• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Sanırım takıntı hastası oldum.

Evet. İnsnalara içimde ki yoğun duyguları anlatmak çok çekiniyorum. Kimsenin beni duygusal ağlarken görmesini istemiyorum. Çünkü hep sert bi mizacım var. Sanki bu mizacımdan çıkarsam aciz olacağımmış gibi hissediyorum.
Kendimden örnek vermeyi sevmem sürekli tanımadığım insanlara ama inan yaşadığın bir çok şeyi yaşadım ben yaşıyorum da benim mizacım çok sert farkındayım değişmek çok istedim olmadı yapamadım hiç güzel anım olmadı takıntılarım yüzünden sonra bir kaza geçirdim öyle böyle degil bir çok şey kaybettim duygusal açıdan sonra döndüm baktım halime acıdım kendime ölseydim bana üzülecek olan sadece ailemdi belkide çünkü kendimi hatırlatacak hiç bir anım yoktu değişmeye başladım değişmek istedim daha hoşgörülü olmaya çalıştım daha duymaz biraz daha kapandım belki evime ama eskisi gibi çok takmamayı öğrendim. Gördüm ki hayat kısa değmiyor gereksiz takıntılara kırgınlıklara
 
Bunu tetikleyen bir sebep olmalı, kaybetme korkusu veya huzursuzluk.. Ailenden gizli psikoloğa git, gidemiyorsan online psikologlar var ücret karşılığı vs. Durumunu bilmiyorum ama tedavi olmak istemek başlangıçtır, devlet hastanesinden bile randevu alınabilir..

anne baba ayrı. Babayla hic bi görüşmüşlüğüm yok. Yaşım ilerledikce arıyorum. Bi gün gelin olduğumda kim duracak yanımda diye. Baba gibi bi dayım vardı. O da evlendi başka şehire taşındı. Hep bi erkek ilgisi arıyorum hayatımda aslında ne kadar acı. Onuda ilişkilerimde tabi. İlişkileirm umdugum gibi olmayıncada sorun sorun .. Çok problemliyim sanırım insanlar beni taşıyamıyor..
 
Kendimden örnek vermeyi sevmem sürekli tanımadığım insanlara ama inan yaşadığın bir çok şeyi yaşadım ben yaşıyorum da benim mizacım çok sert farkındayım değişmek çok istedim olmadı yapamadım hiç güzel anım olmadı takıntılarım yüzünden sonra bir kaza geçirdim öyle böyle degil bir çok şey kaybettim duygusal açıdan sonra döndüm baktım halime acıdım kendime ölseydim bana üzülecek olan sadece ailemdi belkide çünkü kendimi hatırlatacak hiç bir anım yoktu değişmeye başladım değişmek istedim daha hoşgörülü olmaya çalıştım daha duymaz biraz daha kapandım belki evime ama eskisi gibi çok takmamayı öğrendim. Gördüm ki hayat kısa değmiyor gereksiz takıntılara kırgınlıklara

sanırım benimde hayatımda bi dönüm noktası olacak ve bende öyle toparlanacağım
 
Psikoloğa gidip başlayınca anlatmaya kendin bile şaşıracaksın, çorap söküğü gibi gelir ardı ardına herşey.

Bak bence anlatmaya önce arkadaşından ya da sevgilinden başla. Öyle tek başınayken içinden geçenleri, saçma geleceğini düşündüğün korkularını herşeyi anlat güvendiğin kişiye. Ağla, umutsuzluğunu dile getir. O bile çok işe yarıyor. Kendine anlatamadığın şeyleri karşı tarafa ne kadar kolay anlatabildiğini, kendine ifade edemediklerini çok güzel bir şekilde karşı tarafa ifade ettiğini göreceksin. Yüzyüze konuşmak çok etkili oluyor.

Hayataımda beni dinleyecek beni anlayacak birileri yok. İsterdim ki sevgilimle paylaşayım ama o da iki laf söyler geçer. Zaten artık birilerinin beni anlamasını geçtim. Birileri beni dinlesin istiyorum. Buraya yazarken bile o kadar rahatlıyorum ki.
 
anne baba ayrı. Babayla hic bi görüşmüşlüğüm yok. Yaşım ilerledikce arıyorum. Bi gün gelin olduğumda kim duracak yanımda diye. Baba gibi bi dayım vardı. O da evlendi başka şehire taşındı. Hep bi erkek ilgisi arıyorum hayatımda aslında ne kadar acı. Onuda ilişkilerimde tabi. İlişkileirm umdugum gibi olmayıncada sorun sorun .. Çok problemliyim sanırım insanlar beni taşıyamıyor..
Kendine kötü şeyleri yapıştırma lütfen.. İnsanlar minick meziyetlerini abartıp kendini överken sen kendine neden acımasızsın? Dayın başka şehirden gelebilir yanına gerkince, seni isterlerken baba da olmayabilir karede. Bu önemli değil.. Erkek arkadaşın üstüne hayaller kuruyorsun misal beni elinde çiçekle karşılasın.. Bi gidiyorsun çiçek yok, kırılıyorsun. Halbu ki o çiçek alacağım dememiş.. Yani sen hayal kurup altında kalıyorsun. Akışında yaşa, herkes kendini abartıyor. Baba gibi sevgililer yok gerçekten..
 
