22 Ekim sabahı kontrole gidiyoruz,henüz bir belirti yok,ne olacağını bende bilmeden sıkı sıkı karnımı okşuyorum ve dua ediyorum,herkez yanımda eşim,annelerim babam..bütün herkeze haber vermek istiyorum içimden hep bir gülme geliyor kıkır kıkırm,
Giyindik hazırız,kapıdayız,evimize bakıyorum ve vedalaşıyorum... 9 aydır bu ev seni bekliyor dönüşüm muhteşem olacak diyorum ve biniyoruz arabaya.
kızımın valizi,tulumları,bezleri,benim geceliğim, terliklerim, herşey tamam...
Güle oynaya hastanedeyiz.. Saat sabah 8 Kontrollerim yapılıyor ve durum onaylanıyor doktorum diyor ki,tamam yatırıyoruz hastaneye..daha doğum başlamamış her an başlaya bilirde bugün olmazsa yarın sezeryan günün diyor..
Gözlerim faltaşı... Herşeyi biliyorum dualarımı edicem, sakin olucam, panik yapmamalıyım (ama yapabilirim, hatta kalp atışlarım saçma bir hızla ilerliyor)
Ufak bir sorun var, sancım yok kikir kikir kikirdemeye devam ediyorum.
sabah 9 da hastaneye yatıyorum..okunmuş pirinçlerimi yutuyorum..
Saat 12 ye geliyor.. Doktora diyorumki sanacım başladı heycandan,.öğlen 4,5 sularında sancı odasına alınıyorum.. Koluma takılan serumla alnımdan süzülen terler ve gerisini anlatamayacağım 12 saat sancı.. Sancılar... Çok sancılar...
Kızım kollarıma gelmek için olağan üstü bir mücadele veriyor, ben ona yardımcı olmalıyım, ikimizin birlikte ilk mücadelesi bu..Sabah 9 dan gece 04 e kadargeçen 18 saatlik bir mücadele..Ha gayret...
Doğumhaneye götürüyorlar beni akşam olmuş, çok yorgunum..doğumhaneye giderken görüyorum ki ailem, sevdiklerim herkez koridorda, yüzleri bembeyaz, dualarla uğurluyorlar beni.. telefonum sabahlığımın cebinde, Hemşire pamukla dudaklarımı ıslatırken diyor ki bunu bırakalım odanıza. Lütfen yanımda dursunu o kadar zor söylüyorum ki, bişey diyemiyor..eşime tek yakınlığım telefonum,...
Filmlerdeki gibi başımın üstünde kocaman ışıklar.. Kısın ışıkları kızımın gözüne fazlagelir...
Nefes.. Tut nefesini... Ver şimdi.. Nefes.. Ben sadece söylenenleri yapıyorum, gücüm azalıyor ama azalmıyor... Hep az kaldı diyorlar ama az kalmıyor.. Acaba kızım iyi mi?.. Hadi... Başı göründü diyorlar... Karnıma bastırıyorlar.. Kızımın canı yanmasın.. Allahım bize yardım et.....ikimize.
Ve kızım'ı görüyorum...sabaha karşı 04:10 geçe;
23 Ekim... Kızım'ın doğum günü bugün...Ömrümün anlamlandığı gün bugün.. Gözlerim dolu dolu, şükür edicem ömrümün sonuna kadar.........
Giyindik hazırız,kapıdayız,evimize bakıyorum ve vedalaşıyorum... 9 aydır bu ev seni bekliyor dönüşüm muhteşem olacak diyorum ve biniyoruz arabaya.
kızımın valizi,tulumları,bezleri,benim geceliğim, terliklerim, herşey tamam...
Güle oynaya hastanedeyiz.. Saat sabah 8 Kontrollerim yapılıyor ve durum onaylanıyor doktorum diyor ki,tamam yatırıyoruz hastaneye..daha doğum başlamamış her an başlaya bilirde bugün olmazsa yarın sezeryan günün diyor..
Gözlerim faltaşı... Herşeyi biliyorum dualarımı edicem, sakin olucam, panik yapmamalıyım (ama yapabilirim, hatta kalp atışlarım saçma bir hızla ilerliyor)
Ufak bir sorun var, sancım yok kikir kikir kikirdemeye devam ediyorum.
sabah 9 da hastaneye yatıyorum..okunmuş pirinçlerimi yutuyorum..
Saat 12 ye geliyor.. Doktora diyorumki sanacım başladı heycandan,.öğlen 4,5 sularında sancı odasına alınıyorum.. Koluma takılan serumla alnımdan süzülen terler ve gerisini anlatamayacağım 12 saat sancı.. Sancılar... Çok sancılar...
Kızım kollarıma gelmek için olağan üstü bir mücadele veriyor, ben ona yardımcı olmalıyım, ikimizin birlikte ilk mücadelesi bu..Sabah 9 dan gece 04 e kadargeçen 18 saatlik bir mücadele..Ha gayret...
Doğumhaneye götürüyorlar beni akşam olmuş, çok yorgunum..doğumhaneye giderken görüyorum ki ailem, sevdiklerim herkez koridorda, yüzleri bembeyaz, dualarla uğurluyorlar beni.. telefonum sabahlığımın cebinde, Hemşire pamukla dudaklarımı ıslatırken diyor ki bunu bırakalım odanıza. Lütfen yanımda dursunu o kadar zor söylüyorum ki, bişey diyemiyor..eşime tek yakınlığım telefonum,...
Filmlerdeki gibi başımın üstünde kocaman ışıklar.. Kısın ışıkları kızımın gözüne fazlagelir...
Nefes.. Tut nefesini... Ver şimdi.. Nefes.. Ben sadece söylenenleri yapıyorum, gücüm azalıyor ama azalmıyor... Hep az kaldı diyorlar ama az kalmıyor.. Acaba kızım iyi mi?.. Hadi... Başı göründü diyorlar... Karnıma bastırıyorlar.. Kızımın canı yanmasın.. Allahım bize yardım et.....ikimize.
Ve kızım'ı görüyorum...sabaha karşı 04:10 geçe;
23 Ekim... Kızım'ın doğum günü bugün...Ömrümün anlamlandığı gün bugün.. Gözlerim dolu dolu, şükür edicem ömrümün sonuna kadar.........
kaydirigubbakcemile
