çıkmazdayım gerçekten. dualar okuyorum bekliyorum sabretmeye çalışıyorum geçmiyor kalan 8 ayda böyle mi geçicek diyorum kendi kendime hep daralıyorum. kendimi bildim bileli anne olma hayali kuran ben, başkalarının bebeklerine bile tapan ben, herkesin ne kadar anaçsın senden harika anne olur dedikjleri ben şimdi kendi bebeğimi hissedemiyorum. Kendime gıcık oluyorum böyle olduğum için bu dünyada benim başımın tek belası kendimim gerçekten. iyice kapandım konuşmuyorum ve olabildiğince az hareket ediyorum. eşim benimle sohbet etmeye çalışıyo cevap dahi vermiyorum sürekli yatıyorum. işyerinde insanlar benimle konuşmasın diye uzak duruyorum ya da konuşmalarını bitirsinler diye başka taraflara bakıyorum. yemek yapamıyorum banyo yapmak istemiyorum. ansiyeteyle birlikte birde depresyon başladı sanki.dua ediyorum. burada atlatanlar bana umut oluyor. sende tecrübelerini paylaştığın için teşekkür ederim canım benim inşallah senin gibi atlatırım bende.