- 6 Ağustos 2016
- 768
- 403
- Konu Sahibi disardayagmurvar
- #1
Ben 28 yaşına girmesine çok az kalmış atanmış bir öğretmenim. Ailemden ve doğup büyüdüğüm şehirden, arkadaşlarından, kedilerimden ve köpeğimden kmlerce uzaktayım.
Bir sene önce 10 senedir birlikte olduğum, sevdiğim adam tarafından hiçbir açıklama yapılmadan, yüzyüze bile gelmeden terkedildim. Aylarca kendime gelemedim. Hep kendimi suçladım bi sebep aradım bulamadım. Üstelik bikaç ay sonra sözümüz olacaktı. Yani beni öyle inandırmıştı. Bilmiyorum belki evlilikten korktu belki başka etkenler vardı.
6-7 ay sonra epey toparlandım. Artık sebep aramayı bırakıp kabullenmiştim. Önüme bakmalıydım. Sonuçta kimseye kötülüğü olmayan, hayatı seven neşe dolu biriydim. Konuştuğum görüştüğüm birileri oldu ama kimseye karşı bir şey hissedemiyordum. Onu da düşünmüyordum unutmuştum.
Sonra biriyle bir şeyler olacak gibi oldu ama olmadı. Uzun süre kimse olmadı. Sosyal medyadan bikaş kişiyle tanıştım sonuçta artık herkes böyle yapıyordu. Ama onlarla da olmadı.
Artık bıraktım. Düşünmemeye çalışıyorum. Kendime yönelmek kendimi geliştirmek istiyorum.
Uzun süredir de yalnızım. Ama yalnız olmak beni çok üzüyor. Umutsuz oluyorum. Hep böyle mi olacak? Sonsuza kadar yapayalnız mı olacağım? Üstelik hayatta en çok istediğim şeylerden birisi de anne olmaktı. Arkadaşlarım evlendi. Bebekleri oldu. Ben neden yuva kuramıyorum?
Biraz umuda, aşka inanca ihtiyacım var. Sevmeye sevilmeye ihtiyacım var. Her şeyi tek başıma yapmaktan çok yoruldum. Zaten yıllardır varolan ilişkimde de hep yalnız bırakıldığımı sonradan farkettim.
Artık mutlu olmak istiyorum. Biliyorum uzun oldu biraz. Ama içimi dökmek istedim. Benzer durumlar yaşayıp şimdi mutlu olan var mıdır acaba. Zaman ve sabırdan başka ne önerirsiniz?
Bir sene önce 10 senedir birlikte olduğum, sevdiğim adam tarafından hiçbir açıklama yapılmadan, yüzyüze bile gelmeden terkedildim. Aylarca kendime gelemedim. Hep kendimi suçladım bi sebep aradım bulamadım. Üstelik bikaç ay sonra sözümüz olacaktı. Yani beni öyle inandırmıştı. Bilmiyorum belki evlilikten korktu belki başka etkenler vardı.
6-7 ay sonra epey toparlandım. Artık sebep aramayı bırakıp kabullenmiştim. Önüme bakmalıydım. Sonuçta kimseye kötülüğü olmayan, hayatı seven neşe dolu biriydim. Konuştuğum görüştüğüm birileri oldu ama kimseye karşı bir şey hissedemiyordum. Onu da düşünmüyordum unutmuştum.
Sonra biriyle bir şeyler olacak gibi oldu ama olmadı. Uzun süre kimse olmadı. Sosyal medyadan bikaş kişiyle tanıştım sonuçta artık herkes böyle yapıyordu. Ama onlarla da olmadı.
Artık bıraktım. Düşünmemeye çalışıyorum. Kendime yönelmek kendimi geliştirmek istiyorum.
Uzun süredir de yalnızım. Ama yalnız olmak beni çok üzüyor. Umutsuz oluyorum. Hep böyle mi olacak? Sonsuza kadar yapayalnız mı olacağım? Üstelik hayatta en çok istediğim şeylerden birisi de anne olmaktı. Arkadaşlarım evlendi. Bebekleri oldu. Ben neden yuva kuramıyorum?
Biraz umuda, aşka inanca ihtiyacım var. Sevmeye sevilmeye ihtiyacım var. Her şeyi tek başıma yapmaktan çok yoruldum. Zaten yıllardır varolan ilişkimde de hep yalnız bırakıldığımı sonradan farkettim.
Artık mutlu olmak istiyorum. Biliyorum uzun oldu biraz. Ama içimi dökmek istedim. Benzer durumlar yaşayıp şimdi mutlu olan var mıdır acaba. Zaman ve sabırdan başka ne önerirsiniz?