Ölüyorum yalnızlıktan

Merhaba.
O kadar canım sıkkın ki. Bir an önce konuya girmek istiyorum. Daha önceleri eski bir konumda anlatmıştım; eşimin ailesiyle aynı apartmanda oturduğumuzu ve sıkıntılarımı. Orada 2 sene sonunda eltim büyük bir kavga yaşadık ve kiraya , başka bir eve taşındık. 1 hafta içinde toparlandık, ev bulduk ve taşındık. Bulduğumuz ev de şehrin neredeyse bir ucunda oldu. Ve yine 1 senedir kirada oturuyoruz. Ama yemin ederim 1 senede benim durumum daha kötüye gitti. Yani şuanda tam anlamıyla depresyondayım. İlaç kullanıyorum. Zaten evlenmeden önce manik- depresif tedavisi görüyordum. Şimdilerde hastalığım azıtmış durumda. Şuan yazsam yazsam sayfalar almaz. Eşimden başka kimseyi görmüyorum. Kimseyle konuşmuyorum. Çünkü buradaki apartmanda komşuluk diye bir şey yok. Ç.'de mi komşuluk yok bilmiyorum ama elimden gelen her şeyi yapmama rağmen kimseyle görüşemedim. Zaten merkeze çok uzak bir ev. Otobüsten otobüse atlayıp anca çarşıya gidebiliyorum. Ki bu da ayda 1 oluyor. O kadar bunaldım ki ! İnsan istiyor 1 tanecik yaa.. çok değil 1 tanecik kafa dengi bi arkadaş. Bir dost .. kahve içerken sohbet edebileceğim. evimden , çocuğumdan bahsedebileceğim. Yeri gelip dedikodu yapabileceğim. yani en azından hayata bağlanabileceğim biri olsun. Ama YOK !

Evlendiğime o kadar pişmanım ki ! Bu düşünceyi yazarken bile vicdanım acıyor resmen.. Ama öyle pişmanım. Çünkü eşim tamamen klasik bir Türk erkeği. Belki de ideal olan budur. Yani eşimin her hangi göze batan bir sorunu yoktur. Ama benim yalnızlığım, bunalımlarım, depresyonlarm, sıkıntılarım artık onu da bayılttı. Alıp başını gidiyor. Ya arkadaşlarıyla bi yerlerde sohbet etmeye, ya da balık tutmaya ya da başka bi şeye vs. vs. Çünkü onun bir hayatı varmış. YAni kısaca ben eşimin dünyasını yaşıyorum. Benim bir dünyam yok. Kimseyi görmeden, kimseyle konuşmadan günlük ev işlerini yapıyorum. Her gün aynı şeyleri.. Robot gibiyim. Duygum da kalmadı. Artık eşimden de koptum. Cinsel hayatım kalmadı. Çünkü içimden gelmiyor.
Ben bu memlekete üniversite okumak için geldim . Yurtta kaldım 4 yıl . 250 kişilk yurtta tanımadığım yoktu. O kadar güzelmiş ki o günler. Şimdi o gnlere o kadar alışmışım ki, yalnızlığı hazmedemiyorum. Annem başka memelektte, ablam başka memlekette. Tek başıma o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi. Farkındayım çok uzun yazdım ama anlatmazsam ölücem. Mesela bugün sabahtan beri evdeyim.Eşim işten geldi oltalarını aldı ve balığa gitti. gece geç gelecek doğal olarak. Ve bu haftanın en az 4 günü olağan bir şey. Ben de oğlumu alıp çarşıya ineyim dedim arkasından . Bir baktım 5 kuruş para bırakmamış. Ayrıca otobüs kartıyla gitmiş. Kredi kartını kullanmak istemedim de. of Allahım saçma sapan şeyleri bile yazıyorum, mazur görün ne olur.. çok kötüyüm.. Şuan aptal halime ağlıyorum.Her günüm salak salak geçiyor. Bıktım, bunaldım.. Ne yorum yaparsanız yapın. isterseniz çok boş şeylere üzülüyorsun diye yazın ama bu durumu yaşamanız lazım.
eşimle sohbet bile edmiyoruz. çünkü benm anlatacak bi olayım yok. günlerim aynı çünkü. evet boş durmuyorum el işleri yapıyorum, hobilerimle ilgileniyorum. dünya kadar kitap okuyorum, oğlumla ilgileniyorum, bilimsel araştırmalar bile yapıyorum. ama inanın YAPTIĞIMIZ ŞEYLERİ ANLATACAK, GÖSTERECEK 1 İNSAN BİLE YOKSA ETRAFIMIZDA YAPILAN YAPILMAMIŞ GİBİ OLUYOR. eşimle ortak bir sohbet konusu bile bulamıyoruz. Mesela ben saatlerce tarihten edebiyattan sanattan veya bilimsel konulardan konuşsam, dinlesem bıkmam. ama onunla konuşamıyrum. paylaşımımız sıfır.. hatta eksilerde. Şuan eğer okuyorsanız çok fazla negatif düşünceler oluşturabilirim ama aslında hiç de sıkıcı biri değilim. Sadece çok yalnızım ve yalnızlıktan beynim de duygularım da küfleniyor.. Kendim de küf kokuyorum...

