Herkese hayırlı günler dilerim. Daha önce düğünde masa düzeni yada erkek arkadaşımın ailesiyle yaşadığım iletişim sıkıntım gibi meselelerde konu açmıştım. Yardımlarınız fazlasıyla dokunmuştu öncelikle yeri gelmişken o gün yanımda olan herkese teşekkürlerimi sunuyorum. Ama bu seferki konu benimle ilgili değil. Annemle ilgili.. Annemi kısaca özetleyecek olursam; onun için mutsuzluğun ve çilelerin kadını diyebilirim.
Babannem;
Bu hayatta tanıdığım ve görebileceğim en kötü insandır. Babannemle altlı üstlü oturuyoruz. Başta babamı olmak üzere, komşuları, akrabaları dolduruşa getirip anneme 27 yıl boyunca çektirdi ve hala çektiriyor. Hamileyken babamla birlikte annemi aç bırakmışlar su bile vermemişler, 9 aylık hamileyken yüksek camlar sildirmişler, hep açlıkla zulümle terbiye etmeye çalışmışlar. Yetmemiş iftiralar atmış, büyüler yaptırmış. (Şaka sanmayın geçen babannem kendi söylemiş sana kaç kez büyü yaptırdım da bir kere bile tutmadı demiş). Hani derler ya boşanmak çocukların psikolojisini bozar diye. Ben öyle şeylere şahit oldum ki, kendimi bildim bileli hep boşansınlar diye dua ettim. Annemin çileleri, ona yapılanlar, karı-koca birbirlerine ettikleri küfürler, şiddet vs. niceleri... Kabus gibi ve travmalarla dolu bir çocukluk geçirdim.
Babam;
Hep babannemin kafasıyla hareket eden bir adamdır tam bir süt kuzusudur. Annesi 5. kattan atla dese atlar. Annem onun 2. evliliği (ilk karısı bir almanmış ve babannemin zulümlerine dayanamayıp birkaç aylık evliyken terketmiş babamı). Babannemin ağzına bakıp anneme yapmadığı zulüm kalmamış. Zaten annem aksa babam karadır o derece farklı iki insan. Annem çağdaş ve modern bir kafaya sahiptir babam geri kafalıdır. Annem titizdir babam dağınık ve pasaklıdır. Annem bilgili, elinden geldiğince kendini geliştirmiş bir kadındır, babam ise cahildir. Tabi anlatsam çok uzayacak başka meselelerde var ama şu kadarını bilin yeter; babamdır tabiki seviyorum herşeye rağmen, ama kabus gibi bir hayat yaşattı anneme. Annem böyle bir hayatı asla haketmeyecek kadar merhametli ve iyi bir insandır. Sırf bu yüzden babamdan nefret etmekle genede babamdır deyip sevmek arasında, kin duymakla kıyamamak arasında gidip geldim hep. Annem defalarca boşanmak istedi ancak babam annem dışında başka bir kadının kendisine tahammül etmeyeceğini çok iyi bildiğinden boşanmak istemedi. Bizi öne sürdü. Annemde bizim psikolojimizi düşünüp (sanki hiç bozulmuyormuşçasına) her defasında vazgeçti. Kocasından ve kaynanasından yardım göremediğinden beni ve ablamı temizliğe giderek okuttu ve okutmaya da devam etmekte.
Şimdi gelelim asıl meseleye;
Annem ayda yada 2 ay da bir İstanbul'a teyzemi ziyarete gider.(Yaşlı bir kadındır teyzem, onun bakımını yapar.) Birkaç ay önce ise teyzemin can dostum dediği çok yakın bir erkek arkadaşından bahsetmişti bana. Gide gele tanışıklığı olmuş. Bu adam annemin bana aylar önce bahsettiğine göre kadın haklarını fazlasıyla koruyan, zengin, çocuklarını en iyi derecede yetiştirip adam etmiş, siyasi görüşü annemle aynı, bonkör, kibar, centilmen bir beyefendi imiş. Karısını 1-2 sene önce kaybetmiş. Onunla evlenmek isteyenleri hep geri çevirirmiş. Bana aylar öncesinde "Keşke babanda böyle bir adam olsaydı, keşke böyle bir adam zamanında karşıma çıksaydı, düşüncelerini çok beğendim, sanki benim erkek halim" demişti. Hatta teyzem bekardır. Teyzeme demiş; "Bu adamla evlensene daha iyisini mi bulacaksın?" diye. Teyzemde "Yok ben ona o gözle hiç bakmadım kardeşim gibidir o benim" demiş. Öyle muhabbet arasında konuşulup bir daha açılmadı bu adamın konusu...
