Bizim bir arkadasimiz komsumuzla evlendi.
Kizi eve hapsettiler, deli dediler, kimseyle anne-babasiyla bile gorusturmediler.
Dayanamadi arkadas, esi bir yandan kayin ailesi bir yandan, gitti kizini birakip.
Zorunda kaldi hatta kacti diyelim.
O psikolojiden cikinca ne mucadeleler etti, gerekirse polisle geldi, kapiyi acmiyorlardi cunku eski esi ve ailesi, yine de gormekten vazgecmedi kizini.
Hicbir sucu yoktu.
Hic vazgecmedi.
Geline iyi davranmadilar ama Allah var, kizcagiza iyi bakildi ne kadar olursa iste.. Ama o cocuk aglarken ne anne diyebildi ne baba, biliyor musunuz?
Oyle ortada oyle kimsesiz oyle caresizdi ki disarda yasitlari oynarken o oturur, bu annem bu babam diye oyunlar oynardi.
O cocuk aglarken bir kere bile anne diyemedi, biliyor musunuz?
Peki ya sizin kiziniz?
Egik kasla baksa biri, annem olsaydi.. demeyecek miydi?
Tabii bu cocukluk cagi serzenisi.
Buyuyunce sizi gormek bile istemeyecektir.
Cunku siz o sifati hak edememissiniz o cocuk icin.
Hani "kiz" dediginiz o cocuktan bahsediyorum.
Yani ha ben bahsetmisim ha siz, ikimiz de yedi kat eliz.
Hangi bahaneyle avutacaksiniz o kucuk kalbini?
Altina batirsaniz neye yarar, hangi adam degerdi bir gozyasina, bir ic cekisine?
Helal olsun babasina, anneden daha merhametli babalar iyi ki var bu dunyada..