canım ben de 27. haftamın içindeyi
m ve benim de ataklarım 21-22. hafta civarı sıklaşmıştı ve her akşam atak yaşıyordum.. direndim ama aynen senin de dediğin gibi yaygın anksiyete durumu başladı birkaç gün içinde.. her an bişey olacak, sanki ölecekmişim gibi yoğun bir korku, sürekli ağlama isteği.. işe geliyordum ama çalışamıyordum, kendime yakın arkadaşların odasına gidip ağlıyordum.. çok fenaydım, dayanamadım.. ve sonunda hem kadın doğumcum hem de psikiyatristimin onayıyla ilaca başladım fulsac kullanıyorum (etken maddesi fluoksetin, prozac'ın muadili yani). ilk başlarda çok korktum hep araştırdım internetten, bebek üzerine etkileri neler diye.. kafayı yiyecektim, yabancı yayınları araştırdık eşimle... okuduklarımı yine hem psikiyatristimle hem de kadın doğumcumla paylaştım ve bana çok rahat sanki söz birliği yapmışlar gibi birşey olmaz, aklına getirme dediler... ilaç kullanmazsam bu sıkıntılı, depresif durumumun benim vücudumda kortizol gibi stres hormonlarını artırdığını ve bu hormon arttığında bebeğe daha fazla zarar verdiğini söylediler, öyle ki bebeğe giden kan miktarı azalıyormuş ve bebek hem strese girip hem de gerektiği kadar beslenemiyor ve büyüyemiyormuş.. aynı zamanda anne karnında yaşadığı bu olumsuzluklar yani benim duygusal olarak dibe çökmem onun taze beyni tarafından öğreniliyor ve doğduktan sonra huzursuz olmasına, hatta belki büyüdükçe sorunlu olmasına neden oluyormuş... bunları uzun yazdım ve buraya yazdım ki aynı sorunu olanlar varsa da okuyabilsinler... yani canım ben nerdeyse 5 hafta oluyor ilacımı kullanıyorum... ve sürekli Allah'a dua ediyorum miniğim ilaçtan etkilenmesin, ona bir zararı olmasın, sağlıcakla kavuşalım diye... İlaç almazsam ben çok kötüyüm çünkü, düşün ki beni eşim, annem bile destekliyor ilaç almam konusunda, çünkü gerçekten harap duruma düşmüştüm, başedemedim ben.. yapamadım.. buradaki forumlarda okudum hep panik ataklı olup sadece arada atak yaşıyordu insanlar ama ben hem ataklar ve hergün her gün... üzerimden kamyon geçmiş gibiydim, yüzüm bembeyaz, yemek yiyemiyordum.. herkes farklı yaşayabiliyor, ben çok ağır yaşadım.. ama şimdi iyiyim çok şükür, çünkü ilaçlar 3 hafta içinde etkisini gösterdi ve ben şimdi normal benim. diğerleri gibi karnımı seviyorum, bebeğimle konuşuyorum ve mutluyum.. çünkü aynı senin dediğin gibi kendimi sağlıklı hissediyorum... ha ilaç kullanmadan atlatanlara da özeniyorum ama napıyim... Allah hakkımızda hayırlısını versin diyerek işi tevekküle bırakıyorum.. ama inan şu halde çok daha iyi olduğumu biliyorum, çünkü sanki canıma can geldi, yemek yemek benim için lükstü, hatta yazmıştım bir yerde yiyemiyorum diye, resmen yaşama sevincimi kaybetmiştim... şimdi yiyorum doymuyorum ve çok hoşuma gidiyor...bebeğimin tekmeleri benim için çok fazla birşey ifade etmiyordu maalesef ki o kadar olmuştum.. ama şimdi her hareketinde yüzüm gülüyor, tepki veriyorum gerçekten aramızda bağ olduğunu hissediyorum... demem o ki (doktorlarım da aynı fikirde) ben sağlıklı olduğum ve huzurlu hissettiğim sürece bebeğim de iyi olacak.. onun için hayata sarılmak zorundayım, zorundayız... eğer zorluk yaşıyorsan sen de yardım almalısın... burda bi arkadaşımız daha var, benimle aynı haftalarda olup ve ilaç kullanan (beray).. yalnız değiliz... herkes hamileliklerinde sorunlar yaşayabiliyor.. kiminde şeker çıkıyor, kiminde tansiyon, kimi haftalar hatta aylarca yatmak zorunda kalıyor düşük tehlikesi vs.. testleri riskli çıkanlar, okuyoruz... bizim de bu sorunumuz var.. Allah'tan psikolojik yani organik bir sorun yok... ama ben bazen merak ta etmiyor değilim kalbim olanca hızıyla çarparken ağzımdan fırlayacakmış gibi, vücudum alarm durumuna geçmişken.. nasıl dayanıyor bu kalp bu hızlı atıma, tansiyon yükselmesine.. benim kalbim demek bayağı sağlam ama sonuçta bir organ yani ya birgün dayanamaz da yeter be deyip durursa... neyse..çok ta merak etmemek gerek.. sen iyi olmaya bak ve tek başına ya da ailenle olmuyorsa destek almaktan çekinme..derim ben... tabi ki son karar sana ait.