Ölümsüz Arkadaşlık Bir Ütopya mı?

Dogrusu insanlarin neden illa bir arkadas bulma cabasi icinde oldugunu bu yasima kadar pek anlamamisimdir. Benim cok yakin dostluklar kurdugum insanlar oldu. Ha bu insanlar bir elimin parmagini gecmedi hic. Diyelim ki 3 tane. Bir tanesinden kotu bir kazik yedim diyelim. Fakat hayatta herseye hazirlikli bir insan oldugum icin sanirim bu kazik olayi beni fazla sarsmadi. O kisiyle zaten arkadasligimi bitirmem gerektiginin farkindaydim, nasil yaparim bilmiyordum, kendisi bitirmis oldu, oh be dedim sonra.

Su an yine 5 yillik bir dostlugum var bir arkadasimla. Uni den ayni sinifta olunca baya alistik birbirimize. Su an ikimizde bitirme tezimiz ile ugrastigimiz icin birbirimizden pek haberimiz yok son 1 2 aydir. Fakat ben bu dostlugunda bitecegini biliyorum. Okul bittiginde yollarimiz da ayrilacak. Fakat ben buna da hazirlikliyim.

Yapi itibari ile kendine yeten bir insanim sanirim. Ne bilim boyle illa dostlum olsun, arkadasim olsun derdinde olmadim hic. Bence insan kendi kendine yetebilmeli. Ve dostluklarin araya yillar yollar girince eskisi gibi olmayacaginin bilincinde olmali. Ben simdi bu dostumu yillar sonra gorsem bile oturur konusurum. Fakat her ay goruselim bundan sonra felan gibi bir derdim olmaz. Biliyorum ki gorustugumuz zaman gulusup eglenecegiz yine. Bence siz de boyle dusunun. Fazla onem vermeyin, dostluklari arkadasliklari hayatinizin merkezine koymayin. Rahat olun yani.

Ha ölümsüz dostluklarda vardir eminim. Buna inaniyorum. Ama benim icin pek gecerli degil.
 

Ben bu yazıyı ilk okuduğumda çok fazla anlayamamıştım sorununuzu.O zamanlar sınava hazırlanıyordum ve hiçbir arkadaşımla sorun yaşamamıştım.Birden aklıma geldi bu yazınız.Şu an bende üniversitedeyim ve aynı soruları soruyorum kendime/çevreme..Hiçbir arkadaşıma geçici gözüyle bakmıyorum/bakamıyorum.Arkadaşlık üzerinde elbet makul beklentilerim var.Bunlar olmayınca hayal kırıklığına uğruyorum.Aradan neredeyse 3 yıl geçmiş..Şu anda bu konu hakkındaki düşüncelerinizi çok merak ettim..
 
İlk mesajda yazılanlarda kendimi buldum ben yıllanmış ve kimsenin arayıp sormadığı kişileri bile arar sorarım ve hatta İstanbulda birbiriyle bile görüşmeyen insanlar, ben şehir dışından geleceğim diye birlik oldular whatsapp grubu kurduk arada yazışır haberleşiriz.
Vefalı biri olduğumu düşünürüm ama maalesef insanlar çaba göstermeden herşeyi karşıdan bekleyince insan ister istemez kendini sorguluyor acaba yüzsüzlük mü ediyorum, aslında konuşmak istemiyorlar da ben mi mecbur bırakıyorum diye. Karşılığı olmayınca ben bıraktım artık
Bu beklentiden ziyade karşımdakini konuşmaya zorluyormuşum gibi hissettiğimden.. Tek taraflı çabayla arkadaşlık bir yere kadar
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…