan söylediğine eminim. İnşan alo diyemez mi, annesinde değildi muhtemelen, belki bir eğlencedeydi. Yoksa niye insan hem ekip birde üstüne telefonları cevaplamasın.
Tartışma olur anlarım, ama aile içi tartışma akşam saat sekizden gece ikiye kadar sürmez ki.Yani bana garip gelen kısım şu. Bir insan ailesiyle tartışırken sinirli, gergin olur ve o sırada telefon açmakla uğraşmaz. Telefonla konuşmakta istemez. Gergindir çünkü. Haber verir o anda sonra sakinleşince konuşulur. Haa siz yalan söylediğini düşünüyorsanız o ayrı. Güvende yokmuş demek ki ilişkide. En doğrusunu yapmışsınız. Polislik olduğunda bitmeliymiş zaten.
Kurtulduğuna otur şükret , senin hayatını yer bu adam!Hanımlar merhaba,
Bu acı günlerde kendi derdimle sizleri meşgul ettiğim için öncelikle çok özür diliyorum.
2 senedir ilişki yaşadığım erkeği bugün terkettim, içim kan ağlıyor ama geçecek, doğru olanı yaptım. Sizlerden akıl fikir istiyorum, çünkü artık kararlarımdan şüphe eder vaziyetteyim, neyin doğru yada yanlış olduğunu inanın çözemiyorum.
Sevgilimle çok hararetli bir ilişkimiz vardı, onu çok sevdim çok değer verdim. Onla sevgili olduktan altı ay kadar sonra, eski kız arkadaşından ikiz çocukları olduğunu itiraf etti. Benim çocuğum yok, ben 35 oda 42 yaşında. Çok saçma gelecek ama, yalan söylemiş olduğunu affettim.
Bu yaz bana şiddet uygulamaya yeltendi bir tartışma esnasında, anında ortalığı ayağa kaldırıp polise gittim şikayette bulundum. Şahit olmadığı için cezasız kurtuldu. Beraber aynı uçakla yaşadığımız ülkeye dönecektik, uçak biletini iptal edip terkettim onu orada (Türkiye’ye tatile gitmiştik).. ben uçakla yalnız döndüm. 3 ay boyunca ağlamaktan mahvoldum, zoruma gitmişti çok, neyse tam unuttum yoluma devam ediyorum, bu çıktı yine karşıma, kalp krizi geçirdim çok fenayım dedi ağlayarak, kıyamadım konuşmaya başladım yine. Ama kararlıydım sevgili olmayacaktık.
Derken Ocak ayında çok pişman olup pes etmediğini görünce, tekrar affettim. Kızlar ben anne olmayı çok istiyorum, hep bunun endişesi var içimde, anne olabilecekmiyim, ya kimseyi sevemezsem, yapa yanlız kalırsam bu hayatta diye korkuyorum hep. Çocukları çok seviyorum. Galiba affetmelerimde bu korkumunda payı çok. En azından çocuklarım olur, yürümezse boşanırım diye bile düşündüm.
Bir buçuk aydır beraberiz yine, hiç mutlu değildim zaten, aileme arkadaşlarıma utancımdan anlatmadım bile barıştığımızı. Bu arada “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu” hastalığı varmış çocukluğundan beri, bunu itiraf etti iki sene sonra.. öfke kontrolünün bazen olmayışı bu yüzdenmiş.
Cuma günü kendi arabası tamirde diye, benim arabamı ödünç istedi verdim.
Cumartesi işe gidecektim, ben otobüsle giderim, sen beni çıkışımda 23 de al dedim anlaştık.
Saat sekizde aradi duymamışım, geri döndüğümde ise açmadı. Saat 23 de işten çıktım, arıyorum telefonu almıyor. Yarım saat sonra mesaj yazdı, büyük problem var taksiyle eve git, parasını ben öderim dedi. Arıyorum açmıyor, sonunda açtı, eniştemle kavga ettim kız kardeşimle bizdelerdi dedi, şu an annemle tartışıyorum dedi, kapattı.
Ben bu seferde görüntülü aramaya başladım, ve 2 saat boyunca aradım, telefon açılmadı.
Bende bu sabah arabayı iade ettiğinde, onu terkettim. Sizce abartmışmıyım? Düpedüz yalan söylüyor, annesiyle tartışsa açardı görüntülü aramayı. Ki annesi beni biliyor tanıyor. Kendini müdafa bile etmedi, konuşalım sakin ol dedi sadece, ama ben hiç sakin değildim, ağzıma geleni söyledim, en sonunda da istasyona bırakıp, defol dedim. Oda defoldu.
