Öncelikle suçu birine yüklemekten vazgeçin. Yaptılar, ettiler, dediler. Onlar suçlu, eş suçlu. siz? siz kendinize ne yaptınız onun hesabını verdiniz mi? alışkanlık, sevgi. neyin alışkanlığı acı çekmenin mi? neyin sevgisi, sahip çıkamamanın sevgisi mi vazgeçemediğiniz? Tüm bunların öfkesi sizi şu an bu noktaya getiren. elbet insan ailesi için fedakarlık yapar, nelere katlanır. ama burda anahtar kelime fedakarlık değil "aile". aile olunamamış ki. işe kendinizi affetmekle başlayın. hiç bir zaman hiç bir şey için geç değildir. ama bu hep suçu 3. kişlerde arama ancak öfkeyi besler bi faydası yok. eşiniz dünyanın en iyisi olabilir, size yaramadıktan sonra ne fayda? bir haksızlığa dur demeyen, diyemeyen iyi değil olsa olsa güçsüzdür, korkaktır. çok kızgın olduğunuz için tam olarak ne yaptıkları neler yaşandığı anlaşılmıyor. ama önemi de yok. sizi bu noktaya haklı ya da haksız getirdilerse zaten bu şekilde yaşayamazsınız demektir. siz bir derin nefes alın, suçlamayı öfkeyi bırakın,kendinize odaklanın. elbet bir yol çıkacaktır.