Hanımlar merhaba,
Cümlelerimi nasıl kuracağım nereden başlayacağım bilmiyorum. Olabildiğince kısa tutarak derdimi paylaşmak aynı sancıları yaşayan hanımlar varsa,akıl almak istiyorum.
Eşimle 7 aydır evliyiz. Söz nişan düğün süreçlerini hicbir sıkıntı olmadan atlattık. Iyi bir mesleği var fakat tüm bu düğün süreçlerini yaşarken eşim işsizdi. Ailelerden hicbir isteğimiz olmadı fakat her iki ailede elinden gelenin fazlasını yaptı ve bu süreçleri atlattık. Eşim devlete atandı yaklaşık 2 ay oluyor. Hiç bilmediğimiz bir doğu ilçesine gittik,daha öncesinde ufak tefek tartışmalar olurdu bazen sinirler gerilir ayrılık kararı alırdık ama 2-3 gün sonra ikimizden biri dayanamaz barışırdık sevgililik surecimizde (2 sene). Gittiğimiz yerde yeni bi yere alisma sureci ve imkanları kısıtlı bir yer olması benim sürekli evde olmam,onun stresli bi isi olmasi 2-3 defa siddetli kavgalar ettik,bu kavgaların birini ben yükselttim fazlasıyla,diger kavgalar da zaten yaşadığımiz olayın psikolojik gerilimi diye düşünüyorum. 2 kere gitmeye kalkistim bulunduğumuz yerden. bu arada iyi bir üniversiteden mezunum,iş planlarımı bir süre ertelemiştik. Biraz kafa dağıtmak ailemi görmek icin 1 ay once geldim. Eşim orada kaldı. Maalesef telefonda yine kavga ettik. Boşanmak istediğini ufak tefek şeylerden sıkıntı yaşamak istemediğini söyledi. Eşim beni herhangi bir konuda eleştirmez,müdahale etmez. Benden bu tarz en ufak bir hareket gördüğünde artik cok kırıcı oluyor. O boşanmak istedi ben yalvardım bu sekilde bütün gece iliskiye güveni kalmadigini bu problemleri aşamayacağını soyledi. 7-8 saat yalvardım fakat nuh dedi peygamber demedi. En son ben de yeter dedim. Ayrildik. 2 gün geçmedi pişman olduğunu,bana haksızlık ettigini,bu problemin boşanmayı gerektirmediğini yazdı. Bikac gün uzak kalmak,konuşmamak istedim çünkü o öfkeyle yazdıkları çok kiriciydi. Iki tarafında ders cikarmasi gerektiğini konuşarak bu tatsizligi aştık. Daha doğrusu ben öyle sanmışım. Bana dönüş biletini aldık. Donmeme birkaç gün kala çok saçma bir konudan telefonda birbirimize girdik,eşimi ufacık bir konuda uyarmam sonucu yine dağları yıktı,çok kırıcı cümleler kurdu. Gelmiyorum dedim. Gelme dedi. Konuyu yine ayrılmak istemesine getirdi. Anlasmali boşanmak istediğini söyledi bu defa tamam dedim. Ailelere duyurduk. Ailesini çok severim,onlar da beni sever çok şükür. Boşanmamiza asla razı değiller. Aradılar sordular da çok şükür. Duyurmayın öyle bir şey olamaz dediler. Görümcemle de birbirimizi çok severiz,bu kadar ufak bir konudan boşanmak istemesini bana haksızlık olarak görüyorlar. Anladigim kadarıyla ikna etmeye çalışıyorlar ama nafile. Içim paramparça. Onun için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Normalde kafamız uyar,çok güzel günlerimiz geçti. Birbirimiz için büyük fedakarlıklar yaptık. En son boşanma konuşmasının üstünden 2-3 hafta geçti. Bu süreçte hicbir iletişimimiz olmadı. Evlere sokaklara sığamıyorum. Nasıl bu kadar kolay alınır bu kadar,böyle geçersiz bi sebebten nasıl buralara geldik bilemiyorum. Bunun bir son olduğuna inanmak istemiyorum ama gerçekler tokat gibi çarpıyor her sabah suratıma. Acı çekiyorum,uyku yok yemek yok hatrı sayılır derecede kilo verdim.3-4 tane ortak arkadaşımız var onlardan aldığım haberlere göre onun keyfi yerinde,yani kafasında bitirmiş dert etmiyor. Bense cok yıprandım. Yorumlarınızı bekliyorum..