oğlun kaç yaşında? eğer bir kreşe ya da anaokuluna başlayacak düzeydeyse sen eylülde verip bir işe başlasan..
zaten evde kaldıkça ortamını yaşam şeklini değiştirebilceğin bir durum yok..durumu öyle anlatmışsın..
birde madem eviniz kirada şehire o kadar uzak değilde daha merkezi bir yere geçseniz..
bence en mantıklısı evi taşıyıp işe başlamanız olur..başka türlü bu yalnızlıktan ve boşluktan kurtulamazsınız.

neden evden çıkmak için mutlaka paraya ihtiyaç duyuyorsun? çocuğunu al sıkıldığında ; parka gidin. ordaki annelerle tanışır sohbet edersin bir süre sonra. hem böyle eve tıkılıp kaldıkça; konuşacak konunda kalmayacak ki zamanla. akadaşın olmasını istiyorsan sen davet et . kek yapıp seslen anlaşabileceğini umduğun bir komşuna. kek yaptım çayla sohbet ederiz gel dersin.
eşin de bence kayınvalidenin evinden taşınmanızın intikamını alıyor senden. kendini yetersiz hissedipte onun eline daha çok koz verme.

canım inan seni o kadar iyi anlıyorum ki
çünkü hemen hemen aynı şeyleri bende yaşıyorum ama tek farkla benim çocuğum yok hepten yalnızım

Kk buluşmalarına katılmayı denesen, belki seninle aynı şehirde olan ve anlaşabileceğin bir dost hatta birçok dost bulabilirsin :)

bide benin acimdan dusunsene,evlendim ve hic tanimadigim hic bilmedigim bi ulkeye gittim ne dil bilio insan ne kimseyi tanio herseyiyle farkli bi ulke dili kulturu yasam tarzi vs....koca desen sabah aksam iste butun gun evde butun gun evdeym....ama ben ne yaptim ehliyetimi aldim ve simdi geziyorum alisverislere cikiyorum herseyin tadini cikariorum...sende ugrasicak bisey bul derim

canim ya egitimli bir kadin oldugun yazi biciminden belli, niye calismiyorsun ki?

Öncelikle çok teşekkür ederim yorumlarınız için. Aslında Edebiyat bölümünde okudum. Önümüzdeki sene formasyona almaya çalışıcam. Yani zaten öğretmenlik yapmayı kesinlikle planlıyorum. Aslında mecburiyetten de değil çalışmayı, işe yaramayı sevdiğim için. Sadece zaman gerekli biliyorum . Durumun farkındayım. Aileme bahsettiğimde sabret öğretmenliğe başlayınca elbet kendine göre bi arkadaş bulursun diyorlar. Biliyorum arkadaş bulacağımı. Ama sadece yoruldum bu durağan durumdan.

