Sadece içimi dökmek istiyorum...

Selizay .!.:

Öncelikle psikolojik bir yardım al diyeceğim ama köydeyiz diyorsun. İmkanların ne durumda bilemiyorum..

Hepimiz zaman zaman geçmişe özlem duyarız. Bu bir an bir insan ya da bir anı olabilir. Şuan yaşadığın hayatta çok fazla heyecan, arkadaşlık olmadığı için geçmişi özlemen çok normal. Mutlu değilsen mutlu olduğun günleri özlemen çok normal. Ama bazen, sadece bırakmak gerekir. Zaman zaman hatırlar, ve hayatımıza döneriz.

Bu çıkmazdan kurtulmanın tek yolu, yaşadığın mutsuz yerden kurtulmak. Bu da geleceğini sağlam inşa etmekten geçiyor. Şimdi seni mutsuz eden şeyleri, geçmişteki anılarını bir kenara bırak ve mutlu bir gelecek için çalışmaya başla. İyi bir üniversite kazan ve yeni bir hayata başla. Daha her şeyin çok başındasın ve her şey senin elinde bunu sakın unutma

Genişletmek için tıkla...

Kulkedisi3 .!.:

Cevabınızı gözlerim doldu dolu okudum...teşekkür ederim ben de üniversite için çalışıyorum, tıpkı söylediğiniz gibi kendimi mutlu hissedebileceğim şekilde bir hayat kurmak için çok iyi hedeflerim var hiç gücüm yok anksiyete öyle bir şey ki bir türlün odaklanamıyorum, planladığım şeylere kaygılarım yüzünden uyamıyorum. Çok yoruldum...

Genişletmek için tıkla...

Selizay .!.:

Sakin ol, yaşadığın korku ve panik gerçek değil. Bunun farkında ol, kafanı onları düşünerek doldurma. Bir sene sonra başardım konunu görmeyi bekliyorum. Şimdi ruhsal sorunlar konularını okumayı bırakıp, test çözmeye başla. Her şey yavaş yavaş düzelecek, güven bana. Hadi bakalım

Genişletmek için tıkla...

delibirselvi .!.:

Geçmişteki güzel günleri özlemek ve geçmişle yaşamak arasında ciddi bir fark var. Bizler maalesef geçmişle yaşayanlardanız, arkamızda kalması gereken şeyleri geride bırakamıyoruz..
Ben de aynı şekilde geçmişimi çok özlüyorum. Çok şükür Rabbime şu an bir sıkıntım yok anksiyete dışında ama benimki şu an sıkıntım olup olmamasına bağlı değil aslında. Geçmişe saplantılıyım belki de zamanın çok hızlı akması, ne yavaşlatılabilmesi, ne durdurulabilmesi ne geri sarılabilmesi mümkün olmadığı içindir bilemiyorum.. bazen geçmişi özlemekten bugünümü kaçırıyorum. Yani anksiyete konusunda da geçmiş takıntısı konusunda da gayet iyi anlıyorum seni, yalnız değilsin. Motivasyonun Rabbimin de izniyle geçmişinden çok daha güzel bir gelecek inşa etmek olsun. Kendine güven ümidini ve inancını hep canlı tut

Genişletmek için tıkla...

Kulkedisi3 .!.:

