- 10 Ekim 2016
- 1.843
- 2.504
- 83
Herkese merhaba,
Anneler gününüz kutlu olsun.
Benim ilk anneler günüm. Çarşamba sabahı sezeryan ile dünyaya bir bebek getirdim.
Benim iki teyzem var, biri 65, diğeri 70 yaşında. Bir de anneannem var 85 üstü, Allah uzun ömürler versin. Annem 2011 yılında vefat etti. Bir teyzem ve anneannemin çeşitli rahatsızlıkları var. Diğer teyzemin kızı ve bebeği hasta, onlara bakıyor. Benle kayınvalidem kalıyor. Kendisi bana göre şimdiye kadar iyi biriydi. Ama bu üç gündür yaptıklarından sonra görmek istemiyorum neredeyse. Ben abartıyor, yanlış anlıyor olabilirim, belki istemeden bilmeden düşünemeden yapıyordur. Bana acı biber yedirmeye kalktı, kanamam olmasına rağmen oturarak banyo yapmamı söyledi, göğüslerimdeki sertlikler için bir şey olmaz normal dedi. sigara içip geliyor bebeğin üstüne eğiliyor vs. Ben gelmesin demiştim ama eşim çok ısrar etti ameliyatlıyım diye. Bence kendi de kalmak istemiyor. Bu arada eşim bir melek oldu (Maşallah) ne dersem yapıyor, annesine talimat veriyor, beni çok kayırıyor Allah nazarlardan saklasın. Onunla bir daha evlenesim geldi o kadar mı iyi olur. Kayınvalidemin bu ve bunun gibi davranışları beni çok sıktı ve her şeye ağlar oldum. Hamileliğimdeki 'of' dediğim şeyleri hatırlayıp vicdan azabı çekiyorum, yalnızlığıma çok ağlıyorum. Kendi ailemi yanımda istiyorum, kendi dilimden anlayan insanlar benle olsun istiyorum. Teyzemle anneannem her gün doktordan sonra 1-2 saatliğine uğruyorlar, ağlayarak ayrılıyoruz resmen. En son teyzem Sardenya nolur yalvarır gibi bakma elimden bir şey gelmiyor kahroluyorum dedi. Diğer teyzem her gün arayıp msj atıyor bebeğinle sen rüyama giriyorsunuz demiş buna ağlıyorum. Eşim görünce ameliyat yerim acıyor ondan ağlıyorum diyorum. Neredeyse doktorumu artık göremeyeceğim için bile ağlayacağım. Lohusalık depresyonuna giriyorum galiba. Bunu yaşamak istemiyorum, yolun başındayken önlem almak istiyorum. Güzel şeyler düşünmeye çalışıyorum, bebeğim ve ben sağlıklıyız buna şükrediyorum, eşim çok anlayışlı buna şükrediyorum. Eğer annem beni görüyorsa çok üzülüyordur, böyle olmamı istemiyordur biliyorum. Ama elimden bir şey gelmiyor durumumu değiştiremiyorum, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Böyle zamanlarda hayat bana çok acı çok ağır geliyor, altında eziliyorum. Çarşamba günü doktoruma gideceğiz, bebek için nasıl süt sağıp poşetleyeceğimi bile bilemiyorum. İnternetten bakıyorum, kitapçığı okuyorum yapamıyorum yok olmuyor. Her konuda çok acemiyim, kendim bulmaya çalışıyorum, bocalıyorum, yol gösterenim yok. Çok bunalıyorum, Allah'ın bana yardımcı olmasını istiyorum, bu günler geçsin istiyorum. İçimi dökebileceğim kimse yok, kimseyi üzmek istemiyorum. Annemi çok özlüyorum, o olsaydı her şey çok başka olurdu, annem anneler günün kutlu olsun melek annem.
Anneler gününüz kutlu olsun.
Benim ilk anneler günüm. Çarşamba sabahı sezeryan ile dünyaya bir bebek getirdim.
Benim iki teyzem var, biri 65, diğeri 70 yaşında. Bir de anneannem var 85 üstü, Allah uzun ömürler versin. Annem 2011 yılında vefat etti. Bir teyzem ve anneannemin çeşitli rahatsızlıkları var. Diğer teyzemin kızı ve bebeği hasta, onlara bakıyor. Benle kayınvalidem kalıyor. Kendisi bana göre şimdiye kadar iyi biriydi. Ama bu üç gündür yaptıklarından sonra görmek istemiyorum neredeyse. Ben abartıyor, yanlış anlıyor olabilirim, belki istemeden bilmeden düşünemeden yapıyordur. Bana acı biber yedirmeye kalktı, kanamam olmasına rağmen oturarak banyo yapmamı söyledi, göğüslerimdeki sertlikler için bir şey olmaz normal dedi. sigara içip geliyor bebeğin üstüne eğiliyor vs. Ben gelmesin demiştim ama eşim çok ısrar etti ameliyatlıyım diye. Bence kendi de kalmak istemiyor. Bu arada eşim bir melek oldu (Maşallah) ne dersem yapıyor, annesine talimat veriyor, beni çok kayırıyor Allah nazarlardan saklasın. Onunla bir daha evlenesim geldi o kadar mı iyi olur. Kayınvalidemin bu ve bunun gibi davranışları beni çok sıktı ve her şeye ağlar oldum. Hamileliğimdeki 'of' dediğim şeyleri hatırlayıp vicdan azabı çekiyorum, yalnızlığıma çok ağlıyorum. Kendi ailemi yanımda istiyorum, kendi dilimden anlayan insanlar benle olsun istiyorum. Teyzemle anneannem her gün doktordan sonra 1-2 saatliğine uğruyorlar, ağlayarak ayrılıyoruz resmen. En son teyzem Sardenya nolur yalvarır gibi bakma elimden bir şey gelmiyor kahroluyorum dedi. Diğer teyzem her gün arayıp msj atıyor bebeğinle sen rüyama giriyorsunuz demiş buna ağlıyorum. Eşim görünce ameliyat yerim acıyor ondan ağlıyorum diyorum. Neredeyse doktorumu artık göremeyeceğim için bile ağlayacağım. Lohusalık depresyonuna giriyorum galiba. Bunu yaşamak istemiyorum, yolun başındayken önlem almak istiyorum. Güzel şeyler düşünmeye çalışıyorum, bebeğim ve ben sağlıklıyız buna şükrediyorum, eşim çok anlayışlı buna şükrediyorum. Eğer annem beni görüyorsa çok üzülüyordur, böyle olmamı istemiyordur biliyorum. Ama elimden bir şey gelmiyor durumumu değiştiremiyorum, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Böyle zamanlarda hayat bana çok acı çok ağır geliyor, altında eziliyorum. Çarşamba günü doktoruma gideceğiz, bebek için nasıl süt sağıp poşetleyeceğimi bile bilemiyorum. İnternetten bakıyorum, kitapçığı okuyorum yapamıyorum yok olmuyor. Her konuda çok acemiyim, kendim bulmaya çalışıyorum, bocalıyorum, yol gösterenim yok. Çok bunalıyorum, Allah'ın bana yardımcı olmasını istiyorum, bu günler geçsin istiyorum. İçimi dökebileceğim kimse yok, kimseyi üzmek istemiyorum. Annemi çok özlüyorum, o olsaydı her şey çok başka olurdu, annem anneler günün kutlu olsun melek annem.