- Konu Sahibi SevgiNeydiLan
- #21
Hanımlar merhaba,
Bu acı günlerde kendi derdimle sizleri meşgul ettiğim için öncelikle çok özür diliyorum.
2 senedir ilişki yaşadığım erkeği bugün terkettim, içim kan ağlıyor ama geçecek, doğru olanı yaptım. Sizlerden akıl fikir istiyorum, çünkü artık kararlarımdan şüphe eder vaziyetteyim, neyin doğru yada yanlış olduğunu inanın çözemiyorum.
Sevgilimle çok hararetli bir ilişkimiz vardı, onu çok sevdim çok değer verdim. Onla sevgili olduktan altı ay kadar sonra, eski kız arkadaşından ikiz çocukları olduğunu itiraf etti. Benim çocuğum yok, ben 35 oda 42 yaşında. Çok saçma gelecek ama, yalan söylemiş olduğunu affettim.
Bu yaz bana şiddet uygulamaya yeltendi bir tartışma esnasında, anında ortalığı ayağa kaldırıp polise gittim şikayette bulundum. Şahit olmadığı için cezasız kurtuldu. Beraber aynı uçakla yaşadığımız ülkeye dönecektik, uçak biletini iptal edip terkettim onu orada (Türkiye’ye tatile gitmiştik).. ben uçakla yalnız döndüm. 3 ay boyunca ağlamaktan mahvoldum, zoruma gitmişti çok, neyse tam unuttum yoluma devam ediyorum, bu çıktı yine karşıma, kalp krizi geçirdim çok fenayım dedi ağlayarak, kıyamadım konuşmaya başladım yine. Ama kararlıydım sevgili olmayacaktık.
Derken Ocak ayında çok pişman olup pes etmediğini görünce, tekrar affettim. Kızlar ben anne olmayı çok istiyorum, hep bunun endişesi var içimde, anne olabilecekmiyim, ya kimseyi sevemezsem, yapa yanlız kalırsam bu hayatta diye korkuyorum hep. Çocukları çok seviyorum. Galiba affetmelerimde bu korkumunda payı çok. En azından çocuklarım olur, yürümezse boşanırım diye bile düşündüm.
Bir buçuk aydır beraberiz yine, hiç mutlu değildim zaten, aileme arkadaşlarıma utancımdan anlatmadım bile barıştığımızı. Bu arada “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu” hastalığı varmış çocukluğundan beri, bunu itiraf etti iki sene sonra.. öfke kontrolünün bazen olmayışı bu yüzdenmiş.
Cuma günü kendi arabası tamirde diye, benim arabamı ödünç istedi verdim.
Cumartesi işe gidecektim, ben otobüsle giderim, sen beni çıkışımda 23 de al dedim anlaştık.
Saat sekizde aradi duymamışım, geri döndüğümde ise açmadı. Saat 23 de işten çıktım, arıyorum telefonu almıyor. Yarım saat sonra mesaj yazdı, büyük problem var taksiyle eve git, parasını ben öderim dedi. Arıyorum açmıyor, sonunda açtı, eniştemle kavga ettim kız kardeşimle bizdelerdi dedi, şu an annemle tartışıyorum dedi, kapattı.
Ben bu seferde görüntülü aramaya başladım, ve 2 saat boyunca aradım, telefon açılmadı.
Bende bu sabah arabayı iade ettiğinde, onu terkettim. Sizce abartmışmıyım? Düpedüz yalan söylüyor, annesiyle tartışsa açardı görüntülü aramayı. Ki annesi beni biliyor tanıyor. Kendini müdafa bile etmedi, konuşalım sakin ol dedi sadece, ama ben hiç sakin değildim, ağzıma geleni söyledim, en sonunda da istasyona bırakıp, defol dedim. Oda defoldu.
Normal şartlarda baştan affetmemeliydim biliyorum, ama müthiş manipülasyon teknikleri var kızlar, insanı haklıyken haksız duruma düşürüyor. Psikolojim alt üst, mantık aramayın bende, geçen zamanıma çook üzülüyorum. Yanlış insanı çok sevdiğime çok üzülüyorum, kendime acıyorum, hiç iyi değilim.
Derdimi dinlediğiniz için sağolun.
çoluğu çocuğu çıkmış üstüne bir de şiddet var
ne var yani bu adamda olup da sperm bankasında olmayan?
yurtdışında da yaşıyomuşsun oradan al yap çocuğu. türkiyedeki akrabalara evlendim ayrıldım dersin çok takılacaklarsa.