Komşu durumuna gelince ; sadece kek değil yaptığım yemeklerden bile götürdüğüm oldu yemin ederim. Hatta yüzsüzlük yapıp çat-kapı (ki asla sevmem bunu da) evlerine gittiğim komşular da oldu. Fakat hoş bir alakayla karşılaşmadım. Ucubeye benzemiyorum, evim her zaman derli toplu, oldukça titizim, düzgün biriyim işte, yani normal bir kadın işte.Neden soğuk davrandılar bilmiyorum. yeri geldi hiç komşuluk yok burada diye söylendim de, onlar da ondan şikayet ettiler. Elit insanlarmış onlar, hoşlanmıyorlar sanırım gelimden gidimden. üstelik apartmandakiler benden oldukça büyük. Ona yordum zamanla.

Kiradayız, evet ama önceki oturduğumuz evi kiraya verdik onun kirasıyla burayı ödüyoruz. Allah razı olsun eşimin ailesi de kirada durmamamız için bize ev alacaklar şimdi. Para ayarlamaya çalışıyorlar.

Yani kendi evime çıkınca, ( daha merkezi bi yere) , öğretmenliğe başlayınca her şey hallolacak . Çok şükür . Allah daha büyük dert vermesin. Ama ne olursa olsun yalnızlık, bazen haftalarca kimseyle iki kelime laf edememek, eşimin kafasına göre takılması( onun değimiyle) bana çok koyuyor. Ruhum zaten aşırı hassas, aşırı duygusalım berbat derecede .. Ağır geliyor işte...

Oğlum 2 yaşında tabiki parka götürüyorum, etkinlikler düzenliyorum.. ama diyorum ya buranın insanı mı ya da hayat mı değişti bilmiyorum. İnsanlar soğuk. Herkesle muhabbet etmeye çalıştım da, ben de yoruldum belki bende de suç var geri çektim kendimi..

seni çok iyi anlıorum
bende başka bir memleketteyim kimsem yok eşimden başka
tanımadığım bir şehir yabancı olduğum bir ortam
ilk aylar aynı senin gibiydim bunalım yaşadım yalnızlıktan
bir gece ağladığımı bilirim allahım ne olu kafa dengi bir dostum olsun
1 kişi bile olsun o bana yeter
yeterki yalnızlık bitsin die....
ilk aylarda oturduğumuz yerden taşındık başka bir semte yerleştik
iyiki gelmişim hayatım değişti
komşuluk ilişkileri süper bir çok arkadas edindim hem apartman içinde hemde dışında
kursa gittim 2ay kadar ordada bir çok kişi tanıdım
yaşadığım yer çok küçük zaten dışarı çıkınca tanıdık yüzler görür oldum artık
tam umudumu yitirmişti ki bütün bu olanlar mucize gibi geldi....
sende umudunu yitirme
elbet bu böyle dvam etmez.....

Örneğin şu yazıyı yazdığımdan beri evde yalnızım. Eşim hala dışarda. Tabiki hakkı var, çünkü onun arkadaşları var. Görüşmesi gerekiyor. ona engel olmam doğru değil. Ben çıkamıyorum sen de çıkamazsın demeye hakkım yok. Ama eve geldiğinde de resmen çocuk gibi kıskançlığımı belli etmeden edemiyorum. Ki kıskançlıktan kastım başka bir kadın vs. değil. Hoş dakikalar, sohbetler ettiği kesin , kıskandığım şey biraz eğlence sanırım. Eve geldiğinde mutlu oluyor. Neşeli oluyor. Ama ben onu durgun, soğuk, ölü gibi karşılıyorum. Önceleri zorladım rol yaptım, eğlenceli karşılardım. Ama artık her halimden belli oluyor. Sabahtan beri.. ki yaklaşık 3 haftadır, kimseyle konuşmadım. Bakkallar ve kasiyerler haricinde :) anormal değil davranışlarım yaşamıma göre normal. ama eşime anormal geliyor. üstelik eşimle aynı dilden konuşamıyoruz. düzgün bir şekilde durumumu anlatmaya çalışınca cahilce yorumlarda bulunuyor. Sanki duvara konuşuyormuşum hissi..

eşinin iş arkadaşlarının eşleri yok mu aksam oturmaları düzenleseniz
gider gelirsiniz ortam olusur en azından...

