Evet çocuk olmadan tatili doya doya yaşayayım,çocuk olmadan eşimle doya doya sinemaya ,akşam yemeğine gidelim gibi bir çok şwy kuruyordum kafamda,sonra hepsi beni bu duruma çıkardı.ben cocuksuz çok mutluyum.çocuk fikri bile beni mutsuz etmeye yetiyor.mutluluğumu kaybedecekmişim gibime geliyor.sonuçta çocuğu doğurmakla bitmiyor iş,yemeğinden eğitimine kadar her seyiyle ilgilenmek zorundasın.çunku o sana muhtaç bi canlı.sen olmazsan su bile içemezsize de çocuktan sonra kadının hayatı bitiyor da çocukları için yaşamaya başlıyor gibi mi empoze edildi?
ben bu bakış açım yüzünden çocuğum olmadan şunu da yaşasam bunu da yapsam korkusu yaşıyorum yıllardır.
Sen takma canım burda belirli bir kesim hariç evlililiğinde korkunç mutsuz hayatını kocasına köleliğe adamış evin hizmetçisi olarak mutsuzluktan sürünen insanlar yazıyor genelde.Bunun doğruluğunu da bitmek üzere olan evliliğinde ısrarla hamile kalıp doğurmaya devam eden tiplerin iki güne bir açtığı konulardan anlayabilirsin.
Geçenlerde biri paylaşmıştı kim bilemiyorum ben de araştırıp baktım sonrasında.Evli kadınlar üzerinde yapılan bir araştırmada evli kadınların çocukları olmadan önce çok daha mutlu olduklarını söylediği bir araştırma yapılmış.Bu kadınlar çocuklarını çok seviyorlar bir sorun yok fakat eskiden çocukları olmadığı zamanlarda daha özgür ve mutlu bir hayatları olduğunu ifade etmişler.
Bilim yalan söylemez, sen bakma.
ayyyy canımmmm.duygulanmışsın yazarken sanırım@birkapsubirkapmama İyii geceler canım öncelikle bu sorumluluk sana ağır gibi gelebilir ama annelik çok güzel bişey bence..
O senin herşeyin olur;gören gözün;tutan elin...
Aşık oldum ama ben evlat aşkı gibi bişey yaşamamışım diyorum.O aşktan kat kat daha büyük ve masum..
Anne baba sevgisi gibi de ayrıca.Ama ondan daha farklı.Canını gözünü kırpmadan veriyorsun anlatamıyorum yetmiyor
yok öyle bir şey eskisi gibi gezer tozarsın desem yalan olur tatlım ama biraz fedakar annen veya kayınvaliden varsa arada bebişle ilgilenir sinemana falan gidersin ama tabi kısıtlı sürelerde yaşamaya alışırsın. acaba ağladı mı , acıktı mı falan diye düşünmekten eve daha cabuk gitmek isteyeceğin bir gerçek tabi ki.Evet çocuk olmadan tatili doya doya yaşayayım,çocuk olmadan eşimle doya doya sinemaya ,akşam yemeğine gidelim gibi bir çok şwy kuruyordum kafamda,sonra hepsi beni bu duruma çıkardı.ben cocuksuz çok mutluyum.çocuk fikri bile beni mutsuz etmeye yetiyor.mutluluğumu kaybedecekmişim gibime geliyor.sonuçta çocuğu doğurmakla bitmiyor iş,yemeğinden eğitimine kadar her seyiyle ilgilenmek zorundasın.çunku o sana muhtaç bi canlı.sen olmazsan su bile içemez
Evet çocuk olmadan tatili doya doya yaşayayım,çocuk olmadan eşimle doya doya sinemaya ,akşam yemeğine gidelim gibi bir çok şwy kuruyordum kafamda,sonra hepsi beni bu duruma çıkardı.ben cocuksuz çok mutluyum.çocuk fikri bile beni mutsuz etmeye yetiyor.mutluluğumu kaybedecekmişim gibime geliyor.sonuçta çocuğu doğurmakla bitmiyor iş,yemeğinden eğitimine kadar her seyiyle ilgilenmek zorundasın.çunku o sana muhtaç bi canlı.sen olmazsan su bile içemez
Evet haklısınız,ama evlendikten sonra oluştu bu durum bende.yani,mesela annem "sen böyle değildin ne oldu sana " falan diyor.evlenmeden önce bu fikirlerim yoktu.deli gibi de çocuk için çıldıran bi yapım da olmadı hiçbir zaman ama.Evlenmeden önce eşinizle konuşsaydınız keşke bu konuda kararlı ve ciddi olduğunuzu.eşiniz de belki sizinle evlenmezdi.sizin istememeniz ne kadar normalse.eşinizin çocuk istemesi de çok normal.ne yapsın adam gidip başkasından mı çocuk yapsın allasen...:)))
Bence sizin hatanız,çocuk konusunda aynı düşüncede olduğunuz biriyle evlenmemek...
