- 12 Temmuz 2006
- 643
- 9
- 48
Burada, bir formda "seni seviyorum" sözünün değeri tartışılıyordu bir zaman . Ben de bişeyler yazmak istedim ve bu yazı çıktı ortaya. Madem konu bu sitedeyse ben de yazdıklarımı sizlerle paylaşmak istedim. İki kısa kelime ama bu aralar sadece kelime işte. Anlamını artık kimse düşünmez oldu. Değerini hiçe sayanlarsa çoğaldıkça çoğaldı.
Kimileri şımarıkça aldı bu sözü ağzına.Kimileri anlamını bilmez oldu.Kimileri haketmedi.Kimileri değer bilmedi.Seni seviyorum dendi de, kime niye dendi kimse irdelemedi.
Halbuki ben hep utandım bu sözü söylerken. Dudaklarımdan dökülüşüne izin verirken hep tereddüt ettim.
Düşündüm hep; söylediğim anladı mı acaba? Haketti mi, değerini bilecek mi? yoksa savurup saçacak mı bu sözü mü, anlamını, büyüklüğünü bilmeden? bu iki kelimenin ben olduğunu, kalbimden çıkıp geldiğini anlayacak mı? anlayıp da o da sevecek mi? söyleyeyim mi, yoksa hissetireyim mi?
Ama söylemeden de olmuyor ki.içinde sevginin yüceliğini yaşarken, sevdiğine onu sevdiğini, bağıra bağıra, duya duya, doya doya söylemeden de olmuyor ki. İçinde sevgiden bir volkan varken, yanıp yanıp tutuşuyorken, onun anlamasını beklemek çok zor.Sadece davranışlarla anlatmak çok zor.Sesinle, sözlerinle, en içten gelen, anlamı gözlerine yerleşen seni seviyorum’larla anlatılabilir ancak sevgi.Ama anlayana tabii. işte hep ya değerini bilmez de sevdiğim beni yaralarsa diye kotktuğum için söylemek çok zor oldu. Utandırdı tereddüte attı beni.
Buna rağmen, hiç korkmadan, karşılık alacağımdan emin olarak, rahatlıkla seni seviyorum dediklerimde var.Anneme, babama, kardeşime, sevgimi, seni seviyorum sözünü dilediğimce söyleyip haykırıyorum.Çünkü sevdiğim kadar sevildiğimi biliyorum.Ya sevgimin değerini bilmezlerse diye korkmuyorum.Duya duya, doya doya, bağıra bağıra, sınırsızca,her an, her saniye, sevdiklerimi sevgime doyurmak istercesine söylüyorum. Ama artık sevgiler yitirdi değerini. Oyun gibi birşey oldu sanki. "Seni seviyorum" sözü anlamı bilinmeden, değeri bilinmeden ağıza alınır oldu. Sadece dış görünüş için, ya da menfatler uğruna kullanılır oldu bu yüce iki söz.Kalbe uğramadan, gayri ciddi bir edayla söylendi çoğu zaman. telefon da veya mesajlarda öylesine, sıradan bir "ne haber" "nasılsın" der gibi kullanılıyor çoğu zaman.
Evet "seni seviyorum" demek o kadar kolay ki. Şimdi gerçek sevenlerin işi zor. Çünkü " kurunun yanında yaş da yanar" misali sevdiğine seni seviyorum dediğin de ya inanmazsa diye korkuyor insan. belki de kalbi sevgi dolu olan bu korkuyla içine gömüp sevgisini söylemiyor.
Seni seviyorum demeliyiz ama duya duya. Bilsin karşımızda ki gerçekliğini.
Kalbimizdeyse sevgi haykırmalıyız doya doya. Anlatmak için sevgimizi.
Bu inançtaysa, bu sevgiyleyse söyleyelim bağıra bağıra. ve açalım sevdiğimiz görsün diye kalbimizi.
Sevgiyle kalın.anlamını bildiğiniz ve bilinen "seni seviyorum" lar hiç eksik olmasın hayatınızdan...
Kimileri şımarıkça aldı bu sözü ağzına.Kimileri anlamını bilmez oldu.Kimileri haketmedi.Kimileri değer bilmedi.Seni seviyorum dendi de, kime niye dendi kimse irdelemedi.
Halbuki ben hep utandım bu sözü söylerken. Dudaklarımdan dökülüşüne izin verirken hep tereddüt ettim.
Düşündüm hep; söylediğim anladı mı acaba? Haketti mi, değerini bilecek mi? yoksa savurup saçacak mı bu sözü mü, anlamını, büyüklüğünü bilmeden? bu iki kelimenin ben olduğunu, kalbimden çıkıp geldiğini anlayacak mı? anlayıp da o da sevecek mi? söyleyeyim mi, yoksa hissetireyim mi?
Ama söylemeden de olmuyor ki.içinde sevginin yüceliğini yaşarken, sevdiğine onu sevdiğini, bağıra bağıra, duya duya, doya doya söylemeden de olmuyor ki. İçinde sevgiden bir volkan varken, yanıp yanıp tutuşuyorken, onun anlamasını beklemek çok zor.Sadece davranışlarla anlatmak çok zor.Sesinle, sözlerinle, en içten gelen, anlamı gözlerine yerleşen seni seviyorum’larla anlatılabilir ancak sevgi.Ama anlayana tabii. işte hep ya değerini bilmez de sevdiğim beni yaralarsa diye kotktuğum için söylemek çok zor oldu. Utandırdı tereddüte attı beni.
Buna rağmen, hiç korkmadan, karşılık alacağımdan emin olarak, rahatlıkla seni seviyorum dediklerimde var.Anneme, babama, kardeşime, sevgimi, seni seviyorum sözünü dilediğimce söyleyip haykırıyorum.Çünkü sevdiğim kadar sevildiğimi biliyorum.Ya sevgimin değerini bilmezlerse diye korkmuyorum.Duya duya, doya doya, bağıra bağıra, sınırsızca,her an, her saniye, sevdiklerimi sevgime doyurmak istercesine söylüyorum. Ama artık sevgiler yitirdi değerini. Oyun gibi birşey oldu sanki. "Seni seviyorum" sözü anlamı bilinmeden, değeri bilinmeden ağıza alınır oldu. Sadece dış görünüş için, ya da menfatler uğruna kullanılır oldu bu yüce iki söz.Kalbe uğramadan, gayri ciddi bir edayla söylendi çoğu zaman. telefon da veya mesajlarda öylesine, sıradan bir "ne haber" "nasılsın" der gibi kullanılıyor çoğu zaman.
Evet "seni seviyorum" demek o kadar kolay ki. Şimdi gerçek sevenlerin işi zor. Çünkü " kurunun yanında yaş da yanar" misali sevdiğine seni seviyorum dediğin de ya inanmazsa diye korkuyor insan. belki de kalbi sevgi dolu olan bu korkuyla içine gömüp sevgisini söylemiyor.
Seni seviyorum demeliyiz ama duya duya. Bilsin karşımızda ki gerçekliğini.
Kalbimizdeyse sevgi haykırmalıyız doya doya. Anlatmak için sevgimizi.
Bu inançtaysa, bu sevgiyleyse söyleyelim bağıra bağıra. ve açalım sevdiğimiz görsün diye kalbimizi.
Sevgiyle kalın.anlamını bildiğiniz ve bilinen "seni seviyorum" lar hiç eksik olmasın hayatınızdan...