sadece anneler baksın.İçimde hiç annelik duygusu yok

Psikolojik destek almalı mıyım?

  • Ankete Katılan
    184
Ben de çocuk istemiyordum. İsim hayatım çok yoğundu kabus gibi geliyordu. Çocuk sesi ağlaması bile kabus geliyordu.
Şimdi bir kızım var. O doğduğu günden beri başka bir ben oldum. Akşam işten eve uçarak geliyorum nerdeyse. Saçlarını tarıyor artık büyüdü:) bu sevgi ne kariyerde ne kocana ne ana babada yokmuş kızımla anladım. Hakkında hayırlısı olsun canım
 
Anne olmamayı istememek kötü bir şey değil elbette.
Birbirimizi böyle yargılamaya hakkımız yok.
Sizin hayatınız.
Sen eşine karşı sorumlusun.
Evlenmeden önce eşine bu hislerini açıklamalıydın az çok.
Bu durumda eşine haksızlık etmiş oluyorsun.
Baba olmayı istemek en doğal hakkı.
bu isteğinden senin hatrına vazgeçer mi bilemem.
Çünkü büyük fedakarlık.
Psikolojik destek alabilirsin .
Altında yatan başkaca sebepler olabilir.
Nefesim kesiliyor vs. gibi durumların ilginç gerçekten.
istememenin ötesine de geçmiş seni panikleten bir durum haline gelmiş.
Yaş olarak uygun bir yaştasın.
Ama bence bir iki sene sonra çok büyük ihtimal fikrin değişecektir.
 
Bu duygun değişir mi bilemiyorum. Çünkü benim babaannem çocuk sevmiyor ama tabi kendi döneminin şartları itibariyle tam 9 çocuğu var. Kuzenlerimi durup sayamam bile. Ama şuan sorsan hepsini insan sıfatıyla seviyor. Çocuğum ya da torunum diye içinde zerre şefkat yok. Bunu kendi söylüyor, çocuk sevmiyor...
 
Bi filmi izlersiniz, en güzel şekliyle son bulur ya hani...ya sonra?
Hah işte olay tam da bu :)
Burdaki nerdeyse tüm yorumcular, en sevimli zamanlarını anlatmış...kokusu,uyuması,sevimliliği vs...
Ama büyüyorlar ve sorumlulukları onlardan hızlı büyüyor bence annelik güzel ama fedakarlık yıpratıcı...bi sabah uyanıyorum,nasıl mutluyum...pırıl pırıl güneş falan derken bi telefon " annaaağğğ okulumu değiştiricem" diye ağlayan bi ergen...e yavrucum o liseye girmek için gece gündüz çalıştın ,hadi bırak pırılı koş okula...2 gün sonra "ayy okulumu çok seviyorum"
Annem hala iyi günlerin,kıymetini bil daha ünisi var ellere karışması var diyo
 
Hayattaki en büyük korkum anne olmak demişsin. O kısma kadar normaldir diye düşündüm ama destek alınıp alınmaması gerektiğini bence iyice bir düşün derim,kendini en çok sen tanıyorsun
 
Annelik sahip olduğum en güzel vasıf ama aynı zamanda en zor iş.... Sevmeden istemeden anneliğin fedakarlığı çekilmez... İstemiyorsanız en doğal hakkınız ama eşinize büyük haksızlık bence... Bu durumu evlenmeden önce konuşmadıysanız eşinize karşı hatalısınız bu yüzden psikolojik destek almaya çalışın bence... Hakkınızda hayırlısı olsun İnşallah
 
Merhaba
Ben psikolojik destek almaniza gerek oldugunu dusunmuyorum, bir kadin anne olmayi isteyebilir de istemeyebilir de, bu bir tercihtir bana gore. Su an tek sorun esinizin bebek istemesi, size asla anne olun seversiniz diyemem ama ben oyle oldum. Cocuk deyince nefret ederdim tuylerim diken diken olurdu inanin, etrafimda anne adaylarina korkarak bakardim. Yeni anne oldum oglum 5 aylik olmak uzere, yine de o annelerden olamadim. Tamam bebegimi seviyorum onun iyiligi icin herseyi yaparim ama cok sorun yasadim , ikinciyi asla dusunmuyorum mesela bana cok zor geldi annelik. Hayatim anne olunca anlam kazandi diyen kadinlardan asla olamayacagim buna eminim. Kalbinizin sesini dinleyin diyorum sadece
 
