- Konu Sahibi redpinkyellow
-
- #21
Kendi kendine yapmaktanda uzman birinin yönlendirmesi gerekiyor olabilir bi doktora git istersen canım terapi faydalı olabilir travmatik bi durum içinBen kendimi bildim bileli hep aşağılık bir insan oldum çünkü geçmişte çocukluğum öyleydi. Eziktim hep... Zaman geçtikçe bu hissi atamıyor insan. Çocukluğum da sınıfta kimsenin yanında oturmak istemediği ayakta kalan kızdım ben. Evde de ilgisiz, işsiz bir baba, psikolojisi bozuk baskıcı bir anne.. Ben bu ortamda derslere konsantre olamadım hep basarsz bir öğrenci oldum. Liseye geçince ortam degisince okulda bulduğum huzur bana başarı getirmişti sınıf birincisi olmuştum ama ne yazar meslek lisesi mezunu olunca üniversitede istedgm bölüme gidemedim. (2012 den önce Kat sayı yüzünden) yıllar sonra sistem degisince yeniden ünv sınavına girdim ve bir cocugumla unide istedgm bölümü kazandim fakat üniversitede sürekli sunumlar benim geçmişinde yasadgm travmaları getirip önüme koydu ve bununla baş edemiyorum artık nefes alamıyorum boğuluyorum. Doktorların hiçbir faydasıni goremedim. Sunumlarda beynim siliniyor adeta, cümleye dokemiyorum sürekli rezil oluyorum sınıfa. Şu an uzaktan eğitim ve online sürekli sunum oluyor iyice zehir oldu hayatım. Geçmişte elimden çalınan fırsatı yakalamışken bu bozukluk yüzünden zehir oldu hayatım her güne ağlayarak başlıyorum. Yine rezil oldum bugün konuşamadım mikrofonu kapattım hoca bana seslendi kaç kezterapiler yapıyorum kendime, nefes egzersizleri, sürekli video izliyorum ama olmuyor okulu birakcam en sonunda...
Haklsnz. Ben sadece sunum gibi kalabalıkta fikrimi söyleme gibi durumlarda sikintiliyim diğer tüm durumlarda gayet normalin. Yazılilarda başarılym daha çok sozlulerde degilsiz kendınızı kapatırsanız psıkıyatrı ne yapsın hokup pokus dıyerek duzeltemezler kı ? doktorun işi gucu para sorunumu cozemıyorlar demıssınız de ona ıstınaden soyluyorum
sosyal fobısı olmayıp kazanamayan var mesela sız ne guzel emek vermıs ugrasmıs karsılıgını gormus kazanmıs okuyorsunuz o sınav stresını atlatabılen sunum stresını de atlatır en guzel tedavı ve cozum bu aslında
gerekırse hocanıza anlatın ozel durumunuzu nasıl gayret ettıgınızı bılsın tekrar sunum yapın musaade ısteyın bunun ıcın
evde seslı sekılde calısın karsınızda ınsanlar varmıs gıbı
30 yıllık sahne sanatcıları bıle hala heyecanlanıyorlar toplum karsısında
heyecan ınsanı bırsey panık ınsanı bırsey cok normal
bununla sız bas etmek ısteyeceksınız once , doktora kendınızı acacaksınız kı faydası olsun sıze
Aslında takilmiyordum ama böyle durumlar yaşayınca sebebini geçmişte arıyor insan. Neden böyleyim diye düşününce orada buluyorsunuz kendinizi. İnsan o duyguyu atamıyor. Siz güzel bir çocukluk geçirdiniz muhtemelen, benim çocukluğum hep itilip kakilmakla geçti. Okulda,evde... Çocukluğumu hatırlamak istemiyorum daha yazmadgm öyle şeyler yaşadım ki.. Taciz bile...Kötü bir çocukluğa takılıp kalmışsınız, ilkokulda yanınıza kimsenin oturmak istememesini üzerinden 25 sene geçmesine rağmen hala yaziyorsunuz. Hangimiz çoook iyi ailelerde yetistik ki ?
HaklsnZ. Üstüne gittikçe saçmalıyorum ve insanin pes edesi geliyorBu tarz konularda üstüne gitmekten başka çözüm yok.
Başka insanlar bu tarz aksilikler yaşadığında "ayy rezil oldu ezik" diye tepki mi veriyorsunuz?
Eğer vermiyorsanız başka insanlar da vermiyor olabilir mi?
Sosyal fobi evet zor ama amansız bir hastalık da değil.
Senelerce ben de boğuştum bununla ve şuan eskisine göre çok çok değiştim.
Tek çözümü sürekli üstüne gitmem oldu.
Yeri geldi kalbim deli gibi çarptı yeri geldi saçmasapan da davrandım ama asla dönüp geriye bakmadım.
Bir konuda eksik davranıp saçmaladıysam bir dahaki sefere nasıl saçmalanmayacağını öğrendim ve tekrarlamadim.
Böyle böyle özgüvenim geldi.
Hocanız size seslenmesine rağmen cevap vermemeniz asıl insanların tuhafına gider.
Açsanız en fazla ne olabilir ki?
Sizce koca dünyada korktuğunuz duruma düşen tek insan olma ihtimaliniz var mı?
