Merhabalar,
Uzun bir aranın ardından ben de bizi paylaşmak istiyorum. Yaklaşık 1 yıl öce bizim serüvenimiz başlamıştı. Konuşmuyor diye oğlumu 2,5 yaşında da psikiyatri uzmanına götürmüştük, bir şeyi yok oğlunuzun, oyun grubuna verin akranlarıyla olsun denmişti. Zaman geçiyor, konuşma bir türlü olması gerektiği gibi başlamıyordu. Bir gün internete 3 yaşındaki oğlum konuşmuyor diye yazdım. Karşıma çıkan şey otizmdi. Evet benim oğlum da komut almıyordu, işaret parmağını kullanmıyordu ve göz temasımız azdı. Bir gün oğluma adıyla belki 20 kez seslendim. Ama O dönüp bakmadı. O gün gözyaşlarına nasıl boğuldumu anlatamam. Konduramıyordum ama belirtiler uyuyordu. Sonrası doktor doktor gezmeler... Her biri aynı şeyi söylüyordu "uyaran eksikliği". Sonra çocuk psikiyatristi olan bir tanıdığımız "niye otizmli diye ısrarla etiketlemek istiyorsunuz oğlunuzu, evet gecikmeler var, ama yaşıtlarını yakalayacak korkmayın" demişti. Ama biliyorsunuz ki yetmiyor bu cevaplar. Soluğu bu sayfalarda almıştım, iyi biten hikayeler arıyordum, mutlu sonlar bana iyi geliyordu. Sevgili Çokmasum, Nazdem (Melodi), Selametle ve Francis'in paylaşımları, Şişmaniye gibi arkadaşların katkıları, kıymetli dostum Sdhtp'in psikolojik desteği sayesinde duruma çok takılmamaya çalışarak ilerliyoruz. Hepinize ne kadar teşekkür etsem azdır... Ailemle paylaşamadığım şeyleri burada paylaşmak gerçekten huzur verici...
Sürecin başlangıcında çok kötü günler geçirmiştik. Sürekli gözlemleyip, oğlumun her hareketini otizmle örtüştürüyorduk. Farkı çabuk kapatmak istercesine yüklemeler yapmaya başladık, oyuncaklar, özel eğitim materyalleri, konuşma çabaları, olağanüstü bir ilgi derken durumdan sıkılan oğlum öfke patlamaları yaşamıştı. Sonra sorunu çözdük. Rahat olmak gerekiyordu, çocuğu sıkıştırmamak, herşey normalmiş gibi davranmak. Biz rahatladıkça O düzelmeye başladı. Bir yıl önceye dönüp bakınca oldukça yol aldığımızı görüp, bugünümüze şükür ediyoruz.
Bir yıldır özel eğitime gidiyoruz. Başlangıçta büyük bir merkeze başlamıştık, 3-4 ay kadar gittiğimiz bu kurumda oyalandığımızı hissettiğimiz için kurumu değiştirdik. Çünkü biz oğluma yardımcı olamıyorduk. Şimdilerde bu işin ehli insanlarla, bizim de oğlumuza nasıl davranmamız gerektiği öğretilerek, çocuğumuza daha iyi ulaşabilmemizi sağlayan bir kurumda devam ediyoruz. Bu süreçte öncelikli olarak göz teması oluşturuldu ve süresi artık oldukça uzun. İşaret parmağını çok iyi kullanıyor oğlum. Artık bildiği kelimelerle söylenilen her komutu algılıyor, hatta kendisi komut verir :), acıktığını, susadığını, sıkıldığını, isteyip istemediğini söyler (bu sabah "haydi kalkıyoruz, okula gideceğiz dediğimde "ııı uykum var uyuyacağım" diyerek beni yine şaşırttı mesela), adına her zaman dönüp bakar, hayali oyun oynar (dün kitaplarından birini ortadan açarak tutmuş, sayfaları aşağı yukarı havalandırıp, "anne kelebek yaptım uçuyor" diyordu, legolar cep telefonu, ip artıkları yılan olabiliyor), bildiği kelimelerle konuşur, her soruya genelde cevap verir (ancak bizim dışımızdaki insanlar bir şey sorduğunda cevap vermez-hala asosyal), espirileri anladığında kahkahalarla güler, mutlu, üzgün, kızmış vb. ifadeleri var ve bunları genellikle duruma uygun kullanır. Artık otizmin birçok belirtisi yok. Tüm bu olumlu şeylere rağmen, bazen her şey güzel giderken duraklamalar, geriye dönüşler de olabiliyor, ekolali tekrar başlayabiliyor, sonra tekrar toparlanıp normal seyrine dönebiliyor. Ancak dışarıdan bakıldığında sakin, az konuşan bir çocuk, ağır abi yani. Benim gördüklerimi sadece benim gibi anneler görebilir.
Gelişimi, ilerlemesi beni mutlu etse de hala akranları gibi değil. Eksik bir şeyler ne yazık ki hala var. Zamanla onların da tamamlanabilmesi en büyük umudum. Acaba ilkokula başlarken ne durumda olacağız merak içindeyim. Düzelmeler devam mı edecek, yoksa üzücü geri dönüşler yaşanacak mı zaman gösterecek. Umarım hepimizin çocuğu bu illet durumdan sıyrılıp, yaşama bir an önce adapte olabilir. (Oğlum 4 yaş 3 aylık)