Gitsen iyi olur ama esin de gitmeli tepkileriniz anormal geldi bana. Ben de istemiyorum cocuk ve esim de istemiyor yapmayacagiz haliyle. Keske evlenmeden bastan konussaydiniz bu konuyu ben acikca soylemistim cocuk istiyorsan evlenmeyelim diye.
 
bu senin hakkın bir ama baba olmakta eşinin hakkı... kadınlar normalde karınlarında taşımasalar dahi annelik içgüdüleriyle doğuyorlar şevkat ,sevgi hepsi mevcut o his normalde olması lazım ama sende yok olmayabilir klasik laf ama dünyanın en güzel şeyi. o minick elleriyle yanaklarını tutup öpsünde gör,hem eşinize hem size sarılmaya çalışsın hepinizi çok seviyorum desin de gör (hepinizi diyor daha siz filan onu düşünemiyor ) sana kurabiye yaptım diyip kapak getirsinde o kurabiyenin tadına bak, iyi ki varsın kızım dediğinde sen de iyi ki varsın anne dediğinde bir gör.... yani dünyadaki cennet ne diye. bu beni hissettiğim tabi ben bunları yazdım diyee aaa sen nasıl bunları hissetmek istemezsin demiyorum bunları hissetmeye de bilirsin bu senin vereceğin karar ama sebebini araştır niye korkuyorum neyden kaçıyorum diye sor kendine özgürlüğüne mi düşkünsün sorumluluk mu almak istemiyorsun iyi anne olamayacağını mı düşünüyorsun bir sürü şey olabilir..
 
Evlenmeden önce konuşmadığınız için destek almalısınız. Yoksa durumunuz anormal değil aslında. Eşim çocuk istwmeseydi benim için ayrılma sebebi olurdu bu. Anne olma hakkımı kimse elimden alamaz. Eşiniz de madem çok istiyor bir şekilde çözülmek zorunda sorun.
 
Bence bebek istemediğiniz için psikolojik rahatsız sayılmazsınız ama bu fikir aklınıza gelince nefesiniz kesiliyor gibi oluyorsa bunda bir anormallik var..
Anneliğe benzer bir duyguyu sahiplendiğiniz hayvanlarla, bebekten daha az yorgunlukla ve sorumlulukla yaşıyorsunuz aslında arada o kadar büyük bir fark olmaması gerekirdi diye düşünüyorum.. ya da belki bu şekilde o duyguyu tatmin ediyorsunuz ve anne olmaya ihtiyaç duymuyorsunuz bilmiyorum...
Yine de ben eşinizin durumuna çok üzüldüm... belki birlikte bir terapiye giderseniz senin onun için çaba gösterdiğini görür ve senin üstüne gelmekten vazgeçer.
 
iyivegucluol .!.:
Gitsen iyi olur ama esin de gitmeli tepkileriniz anormal geldi bana. Ben de istemiyorum cocuk ve esim de istemiyor yapmayacagiz haliyle. Keske evlenmeden bastan konussaydiniz bu konuyu ben acikca soylemistim cocuk istiyorsan evlenmeyelim diye.
Genişletmek için tıkla...
Eşimin içinde bukadar babalık duygusu ve cocuk sevgisi oldugunu hiç düşünmedim.benim de evlenmeden önce bukadar keskin cizgilerim yoktu 1 yıl korunup bırakırım dıyordum ama iş yumurtalıklarımı aldırsam mı eşimden gizli diye düşüncelere dogru yöneldi.
 

Fikrim değişti evet gitmelisin bir uzmana hatta birlikte gidin esin de duysun bunları
 
eyvaaaaaaaaaahhh :) gel de delirme :)
 
