Yani kismen haklisiniz evet cocuk buyuk bi sorumluluk ve cocuk yokken daha rahat hayat. Hamile kaldigimiz andan itibaren hayati iki kisilik yasiyoruz hatta cocuk odakli en azindan cogu anne boyle. Buyuyunce de bitmiyor mesele, iyi okusun, iyi yerlere gelsin, evlendi mutlu mu her sey yolunda mi hastalansa ondan cok caniniz yaniyor. Ben onceden olmekten korkmazdim, korkmamak derken olumu baslangic olarak gorur, oldukten sonrasi derdim onemli olan. Simdi ya bana bir sey olsa nasil bakarlar cocuguma diye odum kopuyor. Basim donse kafami bi yere carparim diye degil evde tekiz cocuga bir sey olur mu diye korkuyorum. Yani akil isi degil aslinda anne olmak. O kadar buyuk bi sevgi ki bazen agir geliyor. Ama iste o sevgi de anne olma istegi doguran sey sanirim. Yoksa ureyeyim de insanligin nufusu azalmasin, cok yuksek mevkilere gelsin de insanliga katkisi olsun, yada yaslaninca bana baksin diye dogurmadim yani. Daha dogmadan sevdigim icin dogurdum. :)))
Bu arada coxuk konusundan bagimsiz depresyondasin sanirim doktora git.