Selamun aleykum hanimlar Uzun suredir burayı takip ediyorum sayfanin ilk basindan 400 sayfa kadar hergun okudum sonra belki bana iyi gelmiyor diyerek bıraktım son bir haftadır yine çok kötüyüm bu kez sırf size yazmak için üye oldum 32 haftalik hamileyim 5 yaşında da bir kizim var kizim tüp bebek ilk anksiyete panik ayağım kızımın gebeliginde 3 aylıkken başladı ve çok kısa sürdü ilaçsız kendiligimden hallettim doğum yaptım lohusa depresyonu denen şeyi öyle kötü yaşadım ki kızımı neredeyse kucağıma alamaz halde yaşadım oda 4 5 ay sürdü ve yine ilaçsız geçti gitti kizim 5 yaşına gelene kadarda böyle yoğun bir çöküş yaşamadım şuan hissettiklerimi tarif edecek kelime yok kizim bu kadar zor olmuşken oğlum hiç beklemediğim bi anda oluverdi şükür rabbime nasip etti ama ona karşı icimde kaygı ve korkudan başka bisey yok hergun ağlıyorum af diliyorum Rabbimden kendimi sorguluyorum birdaha düzelebilecekmiyim eskisi gibi olacakmıyim hep bunu düşünüyorum hayattan keyif almak istiyorum böyle yaşamak öyle zor ki bunu yanlız yasayan anlayabilir akşamları sıkıntıyla yatağa giriyorum uyursam ne ala sabah kalkıyorum bir önceki günün aynısı korku panik akşamı ediyorum icimde gereksiz bi korku hep bisey olacakmış korkusu içim içime sığmıyor h8cbirseye tahammülüm yok kızımın ihtiyaçları ni öyle zor karşılıyorum ki vicdanım beni bitiriyor şu mübarek günde sizinle dertlesmek istedim biraz uzun oldu ama yazmak istediğim öyle çok şey var ki Rabbimden hepimiz için sifa diliyorum ve güzel şeyler duymaya ihtiyacım var belki gebeliği böyle olup kucağına alınca hiçbirini hatirlamayacaksin diyecek birileri vardır..