Merhaba, şimdi düşündüm de tam 10 yıl olmuş psikolojik rahatsızlıklar hayatıma gireli... İlk olarak panik atak gelmişti, 3 sene sonra tekrar tetikleyip anksiyeteye çevirmişti.. Sonrasında hastalık hastalığı peşimi hiç bırakmadı.. 2014-2017-2020 (İlginç bir şekilde 3 senede bir tetikleniyordu) Evlendikten sonra nedense sıklaştı. Eşim bu tarz şeyler yaşamadığı için ilk zamanlar anlam veremedi ama şimdi destek çıkıyor sağ olsun. Ama biri bitiyor biri başlıyor bu sıra çok kötü bir sarmal içindeyim. Doğumdan sonra tetikleyecek birkaç olay kayıp vs oldu ondan sanıyorum. O kadar uzun ki sağlık anksiyetesi geçmişim hangisini anlatayım bilmem.. Ama ilk benim de mide ağrısı şeklinde başlamıştı. Midemden başlayıp bütün iç organlarıma sonrasında da ciğerlerime kadar yayılmıştı o ağrı. Benim için ciddi travmatik 3 aydı. Bütün yazım bitmişti. Bir de bende doktor fobisi var, kuzenim sağolsun zorla ikna etti götürdü ve tüm tetkiklere bakıldıktan sonra hiçbir şey olmadığı ortaya çıktı ve ibs deyip gönderdi. 3 ay boyunca yaşadığımı bir ben bilirim. İmkan veremiyordum hiçbir şey olmamasına. Doktordan onayı aldıktan 1-2 gün sonra ne ağrı kaldı ne huzursuzluk. Sonrası ciddi boşluk ve depresyon tabii.
Neyse çok uzun süreçlerdi benzerlerini çok kez yaşadım daha kontrollü oluyordum ama bu sefer yaşadığım süreçte doktor da beni tam anlamıyla ikna etmiyor. İlk göğsümde erik büyüklüğünde kitle fark ettim. Emzirdiğim için süt bezesi olduğunu söyledi etrafımdakiler ama asla ikna olmuyordum. Bebeğimin doktoru da aynısını söyleyince masajla duşla vs 1 haftaya geçti. Sonra boğazımda takılma hissi başladı. Ara ara sanki sağ boğazımda kılçık varmış gibi bir his... Bazen boğaz bölgemde kasılma hafif ağrı gibi. 3 hafta falan geçti böyle, yavaş yavaş kaybolur gibi oldu sonra KBB'ye gittim. Faranjit var hafif başka da hiçbir şey yok endişelenme dedi gönderdi. Grip atlatmıştım ondan kalma herhalde dedim ikna oldum ve birkaç güne belirtiler bitti. Birkaç hafta sonra bu sefer de mide bulantısı başladı. İlk üşütme vs dedim geçmeyince başladı negatif düşünceler, kendime en kötü hastalık tanısı koymalar... Kusma olmuyordu çok şükür ama iştahsızlık vardı, zorla yemek yiyordum adeta. Hatta habire tartıdaydım, kilo vermeye başladığımı gördüğüm an tartı korkulu rüyam oldu. Bağırsaklar zaten hemen etkileniyor, dışkı rengi dışkılama sayısı, kıvamı vs elim ayağım titriyordu tuvalete girince. Domates ve biberler iyi öğütülmediği için dışkıda gözüküyordu bir gün mide kanaması geçiriyorum diye eşimi uyandırdım... Geceleri karnım gurul gurul ötüyor, iç burulmaları... Yine 3 hafta kadar sonra geçmeye başladı. Psikoterapiye de başladım. Sonraki hafta, cesaretimi toplayıp dahiliyeye gittim, tetkik yapmaya gerek bile duymadı el muayenesiyle baktı, dedim asla ikna olmam her şeyi kontrol edin. Bütün tetkiklere bakıldı tertemiz dedi ama %100 ikna olamıyordum.
Bu arada bulantı geçerken sanki göğsümde hırıltı hissi başladı. Resmen sarmaldayım, biri bitmeden öbürü başlıyor. Psikoterapi iyi geliyor aslında yavaş yavaş daha iyi hissediyorum gibi. Ama bu sefer göğüs hırıltısına taktım kafayı. Habire dinliyorum hırıltı var mı hoh yapıyorum saçma sapan hareketler. Sonra göğsümde kalbimde batma oldu birkaç gün ama onu takmadım pek, panik ataktan oluyor dedim zar zor ikna ettim kendimi, geçti. Doktora gittim yine göğsümü bir daha dinler misiniz iyice diye, dinledi. Dinlediğim en iyi ciğerlerden dedi. Bir müddet daha devam etti tam geçerken hadii yine bu sefer de bulantı gibi değil de şişkinlik, hazımsızlık, sürekli gaz çıkarma, geğirme vs başladı. İkisiyle aynı anda mücadele ediyordum beynimin içi uğul uğul tabi bu arada. En son geçen hafta hırıltımın sebebini keşfettim, kendimi nasıl dinlediğim saçmalığına bakın. Küçük dilimden ara ara aşağı uzayan tükürük hırıltı yapıyormuş ben onu ciğerlerimden geliyor diye kuruyorum kafamda. O da geçti, ama bu şişkinlik, huzursuzluk gaz vs geçmiyor. Yoga meditasyon, dua, her hafta terapi... Tüm tuşlara aynı anda basıyorum :d Bir ara birkaç gün boyunca geçti gibi ama yine başladı tam anlamıyla geçmiyor. Kendimi gerçekten anın içinde hissettiğimde bir şey hissetmiyorum, her şey keyifli mis. Ama kendime sarmaya başladığım an kopuyorum. O negatif düşünceler içinden çıkılamaz bir hal alıyor. Buraya yazarken rahatmışım gibi gözükmesin yaşayan bilir gerçekten bu anksiyete belası çok berbat bir şey. Daha unuttuğum o kadar çok şey var ki.. Karıncalanma, kafa sersemliği ohoo... Vücudumu steteskoptan daha derin dinliyorum resmen. O kadar yoruldum ki bu hastalık hastalığı takıntımdan... Bir de olumsuz düşünüp gerçekleştirmekten korkuyorum, kendini gerçekleştiren kehanet deniyor ya. Ama psikoloğum o öyle kolay bir şey değil endişelenme dedi.. Geçecek inşallah ama nasıl... Benimle aynı durumdan muzdarip olanlar varsa dertleşmek iyi gelir diye konu açmak istedim ben de.
gülüyorum ama inanın kendini gerçekleştiren kehanete varan düşünce takıntısına kadar aynı 
