Merhaba ablalarım,
Uzun zamandır ne yapacağımı bilmez haldeyim, kendime çare arayıp bulamıyorum, dayanamıyorum artık.
Ben 18 yaşındayım. Doğu anadolu da bir şehirde oturuyorum. Doğma büyüme buradayız. Babamın işi burda. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum.
Ortaokuldan beri ailemle aram hiç iyi olmadı çünkü fikirlerimiz hep çatıştı. Ben evin en büyük çocuğuyum, kardeşlerim var. Sorun şu ki, ailemin maddi durumu iyi ama hiçbir şekilde bana ne para veriliyor ne de kıyafet gibi hiçbir ihtiyacım karşılanmıyor. (Ailem erkek çocuklarına önem veriyor. )
Derdim size küçük gelebilir ama öyle değil. Ailem süsü, gösterişi falan sever ve kendisine de kıymet verir fazlaca. Annem, babam, erkek kardeşlerim hep en iyi markalardan giyer, her ihtiyaçları fazlaca karşılanır, istedikleri hep olur. Ama beni kimse düşünmez. Durumumu biraz daha açmam gerekirse ailem bana lisedeyken örnek veriyorum okulumda 100 TL ise yemek parası onu verirdi yemek yemem için sonra bana hiç para verilmedi hiçbir ihtiyacım sorulmazdi. Ortaokuldan sonra bedenen büyümedim ve Ortaokuldan kalan kıyafetlerimi giyiyorum hala bundan utanıyorum. Liseye geçtiğimden yeni bir şey asla alınmadı bana. Spor ayakkabım, montum hep çok eski. Pantolonlarım, tişörtlerim hep 13 14 yaşındaki birinin giyeceği şeyler çocukça.
Ve ben bu şekilde yıllardır yaşıyorum. Saçım kıvırcık ve kabarıyor, bunu düzeltmem için kremler, spreyler falan gerekiyor ama yok. Utanarak söylüyorum bunları kaç yıldır kimseye açamıyorum ama içimde tuttukca hasta oluyorum. Param olmadığı için ped alamıyorum, ağda malzemem olmadığı için evde kullanılmamış traş bıçağı bulup tüylerimi bu şekilde temizlemek zorunda kalıyorum. Beni yanlış anlamayin, demek istediğim şımarık bir kız olup lüks şeyler giyip gezmek değil. Ama kuaföre gidemediğim için kaşlarımı yeni yeni evde almaya başladım ama cımbızım bile yok. Hayatımda hiç makyaj malzemem, parfümüm, deodorantim olmadı. Sutyenim bile olmadığı için çocukların ilk zamanlar kullandığı alıştırmalıklardan kullanıyorum. Kıyafetlerim yeni üniversiteye başlayacak bir insanın giyebilecegi şeyler değil.
Ve ailem fakir değil. Dediğim gibi durumumuz iyidir ama bu bir tek bende oluyor. Liseye yeni geçen erkek kardeşime gerçekten son model akıllı telefon alındı ve bana da annemin eski telefonu verildi. Ben parayı çarçur etmek isteyen birisi hiç olmadım.Üniversite sınavında 24 bin yaptım. Hep şehir dışında okumak istemiştim. Ama para göndermeyeceklerini söylediler. Bende mecbur sıralaması bana göre çok düşük kalan sehrimdeki hukuk fakültesini tek tercih yaptım. (Ben hep psikoloji okumak istemiştim ama ailem hukuk için baskı yaptı ona da boyun eğmek zorunda kaldım.)
Lisedeki yasamimdan bahsetmem gerekirse param olmadığı için arkadaşlarımla bir yere hiç çıkamadım, sınıf etkinliklerinin hiçbirine katılamadım hep asosyal olmak zorunda kaldım, bakımıma hiç dikkat edemediğim için (en basitinden saçlarım hep kabarık olduğu için 4 sene boyunca hep saçım toplu gittim okula) bir ilgi görmedim. Kız arkadaşlarım benden uzaklaştı çünkü her şeye bir bahane gösteriyorum. Dışarıya çıkamam çünkü ders çalışmam lazım, buraya gelemem çünkü misafir var gibi. Kep atma törenime bile gidemedim çünkü giyecek bir şeyim yoktu. Bunlar lise hayatım boyunca o kadar canımı sıktı ki, midem de reflu oluştu, stresten midem şişmeye başladı vücudumda da döküntüler oluşmaya başladı. Doktora gidince adına gül hastalığı dedi ve stres kaynaklı olduğunu söyledi. Saçlarımin arası öbek öbek dökülmeye başladı. Bunlar o kadar canımı acıtıyor ki.
Ailemden asla para isteyemiyorum çünkü babam hep evde küfür ediyor bağırıyor çağırıyor. Annem ve kardeşim buna alışkın ne kadar babam kötülük etse de onlar duymamazliga verip kendi istediklerini kavgayla yaptırıyorlar. 2 sene önce babam annem ve kardeşlerim tatile bile gittiler beni goturmediler çok para tutuyormuş ben evde yalnız kaldım. Onlar hep böyle bir yerlere gidiyorlar ben çok uzun senelerdir bulunduğum şehirden disariya çıkmayı bırakın evden çıkamıyorum. Sabahtan akşama kadar evde pijamayla oturuyorum vakit geçsin diye bir şeyler okuyorum, hiç arkadaşım yok. Çok utangaç birisiyim, kimseyle konuşamıyorum göz teması kuramıyorum hemen kızarıyorum konuşurken dilim sürçüyor. Sürekli evde ağlıyorum. Bazen ben mi çok fazla şey istiyorum diye düşünüyorum ama yaşıtlarimi gördükçe kahrolasım geliyor. 18 yaşındayım şu ana kadar isteyerek giydiğim bir kıyafetim, bir ojem, bir rujum, bir ayakkabım hiçbir şeyim olmadı. Kontörüm bile olmuyor hiçbir zaman.1 ay sonra üniversite başlayacak ne yapacağımı bilmiyorum. Kendimi çok kötü hissediyorum. Evden dışarıya çıkamıyorum çok iğrenç hissediyorum. Bunların hiçbirini yıllarca kimseye anlatmadım ben ve artık dayanamıyorum gerçekten, kendimi çok değersiz hissediyorum. Ne yapabilirim nasıl durumum düzelebilir? Psikolojim hiç iyi değil lütfen bana akıl verin.