ben size katılıyorum hatta benim de konum var öyle, annemler beni neden doğurdu, bana mı sordular, ben şimdi dünyadayım ve okumam gerektiği için okudum, çalışmam gerektiği için çalışacağım falan filan... beni asıl rahatsız eden şey ailemin beklenti içine girmesiydi, mesela ben biraz kıt kanaat büyüdüm, çocukken hep ona buna özendim falan, beni diğerlerinden ayrıcalıklı yapacak hiçbir şeyim olmadı hala daha yok, üniversiteyi bile okumak için ben kyk kredi borcuna girdim yoksa ailem onu dahi karşılamıyordu yani. sanki çok matah birşey yapmış da dünyayı önüme sermiş gibi konuşan annem benden saçma sapan beklentiler içine girip iş hayatıma falan karışmaya kalkınca iyice çıldırmıştım. çünkü zaten mecbur olduğum için kendimce çabalıyorum, bana demez mi senin hevesin yok yaşıtların neler yapıyor, evlilikten bahsediyor ama senden bi halt olmaz diye. kudurdum sinirden. ben mi istedim dünyaya gelmeyi, ben mi seçtim sizi, git o özendiğin elalemin annesi ol o zaman umrumda bile değilsin dedim. bu açıdan bakınca sinirleniyorum elbette ama öyle kimse çocuk yapmasın fikrinde falan değilim.
durumu düzgün olan, iyi yetiştirecek olan insanlar en az 2-3 çocuk yapsın isterim. ama durumu kötü olanlar, eğitemeyecek, düzgün yetiştiremeyecek olanlara da Allahın çocuk vermesini istemiyorum mesela. buraya geçen gün biri konu açmış, kocası çalışmasına izin vermiyor, kendisi de çalışmıyor zaten ve hayatı hep en alt seviyeden yaşıyor, hayatında gezmek, tatil vs. hiçbir şey yok ve yorumlarında şey dedi, benim çocuğum da ileride yetinmeyi öğrenecek, yetinmeyi bilecek, marka takıntısı olmasın... ya şimdi bu çok yanlış bir görüş. bu resmen sen zorluk çekiyorsun ve çocuğunu da kendi zorluğuna çekip çocuk yarın öbür gün arkadaşlarında olan şeylere özenince çocuğa "yok" demek ve böyle böyle "yetinmeyi öğreteceğini" sanmak demektir. insan dünyaya çocuk neden getirir? yetinmeyi öğrensin diye mi? çocuğu tatile bile götüremeyeceksin, istediği kıyafeti, oyuncağı alamayacaksın, çocuk hep ona buna özenecek sen çocuğa devamlı "param yok alamam" diyeceksin, yapamam diyeceksin, neymiş yetinmeyi öğrensinmiş. öyleleri çocuk yapmasın işte.
bana gelince, ben şu an çok gencim, evlilik de çocuk da düşünmüyorum. düzgün yetiştirecek olanları sonuna kadar desteklemeye devam ediyorum tabi bir yandan.
degısık bı duygu
