özlem

İçimi dökmek istiyorum. Daralıyorum. Git gide küçülmüş hissediyorum. Etrafımda pek insan yok, olan da beni dinlemek istemiyor. Bi hal hatır sormak insanlara yük olmuş. Bende saldım gitti. Neyse ne diyordum, heh. Daralmak. Geçmişimi özlüyorum. Çocukluğum pek iyi geçmedi ama özlüyorum.
Çocuk olmayı istiyorum.
Annem, babamla ayrılmasın herşey başladığı noktada en güzel adımlarla ilerlesin. Babam bazı şeylerin farkına varsın, bize sahip çıksın, annemi pencerelerde hamile haliyle bekletmesin istiyorum.
Ya da abim, anneannem ve dedemin kiraci bulucaz ciksin evimizden demesi yüzünden ayrildigi evden İstanbula gitmesin istiyorum.
Yani ne bileyim, annem babamla bosandiginda ben abim annem aynı çatı altindaydik arkadaş gibi.
Sonra sırasıyla annem, ben evlendik. Abim tek kaldı, kaza geçirdi, hastalık geçirdi, evden çıkarıldı ve İstanbula yeni bi hayat kurmak için gitti. Sonra o da evlendi.
Keşke hepimiz yine aynı çatı altında olsaydık.
Sabahları anneme kahve yapar, beraber Müge anlıyı izlerdik :)) dışarıda da yağmur şakr şakr. Abim de pc başında.
Yinede bunu isterken e o zaman kızım olmazdı ki bencillik etme diyorum. Zaten o benim dünyam oldu doğduğu anda.
Epey karışık oldu. Sıkıntım özlem duygusu. Eskisi gibi ağlayamıyorum bile. Şimdi annem babam başka insanlarla evliler. Ben şuan babamın evinden yazıyorum 1 günlüğüne geldim ve uyku tutmadı.
Herkes gibi bende bazı şeyler çok başka olsun isterdim. Kafanızı şisirdm. İyi akşamlar.