Teşekkür ederim canım sende öyle hep severim hayvanlara merhamet edenleri...Ne güzel o masumlara sahip çıkmak..ayyyy canımmmm.duygulanmışsın yazarken sanırımkıyamam.sen iyi bi annesin.ve İnanıyorum ki aynı zamanda da cok iyi bi insansın
4 yıllık Üniversite mezunuyum.aynı zamanda yeni bi üniversite bölümünde daha okuyorumsizin rahatça kendinizi ifade edebileceğiniz yer burası
http://www.kadinlarkulubu.com/forum...asayan-kadinlar.764496/page-212#post-45058374
bi de merak ettim öğretim seviyeniz nedir?
Konumu düzenleyerek Çok sorulan soruları en alt paragrafta cevaplamak istiyorum.
merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.
Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.
Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?
Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.
Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27
En Çok sorulan sorulara cevabım,
***eşimle cocuk konusunu evlenmeden önce konusmadık.onun bukadar cocuk isteyebileceği ve benİm bukadar istemeyecegimi tahmin etmiyordum.evlendikten sonra cocuklardan tamamen soğudum.okadar istemiyorum ki,biri bana anne olamayacaksın dese dünyaları bana vercek gibime geliyor.
* **durum ciddi olmasa buraya yazmazdım.eşim artık beni bebegi gibi sevmeye basladı.hatta isterseniz alay edin ama BACAKLARINDA SALLAMAYA BİLE KALKIYOR.göğsüne yattıgım zaman "e bebeğim ee eee " ninni gibi olan o şeyleri söyleyip sırtımı sıvazlıyor.o an yüzüne bakabilseniz siz bile üzülürsünüz.daha nasıl anlatabılırım bılmıyorum.resmen cocuk sevgisini bende atmaya calısıyor cok üzülüyorum ona .kalbim acıyor,anne olmak isteyim diye duygusal vıdeolar bıle izliyorum ama tam aksı izledikce hepten nefret ediyorum.
Bu yüzden anormal miyim diye düşünmeye basladım.anormal isem bu durumun üstüne gitmeyi planlıyorum eşim için.
Ayrıca hepinize yürekten teşekkür ederim.
Bence siz, sadece sorumluluktan ve keyfinizin bozulmamasından kaçıyorsunuz o kadar.eşinize kırmamak için doğurursunuz birkaç seneye kalmaz.işte o zaman' iyi ki doğurmuşummm' diye seversiniz bebişinizi yorgun ve uykusuz gözlerle:)))Evet haklısınız,ama evlendikten sonra oluştu bu durum bende.yani,mesela annem "sen böyle değildin ne oldu sana " falan diyor.evlenmeden önce bu fikirlerim yoktu.deli gibi de çocuk için çıldıran bi yapım da olmadı hiçbir zaman ama.
Fedakar anne olmak demek cogu zaman caresizlige boyun egmek oluyor.size de çocuktan sonra kadının hayatı bitiyor da çocukları için yaşamaya başlıyor gibi mi empoze edildi?
ben bu bakış açım yüzünden çocuğum olmadan şunu da yaşasam bunu da yapsam korkusu yaşıyorum yıllardır.
buna sizin akliniz ermiyor mu pardon ?
Bence gayet normalsin kimse doğurmak zorunda değil.
Psikoloğa gitmesi gereken eşin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?