Paylaşmak istedim...

ikiaradabirderede

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
5 Şubat 2015
53
62
Herkese merhaba, uzun süredir üye olmadan takip ediyordum bu formu. Özellikle insanların genel sıkıntılarının, merak ettiklerinin ve her konunun burada farklı bakış açılardan, dışardan ve tecrübelerden yararlanılarak paylaşımlarda bulunması çok hoşuma gitti. Bende üye oldum. Ve özellikle bir sıkıntımı paylaşmak istedim. Sıkıntımı buraya yazdığımda belki yine mi diyeceksiniz? Ki başıma gelene kadar böyle bir şey yaşayacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Ne kadar üzülsem de ağlasam da kötü de olsam psikolojim alt üst olsa da başıma gelen en güzel şeydi. Her şeye rağmen iyi ki yaşamışım diyorum.

Bir senelik bir ilişkim var. Aslında nisanda bir sene olacak. Ama daha öncesinde altı aylık gibi bir arkadaşlığımız ve onun öncesinde de birbirimizden haberimiz olmadan aynı yerde çalışmışlığımız var. Yani selamlaşmadan ibaret. Zaman kısa gibi görünse de bir şeyler yaşamak için karakterlerimizin uyumu ortak ilgi alanlarımız ve hayattan beklentilerimiz bizi birbirimize bağladı. Aynı meslekte olmamız ama bunların hepsinden ziyade anlaşılabilmek bu süreci hızlandırdı. Arkadaşlığımız sürecinde duygularım belliydi ama bastırmaya çalışıyordum ki o da aynı şeyi yapıyormuş. Çünkü ikimizde bizi engelleyin şeyin ne olduğunu çok iyi biliyorduk. Mezhebimiz farklıydı çünkü. Ama ben dayanamadım ve onun duygularından habersiz bir şekilde ona açıldım. Bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Ama benim duygularımı ifade etmemin ardından o ağladı. Ve o da itiraf etti. O gün her şeyi göze aldık neden olmasın dedik. Hiç bir şeyi düşünmedik. Ve ailelere anlattık. İki ailede karşı çıktı. Ben ailemden uzakta olduğum için yüz yüze çok konuşamadık. Uzun bir süre aramız kötü oldu ailemle. O ailesinin arkasında olacağına inanıyordu. Ama aileler istenilmediğini de biliyordu. Yazın ailemin yanına gittiğimde çok kötüydüm. Bir iki kez acillik oldum. Ve ailem kabul etti. Onlarda bende yıpranmıştık. tanışmak istedi. Tabi ki şaşırdım. Çünkü ailem muhafazakardır ama hiçbir zaman bana karşı baskıcı bir tavır gütmediler. Onların istememe gibi durumlarının bu kültürde yapabileceğimden şüphe duymaları. Ama bu sefer onun ailesi istemedi. Annesi beni aradı ve annemin söylediklerinin aynısını söyledi. Ben hiçbir şey diyemedim. Korktum sadece. Ve ailesiyle arası bozuldu ve her şeyi bitirdi. Bir şey diyemedim yapamadım. Ailemde anlam veremedi ve bittiğini düşündü. yaz dönüşü vazgeçmedi benimle tekrar konuştu iki ay ailesi ile konuşmamış. Annesi yanlış anlaşıldığını düşünüyor ve çok aceleci davrandığımızı. Benimle konuştu. Samimiydi. Ama elimize geçen fırsat gitmişti.
Şimdi her şeyi zamana bıraktık. Yıprandık ikimizde ama ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim bilmiyorum. Hissizleştim her şeye. Ruh halimi kimse beğenmiyor. Aileme durumu açamıyorum. Çevremde örneği yok. İlerde durumlar nasıl olur? Çok uzattım. Zamanınızı aldıysam affedin.
 
Bu arada bunun mezhep farklılığı tartışmasından çok böyle bir durumu yaşayanlar nasıl başardı? Aileleriyle ve sevdikleri insanla neleri konuştu? Çocukları varsa bu farklılığın çocuklara aktarımı nasıl oluyor? Bunları çok merak ediyorum... Kolay değil bir yuva kurulurken her şey konuşulmalı ve kişiler kendilerinden taviz vermeden saygı çerçevesinde nasıl orta yolda buluşabiliyorlar. Bunları gerçekten merak ediyorum. Hayatımda ilişki anlamında da ilkleri yaşıyorum. Her şeyin mükemmel olmalı düşüncesinde değilim. Sadece burada yapıcı unsurlar neler olabilir? Bu konuda fikir görüş ve tecrübelerinizi bekliyorum. Saygılar ve sevgiler...
 
başta ailelerin tanımadan tanımaya çalışmadan karşı çıkması kötü olmuş. eşimle benimde mezhebimiz farklı ama bunu ne onun ailesi ne de benim ailem sorun etmediler. önemli olan bizim mutluluğumuzdu onlar için ki öyle de oldu. eşim için herşeyi geride bırakıp bambaşka bir şehre taşındım kendi ailemden çok onun ailesi benim annemlerin yanından ayrılmama üzüldüler ama yine de kimse karşı çıkmadı çünkü nerde mutlu olacaksak orada yaşamak bizim kararımızdı zor bir karardı belki ama bizim için doğru olanın o olduğuna kanaat getirmiştik herkes saygı duydu. bence sizde bunu anlatmaya çalışmalısınız eşinize de aynısını söylerseniz o da ailesiyle aynı şekilde konuşacaktır ama bazı erkekler için kolay değildir ailesini karşısına alıp herşeyden vazgeçmek o yüzden üstelememekte gerekir çünkü daha kötüsü de olabilir ilerleyen zamanlarda. zor bir durum anlıyorum ama zorlanmaması gereken bir konu olduğunu da hatırlatmak isterim. daha çok yıpranırsnz
 