İçinde bir eksiklik var baba sevgisi ve sen bu ilgiyi başka yerlerde arıyorsun sana yaşadığım olayı anlatmak isterdim ama çok utandım kendimden yapamam bunu sana sadece tavsiyem olabilir düşün ki baban annen hayatta yok ve tek başına yaşam mücadelesi veriyorsun
 
Psikologa gitmek için hiçbir yaş erken değil. Aksine eğer erken gitmezseniz daha da önünü alamayabilirsiniz.

Gidin, görüşün, rahatlayın. Her şeyle tek başınıza uğraşmak zorunda değilsiniz.
 
"yok şu reklam panosu kafama düşse şimdi acıdan kıvranarak ölürsem" arkadaşım neden böyle şeyler düşünüyorsun ki, zaten öleceğiz yani neden ölmeden acı çektiriyorsun kendine? :)
 
Kendine kötü şeyleri yapıştırma lütfen.. İnsanlar minick meziyetlerini abartıp kendini överken sen kendine neden acımasızsın? Dayın başka şehirden gelebilir yanına gerkince, seni isterlerken baba da olmayabilir karede. Bu önemli değil.. Erkek arkadaşın üstüne hayaller kuruyorsun misal beni elinde çiçekle karşılasın.. Bi gidiyorsun çiçek yok, kırılıyorsun. Halbu ki o çiçek alacağım dememiş.. Yani sen hayal kurup altında kalıyorsun. Akışında yaşa, herkes kendini abartıyor. Baba gibi sevgililer yok gerçekten..
O kadar dogru soylediniz ki hep bi beklenti icindeyim ne yazik yok ama ..
 
İçinde bir eksiklik var baba sevgisi ve sen bu ilgiyi başka yerlerde arıyorsun sana yaşadığım olayı anlatmak isterdim ama çok utandım kendimden yapamam bunu sana sadece tavsiyem olabilir düşün ki baban annen hayatta yok ve tek başına yaşam mücadelesi veriyorsun
Anlatsaniz iyi olabilirdi..
 
Artık kendimden yorulduğumu fark ettim. Olur olmadık şeyleri kafama takıp günlerce düşünmekten sıkıldım. Yolda yürürken bile '' yok şu insan niye benim arkamdan yürüyor beni mi takip ediyor , yok şu reklam panosu kafama düşse şimdi acıdan kıvranarak ölürsem, sevgilim neden yazmadı napıyo nerde kaza mı yaptı vs '' paranoyaklıklarımdan bunaldım. Düşünmekten baş ağrısı çektiğimi biliyorum artık. Ailem de biliyor çok takıntılı olduğumu her şeyin farkındalar. Ama ben tedavi olmak istiyorum diyemiyorum. Çünkü anneminde ruh sağlığı bozuk ve ilaç kullanıyor. Ya bana derlerse bu yaşta ne psikiyatrisi otur oturuduğun yerde diye ? sanırım 30 yaşında balataları sıyırmış bi kadın olacağım. Arkadaşlarım sevgilim bu durumumdan rahatsız olmaya başladılar. Olur olmadık öfke patlamaları bağırmalar çağırmalar erkek gibi küfür etmeler. İş yerinde insanları azarlamam..
Hayatımı kendi kendime bitiricem sanırım.
Her şeyi hızlı yaşadım, belki de bundan kaynaklı. Annemi hayata tutundurmak isterken kendi hayatımdan vazgeçmişim. Kendime bi değerim kalmamış benim.
Bu piskolijiden kendi kendime kurtulmanın imkanı var mı ?

amaaan 3 günlük dünya ne gerek var takmaya, yarın ölüp gidicez
 
Psikolog değil psikiyatriste gitmen lazım. İlaç kullanman lazım. Bu işin ucunu bırakma bende obsesif Kompulsif bozukluk hastasiyim . kendi başıma çözeceğim derken daha da kötü olursun. Sakın ucunu kaçırma. Derdini açıklayıcı ve uzatmadan anlat. Muhtemelen test yapacaktır. Bende bu belirtiler vardi kendim de takıntılı olduğumu biliyordum. Bu işin ucu kaçar ise kendini rahatlamak için ya temizlik hastası ya bir şeyleri sayan ya simetriyle olağanüstü bir şekilde sorun yaşayan biri olabilirsin. İlerledikçe tedavi zorlaşır. Tedavi olmazsan Sayet bu takıntı hali sürekli seni depresyona sokar. Kilitledigim kapıya 4 kez bakmisligim var. Lütfen tavsiyelerimi dinle yarın bi randevu al işi hallet. Psikologdan destek alabilirsin ama bir psikiyatrist tanı koysun neyin olduğunu bilsin
 
Eğer uzman desteği alacak duruma gelmişseniz gitmelisiniz. Burada annenizin durumu, sözleri sizi engellememeli.
 
ne demek bu yaşta ne psikiyatrisi küçücük çocuklar gidiyorlar psikiyatriye eğer ihtiyacın varsa iyice kötü olmadan gitmen gerekir başkasının ne dediğini umursama ;)
 
Back