birkapsubirkapmama .!.:
Hayır bilmiyordu.hiç konuşmadık.ben de bukadar olduğumu bilmiyordum.evlendikten sonra hepten arttı .eşime ben de üzülüyorum ama ,bilemiyorum...
Genişletmek için tıkla...
Bence bu senin biseyden korkmandan kaynakli olabilir... Bende korkuyordum... Ama senin kadar ileri boyutta degildim... Suan bi icgudun olmamasi gayet normal ama sen kendinide bi gazliyorsun gibi... Suan hamileyim ve cok mutluyum... Ve o icguduyu allah veriyor zaten... Cok ilginç ve çok olağan üstü bir olay yaşıyoruz aslında çok güzel bir duygu ama sen kendini bunları yaşamamak için kasıyorsun... Seni yadırgamıyorum seni suçlamıyorum ama eşinin tarafından baktığımda da acayip haksızlık yaptığını düşünüyorum... Bu onun doğal hakkı... Sen korkuyorsun diye onu böyle birşeyden mahrum edemezsin.... Bence doktora görünmelisin... Hem bu kötü birşey değil... Belki gittiğinde iyiki gitmisim diyeceksin... Hem eşini hemde kendini üzmenin bir alemi yok... kaldıki yanlışlıkla hamile kaldın diyelim o bebek doğarsa sahiplenmeyecekmissin gibi bi his dogurdu icimde.... Ki buda bir sıkıntı bence....
 
Ben de yeni evliyim henüz 5 ay oldu. Aklımızda yoktu fakat geçen hafta hamile oldugumu ögrendigimde, sevinçten nefesim kesildi. Gözlerim doldu, şimdi içimde Dünya' da sahip olabileceğim en güzel, en paha biçilemez embriyoya sahibim. :)
Bu tarif edilemez bir duygu.

Bence bir dr' a görünmelisiniz çünkü bu tarifsiz bir mutluluk. Nasıl istenmez ki diyorum içimden? Bunun aksini düşünemiyorum, belki de çocuklugunuzdan kalan bir travmanız var. Ve eşiniz bu kadar çok istiyorsa, onun bu istegine karşı çıkmanız bana çok yanlış geliyor.
Belki evlilik öncesi konuşsaydınız bu konuyu, evlenmezdiniz bile...
 
psikolojik bir korku hissettiğin.
bu düşünce artık bilinçaltında derin iz yapmış.
belki doğum korkusu,belki üstesinden gelemeyeceğin bir yük sana göre....

çocukları çok sevmeme rağmen hamile kaldığımda ''dünyanın en kötü şeyi başıma geldi'' diye düşünmüştüm.
midem bulanıyor,yataktan çıkamıyordum zaten.

ablamın hamilelikde yaşadığı sıkıntıları yaşım küçük olduğu için hayatın sonu gibi hissetmişim.
ve kendi başıma geldiğinde '' eyvaaah'' dememe neden olmuştu.

korkun hangi yönde onu bir terapist yardımıyla netleştirebilirsin.
sağlıkla ilgili bir endişe mi,bir canlının sorumluluğu mu,vs.,vs.,.....

eskiden kadınlar evlenir,çocuk yaparmış sadece.
şimdi kadın olmak daha zor.
önce okumakla geçiyor ömür.
sonra iş hayatı ,sonu gelmeyen....
o arada aile kuruluyor.
ama tam farklı bir insanla yaşamamaya tam alışmışken başka bir insanın hayata girme düşüncesi olmaya başlıyor.

biz hayatta her şeyi öğreniyoruz ama annelik konusunda bir eğitim almadığımız gibi kendi biyolojik yapımızı da bir kenara atıp ,unutuyoruz.

ev işlerini bile evlenip iş başa düşünce öğreniyoruz.

hayatta her şeye hazır olarak büyümek lazım esasında.
çünki zamanı geldiğinde rolümüz değişiyor,değişecek.

bir kaç yorumda sokaktaki başı boş çocukları gördükçe çocuk yapmaktan soğunduğunu okudum.

madem bu kadar yanlış insan yetişiyor ve biz farkındaysak doğru insanları hayata kazandırmak bize düşmez mi?
topluma iyi insna kazanımında katkımız yoksa bozukluğa dolaylı bir destek olmuyor mu?

çocuk ne bir heves,ne bir yük.
en çok akademik bilgiye,donanıma ihtiyaç duyulan en özenli iş bence.
 
bende aynı şey ihissediyorum içimde çok annelik duygusu yok daha doğrusu evlenmeden önce vardı ama evlenince istememeye başladım psikolojik de olabilir.. 32 yaşındayım geçmi kalıyorum diye düşünüyorum açıkçası.
 
Şu hayatta yaptığım en doğru şey anne olmak. Boşanmama rağmen iyiki olmuş diyorum, inan evlat farklı oluyor.
 
Şu hayatta yaptığım en doğru şey anne olmak. Boşanmama rağmen iyiki olmuş diyorum, inan evlat farklı oluyor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…