benim abimde aynı durumda annem kabul etmiyor ama çok istiyorsa karışmam diyor. Sevgi saygı oldugu sürece çok sorun çıkmaz ama ilerde çocuk olduğu zaman sıkıntı oluyor. Eski işyerimde bi arkadasımda aynı durumaydı ve karısıyla ciddi sorunlar yaşıyordu özellikle bebek olduktan sonra. her iki tarafta kendi adetlerine göre yetiştirmek istitor çocuğu. Bu tarz sorunlara hazır olman gerek.
 
Sende müslümansın o da müslüman..

Ama aileler böyle düşünmüyor malesefff..

Bence biraz daha mücadele edin...
 
O da bende ilerde çocuklar nasıl olur bu farklılığa nasıl bakacaklar, kimlik karmaşası yaşayacaklar mı bunları düşünüyoruz... Bir ara ikimiz bir psikoloğa bile gitmeyi düşündük. Çünkü tıkanıyoruz bazı noktalarda. Aileler nasıl bir araya gelecek. Birbirlerini nasıl kabul edecekler. Bizim yaşantımıza müdaheleleri nasıl olacak. Bunları sürekli düşünmekten biz kendimizi yıpratmaya başladık. Sevgimizi yaşayamıyoruz da...ama bunların önemli olduğunu düşnüyoruz.
 

çevremde herkes bir kere kabul ettiyse ailen bu bir daha olabilir diyorlar. O kadar bunaldım ki şimdilik sadece halam ve amcam biliyor. amcam bu işe ılımlı bakmıştı ama istemmelerinden dolayı güveninin sarsıldığını söylüyor. Halam zamana bırak kendinii yıpratma diyor.
 
zamana bırakmak en mantıklısı şimdi erkek için daha da zor olmasının sebebi zaman ihtiyacının olmasının da sebebi, seni seçmek isterse arkasında bırakmak zorunda kalacağı şeyleri bilmiyor belki şu an kimseyi arkasında bırakmadan köprüleri yıkmadan bir orta yol bulmaya da çalışıyor olabilir. siz de kolay değil biliyorum ama biraz üstelememeye çalışın dinlenin umarım herşey yoluna girecektir.
 
Onun ailesi müdahele eden birisi değil. Ailelerimiz farklı şehirde ama ben şehiri çok önemsemiyorum. Öyle bir durumda iki tarafada uzak olmak isterim. sonuçta hassa bir evlilik olacak. Ama ailenin tek erkek çocuğu bende ailenin tek kızıyım.
 

Teşekkür ederim yorumlarınız için. Kimse üzülmesin istiyoruz. Ortak arkadaşlarımız çevremiz geniş. Onlar olur olur ama nasıl olur siz onu düşünün diyor...
 
kaçıncı devirde yaşıyoruz Allah aşkına nedir bu mezhep ayrılığı, siyasi görüş farklılığı anlamış değilim...
sanki mezhebi aynı olanlar çok anlaşıyor da birbirleriyle, ayrı olanlar kesin anlaşamaz düşüncesi mevcut ne alakaysa...

siz aşkınızı yaşayın, zamanı gelince her iki tarafta kabul edecektir. yıpratmayın aile sorunlarıyla ilişkiniz...

benim arkadaşım ikisinin de mezhebi farklı, fakat çok mutlular birde kızları var Allahım mutluluklarını daim etsin inş..
 
Fikir çatışması kötü oluyor... Benim kuzenim ve eşinin de ailesi çok farklı. Kuzenimin babası ve eşi (teyzem vefat etti) çok muhafazakar, karşı taraf tam zıttı, siyasi görüşlerde bir o kadar zıt. Ama kuzenim ailesi gibi değil tam tersi eşinin ailesi gibi siyasi görüşten tut, bakış açısına kadar. Eşinin ailesi çok istediler kuzenimi, baya sorunlar çıktı hem alttan aldılar ve ailesinin öyle olmasını sorun etmediler. Zaten bayramda seyranda görüşüceğiz dediler. Bir tarafın ılımlı olması lazım...
 

Evet bu çatışmalara bende anlam veremiyorum ama biz bunu geçtik sadece bazı şeyleri ister istemez düşünüyoruz... Benim merak ettiğim bunu insanlar nasıl aşabiliyor. Yapabilenler başaranlar nasıl bir yol izliyor. Kendimi tıkanmış ve çaresiz hissediyorum ...
 

Bizde öyle düşünüyoruz ama ikimize de kendi çevremiz çok düşkün. Benim keskin görüşlerim yok. Siyasi tartışmaları ve ayrılıkları tasvip etmem onaylamam. Daha evrensel bakarım bazı şeylere. Bunda ailemin etkisi de var. Onun ailesi biraz daha bu konularda keskin. Ama ona ben saygı duyuyorum.
 
Ne olur sanki, sünni olmasak,alevi olmasak, kürt olmasak,laz olmasak,abaza olmasak,çerkez olmasak. Ne olur sadece "insan" olsak? İki insan birbirini sevmiş bundan güzel ne var şu hayatta...
Yolunu bilsem de göstersem keşke, umuyorum mutlu olursunuz...