Bence imkansız
Güzel bir çocukluk geçirmedim, hatta babam yüzünden hala çekiyorum. O dediğiniz şeyleri bende yaşadım, yanına kimsenin gelmemesi, oturmamasi, taciz, daha bir sürü şey. Onlara takılıp kalsam yaşayamam ki.Aslında takilmiyordum ama böyle durumlar yaşayınca sebebini geçmişte arıyor insan. Neden böyleyim diye düşününce orada buluyorsunuz kendinizi. İnsan o duyguyu atamıyor. Siz güzel bir çocukluk geçirdiniz muhtemelen, benim çocukluğum hep itilip kakilmakla geçti. Okulda,evde... Çocukluğumu hatırlamak istemiyorum daha yazmadgm öyle şeyler yaşadım ki.. Taciz bile...
Sakın bırakma okulu, bu noktadan tekarar aşağı düşemezsin. Sen istemezsen kimse sana yardım edemez. Ne yapıp edip içşndekileri bastırıp yola devam etmek zorundasın. Topla kendini.Ben kendimi bildim bileli hep aşağılık bir insan oldum çünkü geçmişte çocukluğum öyleydi. Eziktim hep... Zaman geçtikçe bu hissi atamıyor insan. Çocukluğum da sınıfta kimsenin yanında oturmak istemediği ayakta kalan kızdım ben. Evde de ilgisiz, işsiz bir baba, psikolojisi bozuk baskıcı bir anne.. Ben bu ortamda derslere konsantre olamadım hep basarsz bir öğrenci oldum. Liseye geçince ortam degisince okulda bulduğum huzur bana başarı getirmişti sınıf birincisi olmuştum ama ne yazar meslek lisesi mezunu olunca üniversitede istedgm bölüme gidemedim. (2012 den önce Kat sayı yüzünden) yıllar sonra sistem degisince yeniden ünv sınavına girdim ve bir cocugumla unide istedgm bölümü kazandim fakat üniversitede sürekli sunumlar benim geçmişinde yasadgm travmaları getirip önüme koydu ve bununla baş edemiyorum artık nefes alamıyorum boğuluyorum. Doktorların hiçbir faydasıni goremedim. Sunumlarda beynim siliniyor adeta, cümleye dokemiyorum sürekli rezil oluyorum sınıfa. Şu an uzaktan eğitim ve online sürekli sunum oluyor iyice zehir oldu hayatım. Geçmişte elimden çalınan fırsatı yakalamışken bu bozukluk yüzünden zehir oldu hayatım her güne ağlayarak başlıyorum. Yine rezil oldum bugün konuşamadım mikrofonu kapattım hoca bana seslendi kaç kezterapiler yapıyorum kendime, nefes egzersizleri, sürekli video izliyorum ama olmuyor okulu birakcam en sonunda...
Çok tskr edrm yorumunuz bana iyi geldiİnanın derste, sunumda yaptığınız bir hata veya herhangi bir şey kimsenin umrunda değil. Siz kendinizi kısıtlarsanız, bahanelerin veya başınızdan geçenlerin arkasına sığınırsanız gelişme kaydedemezsiniz. İlk önce kendinizi sevin ve kendinizi yiyip bitirdiğiniz şeylerin aslında sadece sizi ilgilendirdiğini, kimsenin hatırlamadığını ve umursamayacağını kabul edin. Herkes kendi derdinde kim niye sizi düşünsün.
İlkokulda, ortaokulda, lisede çok acımasız oluyor çocuklar. Bu durumu gözlemlerdim hep ve böyle yapan arkadaşlarımı hiç sevmezdim çok ayıp ve salakça gelirdi. Mesela birinin bir kere burnu mu aktı, adını sümüklüye çıkarırlardı bas bas bağırırlardı. Birkaç kişi altına işemişti diye sınıftakilerin bir kısmı yanlarına oturmak istememişti hiçbir zaman. Kimler olduğunu hatırlamıyorum bile. Anca birbirlerine üstünlük taslarlardı, sesi çıkmayanı ezerlerdi. Şimdi düşündüm bunu yapan sınıf arkadaşlarımı, erkekler bir baltaya sap olamamış (işsizlikten değil gördüğüm kadarıyla tembellikten), kızlar koltuk takımıyla, fincan takımıyla hava atan insanlara (cidden hava atıyorlar) dönüşmüşler. Demek ki kimsenin başı göğe ermemiş. Yani demem o ki başkalarının sözlerini (hele ki çocukluktaki) ciddiye alıp hayatı kendinize zehir etmeyin. Ben şu an düşününce kötülük yapanları hatırlıyorum ama şu kişi şöyle rezil olmuştu diye hatırlamıyorum.
Peki siz nasıl başardınız?Güzel bir çocukluk geçirmedim, hatta babam yüzünden hala çekiyorum. O dediğiniz şeyleri bende yaşadım, yanına kimsenin gelmemesi, oturmamasi, taciz, daha bir sürü şey. Onlara takılıp kalsam yaşayamam ki.
Bende aynı, babam yüzünden öyle sıkıntılar yaşadım evliliğimi bile catirdatti. Bende inanın takilmiyordum unutmuştum ama bazen bı yerlerden çıkıyor, bugünde öyle bir gün Sanrm yine aklıma geldi. Çaresini bulamayınca geçmişime kizmaktan başka bir şey elimden gelmiyorGüzel bir çocukluk geçirmedim, hatta babam yüzünden hala çekiyorum. O dediğiniz şeyleri bende yaşadım, yanına kimsenin gelmemesi, oturmamasi, taciz, daha bir sürü şey. Onlara takılıp kalsam yaşayamam ki.
Kardeşim başaramadı mesela. Hala depresyon takılır. Bense tam tersi oldum, hicbirseyi takmayan birisi haline geldim. ikimizinkide savunma mekanizması bence.Peki siz nasıl başardınız?
Bu cümleyi hiç kimse kendi için söylemez.Ben kendimi bildim bileli hep aşağılık bir insan oldum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?