Umudumu yitirmiyorum. Ama her seferinde hayal kırıklığıyla karşılaşıyorum. Burada üniversite okudum, hayatımın en güzel yıllarını burada yaşadım. Şimdi ölü şehir gibi geliyor. Evlenmekle hata ettim sanırım. Yeni ev alınca , taşınınca belki değişecek.. bilemiyorum.. Sadece kendimi oyalayacak bir şey, avutacak bir şey bulamıyorum. Evet oğlum var , o bir şans. Ama insanız işte bunalıyorum çoğu zaman. Yemin ederim hayatım zorla gidiyor sanki..Eşimle de iyice kopunca , iyice yalnız kaldım.. Uzun zamandır ayrı yatıyoruz zaten. Durumum vahim . her gece ağlamaktan, her gün kriz geçirmekten. Ama kimsenin bunu görmemesinden çok yoruldum. Mesela eşim ağladığım zaman '' bi insan 3 senedir ağlar mı hiç '' diyor. Yorum anlayışı bu kadar işte. Neden bu kadar çok ağlıyor? nerde sorun var ? yanlış nerde ? diye sorular aklına gelmiyor. artık kendimi anlatmaktan yoruldum..

bende çok yalnızım :2: yeni evlendim ve burası aileme arkadaşlarıma çok uzak bir yer. resmen 1.5 aydır oturuyorum ve hamileyim. kendi başıma dışarı çıkıp gezmeye halim yok başım dönüyor :2: pazartesi günü memur atamaları için kılavuz yayınlanacak 90 puanım var acaba memur olsam mı yoksa bebeğimi mi büyütsem :2::2::2: bir araya toplanıp ağlasak mı yoksa :2:

Bu arada alıntı yapmayı beceremedim
eşimin iş arkadaşları bekar, evli olanlarla pek kendi de görüşmüyor. Aslında bir tane iş arkadaşının eşi vardı. Ama onun da bi rahatsızlığı var. Zihinsel engelli. Onunla bir süre görüştük. Ki inanın zor oldu. Ama sonra işten ayrılıp köye taşındılar bir daha görmedim

karamelist .!.:

bende çok yalnızım :2: yeni evlendim ve burası aileme arkadaşlarıma çok uzak bir yer. resmen 1.5 aydır oturuyorum ve hamileyim. kendi başıma dışarı çıkıp gezmeye halim yok başım dönüyor :2: pazartesi günü memur atamaları için kılavuz yayınlanacak 90 puanım var acaba memur olsam mı yoksa bebeğimi mi büyütsem :2::2::2: bir araya toplanıp ağlasak mı yoksa :2:

Genişletmek için tıkla...

sonunda alıntı oldu :) Bebeğe bakacak güvenilir birini bulursan bence çalış, inan evde oturmanın sonu yok. YAlnızlık büyüdükçe büyüyor. Benim gibi içinden çıkılmaz bir hal alıyor

Daha merkezi bir semte taşınma imkanınız yok mu diyecektim.Neyse ki böyle bir planınız varmış.
Taşınmak ve işe başlamak,senin için dönüm noktası olabilir.
İşe başlamasan bile,çocuğun yuvaya başlayınca hem kendine zaman ayırabilirsin hem de yuvadaki annelerle dost olabilirsin.
Komşuluk konusunu yalnız olduğun için çok önemsemişsin ama çoğu yerde durum farklı değil.
Asıl sorun sanırım eşinin ilgisizliği,biraz kopmuş gibi görünüyorsunuz.Acaba haftada bir gün birlikte bir plan yapamaz mısınız ? Sen teklif etsen reddeder mi ?
Şurayı görmek istiyorum,çocuk için de iyi olur gibi bir öneri getirsen,belki işe yarar.