Kızlar bu biraz uzun bir yazı olacak, sadece biraz içimi dökmek istedim...daha önce anksiyete ve hastalık hastalığı hakkında konular açmıştım ama şimdi ondan bahsetmeyeceğim.
Kızlar ben çocukluğumun belirli bir döneminden sonra geçmişe dönük yaşamaya başladım, yani çok özlüyorum o günleri, şu an köyde oturuyorum buraya taşındığımızda 10 yaşındayım, 9 yıl oldu buraya taşınalı ama hiç alışamadım buraya. buranın insanları çok tuhaf, yani şimdi sokakta herhangi bir komşumla vs. Karşılaşsam selam, sohbet, muhabbet hiç yok ve sadece bana karşı değil herkesin tavrı birbirine karşı böyle.. Ben burda okula devam ettiğimde beni aralarına almadılar,oyunlarına katılmamı çoğu zaman istemediler bende hep evde kedi, köpek hayvanlarla oynayarak günlerimi hatta yıllarımı geçirdim, bu yalnız olduğum süreçte ilk iki yıl sürekli taşındığımız yeri,arkadaşlarımı,evimizi falan çok özlüyodum, sürekli bunları düşünüyodum belki geri döneriz umuduyla yaşıyodum ama yok... Daha sonraki yıllarda artık kabullendim ve düşünmüyodum artık, ortaokula geçtiğimde de hiç arkadaşlık kuramadım, bu defa benden kaynaklı bir şeydi sanırım, iyice kendi kabuğuma çekilmiştim ama kendimi kötü hissetmiyodum, hiç arkadaşım yoktu ama öğretmenlerim bana karşı çok ilgiliydiler derslerimde oldukça başarılıydım bu bana iyi hissetiriyordu..derken liseye geçtim, babam bambaşka birine dönüştü; kırıcı, baskıcı,kaba, bu benim psikolojimi alt üst etti. Arkadaşlık konusuna gelince lise yılları da aynen devam etti ta ki son yıla kadar, yani geçen yıl çok sıkı bir arkadaşlık kurdum ilk defa. Şu an farklı şehirlerde yaşıyor olsakta sürekli iletişim halindeyiz. Ve 10. Sınıftayken anksiyetem başlamıştı ve hâlâ devam ediyor.. anksiyeteden mi bilmiyorum yine geçmişe dönük olmaya başladım, geçen ay tesadüfen bir şarkı duydum melodisi ve sözleri biraz tanıdık geldi ama çok net duyulmuyordu youtubea sözleri yazdım, sonra klip çıktı karşıma, hatırladım küçükken buraya taşınmadan önce arkadaşımla en sevdiğimiz,Tvnin başında dans ettiğimiz şarkıydı.. içimi tuhaf bir his kapladı nasıl tarif edilir bilmiyorum biraz özlem, biraz o dans ederken hissettiğim neşe gibi karışık bir his, sonra gözlerim doldu ve ağlamaya başladım .. son günlerde yalnız kaldığımda ve kafamı yastığa her koyduğumda içimi bu his kaplıyor, ve çocukluk anılarım gözümde bir bir canlanıyor, babam beni çok severdi o zamanlar, benimle vakit geçirirdi, arkadaşımla çamurdan pastalar yapardık, papatya toplardık diye daha bir çok şey geçiyor aklımdan hem de ayrıntısına kadar, belki abarttığımı düşüneceksiniz ama ben çocukluğuma dair şeyleri çok net bir şekilde hatırlıyorum, mesela şu oyunu oynadığımız gün şu kıyafeti giymiştim, şu kişiye şu cümleleri kurmuştum, şu zaman şunu düşünmüştüm gibi.Bazen durup dururken o zamanlar dinlediğim şarkıların melodisi yada yarım yamalak sözü geliyor aklıma bazen anneme soruyorum böyle bi şarkı var mı bu sanatçıya ait diye. Evet var diyo mesela ama durup dururken aklıma geldiğini bilmiyor, yakın zamanda dinlemişim ve hatırlayamamışım gibi düşünüyor, bazı anlardan anneme ve yakınlarıma bahsettiğimde evet böyle şeyler oldu ama sen bunları nasıl hatırlıyorsun daha çok küçüktün diyorlar baya bi şaşırıyorlar, zaten önemli olaylar hafızada kalıcı olur ama benim bahsettiğim sıradan gündelik şeyler. Kaç gündür anksiyete ataklarımdan dolayı geceleri uyuyamıyorum, dün gece yine aklımda anılar içimde o tuhaf his, üzerine bir de o dönemi hatırlatan bi kaç şeye baktım internetten ağladım biraz rahatladım uyumuş kalmışım... aranızda buna benzer şeyler yaşayan geçmişe çok özlem duyan var mı benim gibi? Merak ettim.

Genişletmek için tıkla...

Birazcadiyimama .!.:

Yanlış paylaşıma yorum yapmışım.bugun ilk günüm

Genişletmek için tıkla...