herkese iyi günler öncelikle,bu konuyu geçen yıl googleda hastalığımla ilgili araştırma yaparken gördüm. Bütün sayfaları bütün postları tek tek okudum, okudukça benim durumumda olan onlarca insan gördüm, bende üye olup yaşadıklarımı paylaşmak istedim.
Hastalığım 13 yaşında başladı, doğup büyüdüğüm şehirden ankaraya taşınmıştık.Önceki yaşamım çok güzeldi - çok farklıydı.Buraya gelince herşey altüst oldu.Arkadaş ortamımdan dışlandım, kendimi - dış görünüşümü onlardan çok farklı gördüm, çok sıkıntı çektim.Bi sabah okula giderken saçımı toplamıştım.Tepeden bir - iki telin fırladığını gördüm.Joleyle vs. başka bişeyle onları indirmek yerine koparmayı tercih ettim ve kopardım.İlk kopardıgımda çok acı çektim.Saç telini kökünden kopardığım için kökünü gördüm, çok farklı geldi bu görüntü bana.Bakayım diğer tellerinde kökü böylemi derken olay çığrından çıktı.Hergün okuldan dönüşümde evde yalnız oluyordum, televizyon izlerken sanki saçlarımı yolarcasına elime 3-4 tel alıp çekiyordum.Saçları önüme koyup uzun uzun onlara bakıyodum.Annem bunları görmesin diyede pencereden aşağı atıyordum, saçları kağıtlara sarıp buruşturup çöpe atıyordum. Halıların altına sokuşturuyordum.Yaklaşık 2-3 ay bu durum böyle devam etti.Bigün annem saçlarımı tararken tepemde oluşan öbek öbek boşlukları gördü, ona saçlarımı koprmadığımı söyledim, kendileri dökülüyo dedim.Bunun üzerine maliyeti çok yüksek olan saç bakım setleri aldı, saç dökülmesini önleyen birsürü şampuan losyon ilaç kullanmaya başladık.Tüm bunları uygularken ben hala yalnız kaldığımda koparmaya devam ediyodum, yaptığımı onlara söylersem kızacaklarından değil, üzüleceklerinden korkuyordum.Bana her zaman destek olan mükemmel bi ailem var ama kendi dünyamda yaşadığım olaylar beni çok derinden yıpratmıştı.Yaşıtlarımdan farklı olmak çok canımı acıtıyordu.Onca şeye rağmen saçlarımda bi gelişme olmadığını görünce piskolog eniştemin önerdiği başka bi çocuk pisikologuna gittik.3-4 ay boyunca düzenli olarak onunla görüşmelere gittik.bu süre arasında ergenliğede girdim.Buda beni çok etkiledi.doktorum kopardığım saçları zarflara koymamı istedi.Bunu yaptım ama kopardıklarımın çoğunu değil 3'te birini zarfa doldurup ona gösteriyordum.Antidepresan kullanmaya başladık.Bu sadece iştahımı kesti, onun dışında hiçbir yararı olmadı bana.Zamanla saçlarımı kopardıkça kökünden değil kökün 2-3 cm dışından kopardığımı gördüm.Ayrıca artık köklerimde zayıflamaya - incelmeye başlamıştı.Her banyodan sonra "bu hafta hiç yapmayacağım" diyordum fakat on dakika sonra birde bakıyordumki ellerim gene saçlarımda.Artık saçlarım eski sağlığını kaybetmeye başlamıştı.Küçüklüğümden beri çok gür, parlak yumuşacık saçlara sahiptim.Gittiğim kuaförler saçlarımı çok överdi.Artık saçlarımı açık bırakmaya çekiniyordum.Gür saçlara sahip oldugum için hastalığım sürecinde hiçbir zaman kelliğimi göremedim.Bişeyler yapıp mutlaka kapıyordum o bölgeleri.Arkadaşlarım - ailem falan hiç birşey anlayamıyordu dışardan.Yaşadığım sıkıntılar zamanla azalmaya başladı ama koparmamde gittikçe artıyordu.Ama artık kendimi dış dünyadan soyutlamış gibiydim.Arkadaş grubumda "SAÇ" konusu açılınca hüngür hüngür ağlamaya başlıyodum, bir iki arkadaşımada yaşadıklarımı anlattım.Hepsi yardım etmek için birşeyler öncerdi. Elime eldiven takmamı, parmaklarımı bantlamayı, saçıma bandana bağlamayı önerdiler.Hiçbirini yapmadım.Okulda yazılılarda derslerdede bunu yapmaya başlamıştım, koparıyordum ve yere atıyordum sonrada ayağımla kaloriferin altına sürüklüyordum.Artık iş çığırından çıkmıştı.Kendimi engelleyemiyordum.Böyle yıllarım geçti.Bu benim dış yaşantımı hiç etkilemedi.Şuan çoğu yakın arkadaşım böyle şeyler yaşadığımı bilmiyor.Zamanla çevrem genişledi, sevilen biri haline geldim.Dışarıdan çok şakacı, sürekli kahkaha atan, başarılı biri gibi göründüğüm için bunalrı anlattıklarım inanamadı.Şimdi HALA bunu yapıyorum.Koparıyorum koparıyorum sonra ne yaptığımı birden farkediyorum, elimi çekiyorum.Kalem alıyorum bişeyler çiziyorum fakat hala içmden bşey elini götür kopar o saçları diyor.Engel olamıyorum herşeyi bırakıp saçlarımı yolmaya devam ediyorum.Şuan doktorumuda bıraktım.Kendisi amerikaya gidip gelince başka doktorlara gitmek istemedim çünkü o beni çok iyi tanıyordu.Piskloga gitmenin sana yararı oldumu derseniz; hayır.Sadece zaman kaybıydı gidip gelmek.Yıllar geçsede ben ilk günkü gibiyim.bilgisayardayken bile bir elim kafamda.Bunu nasıl atlatacağımı bilmiyorum.Annem artık bunun bittiğini sanıyor ama ben hala devam ediyorum.bana yapıyormusun diye soruyor hayır diyorum, yalan söylüyorum.Artık bunun sonununne olacağını hiç bilmiyorum.Öyle bi an geliyoki kafam bunu düşünmekten patlayacak gibi oluyor.Bunun için herhangi bir uğraşta vermiyorum.Saçlarım açılacak seviyede.Fön çekebiliyorum, açıp gezebiliyorum, mutlaka kapayabiliyorum o boşlukları.Ama dıştan görünüşü umrumda bile değil ben bu hastalıktan kurtulmak istiyorum.ileride ne olur hiçbir fikrim yok.Ne yaptıysam başarılı olamadım.Olayı kafamda bitiremedim çünkü.Artık gücümde kalmadı, ağlamaktan başka yapacak hiçbişeyim kalmadı.Bunları yazarken gene kötü oldum.Şimdi kendimi şartlasam, kesin bir karar alsam akşama gene yapacağımı biliyıorum.Kimseylede konuşmuyorum artık.Okuduğunuz içni teşekkürler.Çok zor bi hastalık, ilerisi gözüme çok karanlık geliyor. bakalım nolacak, Allah yardımcımız olsun...
acaba buda o hastalığa dahil midir???? fikri olan varmı???