Gel gelelim geçen haftaya kadar...
Geçen hafta annem teyzeme yeniden gitmişti. Ve döndüğünde haberi de şok etkisi yaratıcıydı. Bu adam anneme demişki: "Eğer evli olmasaydın seninle evlenmek için herşeyi yapardım. Tabiki sana kocandan boşan gel diyemem buna hakkım yok, bunu da utanarak söylüyorum ama ben sana aşık oldum. Benim ilk evliliğim görücü usulüydü karımıda çok sevdim ama ilk kez bir kadın için kalbim böylesi atıyor. Sen tam bana uygun hep hayalini kurduğum bir kadınsın. Keşke zamanına karşıma çıksaydın. Seninle bir ihtimalim olsa seni kraliçeler gibi yaşatırdım. İkinci baharın olurdum. Kocanı bırak diyemem yuva yıkamam ama bil ki başkasıyla evlenmeyeceğim seni bekleyeceğim" demiş. Annemde; "Ben evli bir kadınım lütfen böyle şeyler söyleme" demiş. Annem hakkında yanlış düşüncelere kapılmayın babama yıllardır haketmediği derecede sadık kalmış ve bir erkeğe yan gözle bile bakmamış bir kadındır. Ama konuşmalardan anladığım kadarıyla bu adama resmen aşık olmuş. Hatta o adama aşık başka bir kadını bildiğin kıskanıyor. Adam arada annemi teyzemden arayıp hal hatır soruyormuş. Annemde "Anladım aşık olmuşsun ama beni araman doğru değil" diyormuş. Ama bu adam ne zaman arasa annem resmen mutlu olup hemen beni arıyor. Hatta babana artık tahammül edecek gücüm kalmadı sen evlenince boşanırım belki, kaderde varsa yazılmışsa belki o adamla olur yoksa olmaz demeye başladı. (Annemle pek gizlimiz saklımız yoktur, genelde herşeyi konuşuruz).
Benim bu hayatta tek isteğim annemin mutluluğu. Çilelerine, sefaletine tahammülüm kalmadı. Ama böyle bir meselede de ne deyip ne tavsiye vereceğimi bilemiyorum. O ise benden bir tavsiye yada sanırım bir çeşit onay almaya çalışıyor.Yanlış yönlendirmek istemiyorum. Bir yanım ama babam ? diyor, bir yanım babama 27 yıldır fazlasıyla katlanmadı mı artık mutlu olmaya hakkı yok mu ? diyor. Kafam karıştı. Cidden kafam karıştı. Sizler ne düşünüyorsunuz ? Yerimde olsanız ne düşünür, ne yapardınız ? Annemi ne yönde desteklerdiniz ?
(Yorumlarınızı yaparken tek isteğim en azından böyle hassas bir mevzuda kırıcı olmamaya özen göstermenizdir. Şimdiden teşekkürler...)
Edit: Annem babamdan kendimi bildim bileli hep boşanmak istiyor. Ancak kendince beni önce bir okutup evlendirmeli. (Son senemdeyim bu arada). Öncedende boşanacağına dair sözler duyuyordum zaten ağzından. Şimdi buna ek olarak belki o adamla evlenirim cümlesini de duymaya başladım. O adam için yapılacak bir boşanma söz konusu değil. Boşanmasına ek olarak yapılabilecek bir evlilik söz konusu.
