Sanırım artık herşey ağır geliyo, neye nasıl neşkilde tepki vericeğimi bile şaşırmış bi durumdayım.. 2003 yılının kasım ayında tanıştık eşimle 8 yıl flört dönemimiz oldu 2011 nisandada evlendik bu 8 yıl zarfında ben üniv gittim o beni bekledi o askere gitti ben onu bekledim o okumak istemedi bunun ileride hayatımız için zor olucağını söylesemde beni çok dinlemedi hayallerimin arasında yok dedi iş hayatına atıldı vs çokkk öyle çokkk ki mükemmel bi aşktı baktığınızda insanlar hayranlıkla karşılar bu kadar zamandır hiç mi üzülmediniz hiçmi ayrılmadınız derdi nişanlılığımızda eşimin işsizlik sorununu yaşamaya başladık ve 9 ay nişanlı kaldık..herşey biraz daha zorlaşıyodu aslında sinyaller çok güçlüydü ama ben hep anlamamak için çabalıyodum aşıktım çünkü yıllarca beklemiştim yıllarca sevmiştim evliliğimizin ilk başlarında kavgalarımız başladı zaten inanmıycağınız korkunç komik şeylerden.eşim çok pis tertipsiz düzensiz bi adammış meğer ben ise titiz çalışmama rağmen düzenli yemeğini çamaşırını ütüsünü geciktirmeyen bi bayan olduğumu düşünüyorum..evliliğimin 2. ayında süpriz bi şekilde hamile olduğumu öğrendim bu bi mmucizeydi aslında hazır değildim hemde hiçbişeykilde ama rabbim bahşetmişti bi kere..hem çalışıoy hemde evdeki düzenime devam etmeye hemde hamileleiğimin klasik tripleri dışında bebeğimin sıkıntılarınla düşük tehlikemle savaşmaya çalışırken bi baktımkii aslında tek başımayım yanımda olan kusarken bile beni sakinleştirmeye çalışan doktora acaba öldümü korkusuyla gittiğimde yanımda olan hayat arkadaşım dediğim ömrümün 8 yılı olan sonsuz aşkım yoktu yanımda..zaman zaman maddi sıkıntılarımız oldu ama ben hep gizli kapaklı babamlardan aldığım paralarla bu çarkı çevirdim ve hiç ruhu duymadı kendisi maaşını alır gelir bana verir ben idare ederim evi bişey alıncaksa faturalar kira vs o ise sadece evde vurdumduymaz sorumsuz bi adam haline gelmeye başladı ve İLGİSİZ önce bunlar sorun olarak görünürken oysaki şimdi çok daha büyük sorunlarımız olduğunu farkettim manyak bi adam haline geldi bundan 4 gün önce yaşadığımız bi olayı paylaşmak ve yardım almak istiyorum;doğum gününde ona aykakkabı almıştım o ayakkabıları işe giderken giymiş ve yırtmışsonrada kalkmış atmış okadar üzüldüm ki bunun üzerine bi kaç laf söyledim bi insan özen gösterir vs diye oda bana cvp verdi bağardı çağardı falan sonra kalktı salona girdi tvyi açtı uzandı ben ertesi gün misafir gelicek burayı daha azönce temizledim halim yok yarında temizlik yapamam çıkta oturma odasına git dedim ve çok ısrar ettim birden delirip bağarmaya başladı çıldırmış gibi bağırıyo ama etrafa saldırıyo eşyalara ben burayı kırarım ben burayı yıkarım vs kafasını duvarlara vuruyo ellerini etrafa vuruyo elleri patladı kanamaya başladı kendimi burdan atarım öldürürüm kendimi senle yaşamaktansa sen beni mahvettin yaşama sevincim kalmadı vs diye balkona koşuyo düşününki ben 5 aylık hamileyim bebeğim biraz sıkıntılı ben o halde ki eşim 1.98 boyunda 93 kilodur onu tutmaya durdurmaya çalışıyorum önüne atıyorum kendimi vs işte bu son damla oldu salonda herşeyi dağıttı ve sonra sessizce uyudu.. o kadar korkmuştum ki sadece oturup ağlayabildim öyle şeyler düşündüm ki ben bu bebeği ki bebeğim erkek böyle bi ortamda nasıl hayata yetiştirebilirdim babasından bunu gören çocuk ileride karısınada aynısını yapmazmıydı ben bunların vebalini nasıl kaldırabilirdim..sonuç : ogünden beri konuşmuyoruz misafirlerin yanında konuşmuş gibi yapıp onlar gittiğinde odalarımızı kitleyip uyuyoruz o odada ben yatakodasında... bi erkek bu kadar aciz bukadar korkak bukadar emniyetsiz olabilirmi yada intihar ne demek bi insan bu kadar imanı zayıf olabilirmi yaptıklarını kabul edemiyorum ve nekadar acıdır ki artık onu sevebilicek tek güzel bişey bulamıyorum artık hepsinden de vazgeçtim ama tek korkum oğlum..