- 9 Ağustos 2014
- 3.896
- 2.798
- 333
- Konu Sahibi noclearmind
-
- #21
Kendimden örnek vermeyi sevmem sürekli tanımadığım insanlara ama inan yaşadığın bir çok şeyi yaşadım ben yaşıyorum da benim mizacım çok sert farkındayım değişmek çok istedim olmadı yapamadım hiç güzel anım olmadı takıntılarım yüzünden sonra bir kaza geçirdim öyle böyle degil bir çok şey kaybettim duygusal açıdan sonra döndüm baktım halime acıdım kendime ölseydim bana üzülecek olan sadece ailemdi belkide çünkü kendimi hatırlatacak hiç bir anım yoktu değişmeye başladım değişmek istedim daha hoşgörülü olmaya çalıştım daha duymaz biraz daha kapandım belki evime ama eskisi gibi çok takmamayı öğrendim. Gördüm ki hayat kısa değmiyor gereksiz takıntılara kırgınlıklaraEvet. İnsnalara içimde ki yoğun duyguları anlatmak çok çekiniyorum. Kimsenin beni duygusal ağlarken görmesini istemiyorum. Çünkü hep sert bi mizacım var. Sanki bu mizacımdan çıkarsam aciz olacağımmış gibi hissediyorum.
Bunu tetikleyen bir sebep olmalı, kaybetme korkusu veya huzursuzluk.. Ailenden gizli psikoloğa git, gidemiyorsan online psikologlar var ücret karşılığı vs. Durumunu bilmiyorum ama tedavi olmak istemek başlangıçtır, devlet hastanesinden bile randevu alınabilir..
Güçlü birisiysen kendinde atlatabilirisn heralde bilemiyorum ama herkesin yasadıkları farklıdr suz olmuyor mu
Kendimden örnek vermeyi sevmem sürekli tanımadığım insanlara ama inan yaşadığın bir çok şeyi yaşadım ben yaşıyorum da benim mizacım çok sert farkındayım değişmek çok istedim olmadı yapamadım hiç güzel anım olmadı takıntılarım yüzünden sonra bir kaza geçirdim öyle böyle degil bir çok şey kaybettim duygusal açıdan sonra döndüm baktım halime acıdım kendime ölseydim bana üzülecek olan sadece ailemdi belkide çünkü kendimi hatırlatacak hiç bir anım yoktu değişmeye başladım değişmek istedim daha hoşgörülü olmaya çalıştım daha duymaz biraz daha kapandım belki evime ama eskisi gibi çok takmamayı öğrendim. Gördüm ki hayat kısa değmiyor gereksiz takıntılara kırgınlıklara
Psikoloğa gidip başlayınca anlatmaya kendin bile şaşıracaksın, çorap söküğü gibi gelir ardı ardına herşey.
Bak bence anlatmaya önce arkadaşından ya da sevgilinden başla. Öyle tek başınayken içinden geçenleri, saçma geleceğini düşündüğün korkularını herşeyi anlat güvendiğin kişiye. Ağla, umutsuzluğunu dile getir. O bile çok işe yarıyor. Kendine anlatamadığın şeyleri karşı tarafa ne kadar kolay anlatabildiğini, kendine ifade edemediklerini çok güzel bir şekilde karşı tarafa ifade ettiğini göreceksin. Yüzyüze konuşmak çok etkili oluyor.
Kendine kötü şeyleri yapıştırma lütfen.. İnsanlar minick meziyetlerini abartıp kendini överken sen kendine neden acımasızsın? Dayın başka şehirden gelebilir yanına gerkince, seni isterlerken baba da olmayabilir karede. Bu önemli değil.. Erkek arkadaşın üstüne hayaller kuruyorsun misal beni elinde çiçekle karşılasın.. Bi gidiyorsun çiçek yok, kırılıyorsun. Halbu ki o çiçek alacağım dememiş.. Yani sen hayal kurup altında kalıyorsun. Akışında yaşa, herkes kendini abartıyor. Baba gibi sevgililer yok gerçekten..anne baba ayrı. Babayla hic bi görüşmüşlüğüm yok. Yaşım ilerledikce arıyorum. Bi gün gelin olduğumda kim duracak yanımda diye. Baba gibi bi dayım vardı. O da evlendi başka şehire taşındı. Hep bi erkek ilgisi arıyorum hayatımda aslında ne kadar acı. Onuda ilişkilerimde tabi. İlişkileirm umdugum gibi olmayıncada sorun sorun .. Çok problemliyim sanırım insanlar beni taşıyamıyor..
O kadar dogru soylediniz ki hep bi beklenti icindeyim ne yazik yok ama ..Kendine kötü şeyleri yapıştırma lütfen.. İnsanlar minick meziyetlerini abartıp kendini överken sen kendine neden acımasızsın? Dayın başka şehirden gelebilir yanına gerkince, seni isterlerken baba da olmayabilir karede. Bu önemli değil.. Erkek arkadaşın üstüne hayaller kuruyorsun misal beni elinde çiçekle karşılasın.. Bi gidiyorsun çiçek yok, kırılıyorsun. Halbu ki o çiçek alacağım dememiş.. Yani sen hayal kurup altında kalıyorsun. Akışında yaşa, herkes kendini abartıyor. Baba gibi sevgililer yok gerçekten..
Paranoya hat safada:)"yok şu reklam panosu kafama düşse şimdi acıdan kıvranarak ölürsem" arkadaşım neden böyle şeyler düşünüyorsun ki, zaten öleceğiz yani neden ölmeden acı çektiriyorsun kendine? :)
Anlatsaniz iyi olabilirdi..İçinde bir eksiklik var baba sevgisi ve sen bu ilgiyi başka yerlerde arıyorsun sana yaşadığım olayı anlatmak isterdim ama çok utandım kendimden yapamam bunu sana sadece tavsiyem olabilir düşün ki baban annen hayatta yok ve tek başına yaşam mücadelesi veriyorsun
Artık kendimden yorulduğumu fark ettim. Olur olmadık şeyleri kafama takıp günlerce düşünmekten sıkıldım. Yolda yürürken bile '' yok şu insan niye benim arkamdan yürüyor beni mi takip ediyor , yok şu reklam panosu kafama düşse şimdi acıdan kıvranarak ölürsem, sevgilim neden yazmadı napıyo nerde kaza mı yaptı vs '' paranoyaklıklarımdan bunaldım. Düşünmekten baş ağrısı çektiğimi biliyorum artık. Ailem de biliyor çok takıntılı olduğumu her şeyin farkındalar. Ama ben tedavi olmak istiyorum diyemiyorum. Çünkü anneminde ruh sağlığı bozuk ve ilaç kullanıyor. Ya bana derlerse bu yaşta ne psikiyatrisi otur oturuduğun yerde diye ? sanırım 30 yaşında balataları sıyırmış bi kadın olacağım. Arkadaşlarım sevgilim bu durumumdan rahatsız olmaya başladılar. Olur olmadık öfke patlamaları bağırmalar çağırmalar erkek gibi küfür etmeler. İş yerinde insanları azarlamam..
Hayatımı kendi kendime bitiricem sanırım.
Her şeyi hızlı yaşadım, belki de bundan kaynaklı. Annemi hayata tutundurmak isterken kendi hayatımdan vazgeçmişim. Kendime bi değerim kalmamış benim.
Bu piskolijiden kendi kendime kurtulmanın imkanı var mı ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?