Normal şartlarda baştan affetmemeliydim biliyorum, ama müthiş manipülasyon teknikleri var kızlar, insanı haklıyken haksız duruma düşürüyor. Psikolojim alt üst, mantık aramayın bende, geçen zamanıma çook üzülüyorum. Yanlış insanı çok sevdiğime çok üzülüyorum, kendime acıyorum, hiç iyi değilim.
Derdimi dinlediğiniz için sağolun.
Bence de kendinize çok üzülün. Böyle bir adamı nasıl affettim diye. Hatta en büyük üzüntünüz şu an üzülmeniz olsun bu adam içim.Hanımlar merhaba,
Bu acı günlerde kendi derdimle sizleri meşgul ettiğim için öncelikle çok özür diliyorum.
2 senedir ilişki yaşadığım erkeği bugün terkettim, içim kan ağlıyor ama geçecek, doğru olanı yaptım. Sizlerden akıl fikir istiyorum, çünkü artık kararlarımdan şüphe eder vaziyetteyim, neyin doğru yada yanlış olduğunu inanın çözemiyorum.
Sevgilimle çok hararetli bir ilişkimiz vardı, onu çok sevdim çok değer verdim. Onla sevgili olduktan altı ay kadar sonra, eski kız arkadaşından ikiz çocukları olduğunu itiraf etti. Benim çocuğum yok, ben 35 oda 42 yaşında. Çok saçma gelecek ama, yalan söylemiş olduğunu affettim.
Bu yaz bana şiddet uygulamaya yeltendi bir tartışma esnasında, anında ortalığı ayağa kaldırıp polise gittim şikayette bulundum. Şahit olmadığı için cezasız kurtuldu. Beraber aynı uçakla yaşadığımız ülkeye dönecektik, uçak biletini iptal edip terkettim onu orada (Türkiye’ye tatile gitmiştik).. ben uçakla yalnız döndüm. 3 ay boyunca ağlamaktan mahvoldum, zoruma gitmişti çok, neyse tam unuttum yoluma devam ediyorum, bu çıktı yine karşıma, kalp krizi geçirdim çok fenayım dedi ağlayarak, kıyamadım konuşmaya başladım yine. Ama kararlıydım sevgili olmayacaktık.
Derken Ocak ayında çok pişman olup pes etmediğini görünce, tekrar affettim. Kızlar ben anne olmayı çok istiyorum, hep bunun endişesi var içimde, anne olabilecekmiyim, ya kimseyi sevemezsem, yapa yanlız kalırsam bu hayatta diye korkuyorum hep. Çocukları çok seviyorum. Galiba affetmelerimde bu korkumunda payı çok. En azından çocuklarım olur, yürümezse boşanırım diye bile düşündüm.
Bir buçuk aydır beraberiz yine, hiç mutlu değildim zaten, aileme arkadaşlarıma utancımdan anlatmadım bile barıştığımızı. Bu arada “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu” hastalığı varmış çocukluğundan beri, bunu itiraf etti iki sene sonra.. öfke kontrolünün bazen olmayışı bu yüzdenmiş.
Cuma günü kendi arabası tamirde diye, benim arabamı ödünç istedi verdim.
Cumartesi işe gidecektim, ben otobüsle giderim, sen beni çıkışımda 23 de al dedim anlaştık.
Saat sekizde aradi duymamışım, geri döndüğümde ise açmadı. Saat 23 de işten çıktım, arıyorum telefonu almıyor. Yarım saat sonra mesaj yazdı, büyük problem var taksiyle eve git, parasını ben öderim dedi. Arıyorum açmıyor, sonunda açtı, eniştemle kavga ettim kız kardeşimle bizdelerdi dedi, şu an annemle tartışıyorum dedi, kapattı.
Ben bu seferde görüntülü aramaya başladım, ve 2 saat boyunca aradım, telefon açılmadı.
Bende bu sabah arabayı iade ettiğinde, onu terkettim. Sizce abartmışmıyım? Düpedüz yalan söylüyor, annesiyle tartışsa açardı görüntülü aramayı. Ki annesi beni biliyor tanıyor. Kendini müdafa bile etmedi, konuşalım sakin ol dedi sadece, ama ben hiç sakin değildim, ağzıma geleni söyledim, en sonunda da istasyona bırakıp, defol dedim. Oda defoldu.
Normal şartlarda baştan affetmemeliydim biliyorum, ama müthiş manipülasyon teknikleri var kızlar, insanı haklıyken haksız duruma düşürüyor. Psikolojim alt üst, mantık aramayın bende, geçen zamanıma çook üzülüyorum. Yanlış insanı çok sevdiğime çok üzülüyorum, kendime acıyorum, hiç iyi değilim.
Derdimi dinlediğiniz için sağolun.