hayal43 .!.:

Daha merkezi bir semte taşınma imkanınız yok mu diyecektim.Neyse ki böyle bir planınız varmış.
Taşınmak ve işe başlamak,senin için dönüm noktası olabilir.
İşe başlamasan bile,çocuğun yuvaya başlayınca hem kendine zaman ayırabilirsin hem de yuvadaki annelerle dost olabilirsin.
Komşuluk konusunu yalnız olduğun için çok önemsemişsin ama çoğu yerde durum farklı değil.
Asıl sorun sanırım eşinin ilgisizliği,biraz kopmuş gibi görünüyorsunuz.Acaba haftada bir gün birlikte bir plan yapamaz mısınız ? Sen teklif etsen reddeder mi ?
Şurayı görmek istiyorum,çocuk için de iyi olur gibi bir öneri getirsen,belki işe yarar.

Genişletmek için tıkla...

Komşuluğa gerçekten taktım, sanırım çok bel bağlamışım komşu olma durumuna. eşimle haftada 1 , 2 kere dışarı çıkıyoruz. Ama sorun zaten aradaki bağın kopması. Tek kelime edemeden çayımızı içip eve dönüyoruz. Ya ben mi çok abartıyorum bilmiyorum ama konuşacak bir şeyimiz kalmamış gibi hissediyorum.Ya dışarı çıkmasak evde film izliyoruz. Uyuya kalıyor o kadar. Eşim benim yüzümden ilgisini kaybetti. farkındayım. önceleri üstüne gittim hep canım sıkılıyor diye diye bıktırdım onu. ama ben daha beter oldum. depresyon ilaçları kullandığımdan beri yan etkileri sebebiyle iyice uyuştum. iş yapasım bile gelmiyor .gülesim gelmiyor. tek kalan gücümü oğluma harcıyorum. Ama eşimde beni canlandırmak için, ya en azından birazcık halimi anlasa, '' sen ne biçim insansın'' demek yerine birazcık empati kursa bana o da yetecek. GEçen gün biraz empati kur benimiçin bunu yap dedim '' empati'' lafını anlamadı ... düşünün.. daha ne diyeyim...

ayymme .!.:

sonunda alıntı oldu :) Bebeğe bakacak güvenilir birini bulursan bence çalış, inan evde oturmanın sonu yok. YAlnızlık büyüdükçe büyüyor. Benim gibi içinden çıkılmaz bir hal alıyor

Genişletmek için tıkla...

hem bebeğimi bir başkası büyütmesin istiyorum hemde alacağım 1200- 1400 maaşın 800- 1000 tlsi bakıcıya gidecekse ben 300 400 için mi çalışayım diyorum. ihtiyacımda yok benim yerime ihtiyacı olan biri girsin diye düşünüyorum. ne bileyim işte evde düşünmeye zaman çok var. senaryo yaz yazdığın kadar...

benim tek farkım ,etrafım insan dolu ama benim kafama uygun biri yooook ,,yani davranışları hoşuma giden ''evet ya ben bunla kanka olurum ''diyebileceğim kimse yok evet görüşüyorum gidip geliyorum ama eşimin zoruyla....bende evlenip arkadaşlarımı geride bıraktım ..pek kolayda arkadaş edinen biri değilim ..var olan arkadaşlarımın hepsi çocukluk arkadaşlarım...eşime söyleyince sana uygun fabrikaya sipariş mi vereyim diyo..ama benim sorunumda sanki seçilmiş gib,i etrafımdaki potansiyel arkadaş olacak kişiler çook bilmiş, dedikoducu, sürekli kendini öven ,,ve iki yüzlü insanlar .....ya ben böyle insanları istemiyorum etrafımda ..beraber otururken yanımızdan kalkan arkadşın dedikodusunu yapan ben kalkınca bu defa da beni söyler mantığındayım ve yalnızım dostlarım yalnızım yalnız(hemde kalabalıklar içinde):))))))))))))))