- 21 Ekim 2016
- 808
- 875
- 18
Selamlar herkese
Belli başlı bir derdim yok ama elimden geldigi kadar anlatmaya çalışacağım sizlere.
Ben şu an evli değilim ayrıldım. Evlenmeden önce etrafimda çocuk yapan herkese "deli" gözüyle bakardım.
Rahat rahat gezip tozmak varken, istedigin saat yatıp istediğin saat kalkmak varken, dilediğin gibi hareket etmek bir şeye bağlı kalmamak varken bir insan neden bile bile kendini sıkıntıya sokardı ki? Ya da neden sorumluluk alırdı ki?
Günlerce uykusuz kalacak, varını yoğunu ona harcayacak e bi de bunun okulu sınavı çalışma hayatı evliliği...
Bi insanın yürümesinden tutun da eğitimine hatta evliliğine kadar herşey anne babaya bağlı. Sizce de çok büyük bir sorumluluk değil mi?
Ha bi de 6 yaşına gelene kadar uyku oyun ki o zamanları zaten hatırlamıyoruz. 6 dan sonra okullar, sınavlar, iyi bir lise, iyi bir üniversite, iyi bir iş, evlilik derken zaten yolu yarılıyoruz. E ondan sonra da çocuk oluyor onun için çalışıyoruz. Çocuğumuz rahat etsin, kimseye muhtaç olmasın, iyi bir okulda okusun, iyi kıyafetler giysin, canının istediğini yiyebilsin diye parçalıyoruz kendimizi. Daha sonra zaten yaşlanıyoruz. Hastalıklar baş göstermeye başlıyor, enerjimiz bitmiş oluyor, hayatımız bitiyor.
Eee bu mu yaşamak? Sıkıntısız dertsiz bir tane insan yok. Kimi büyük kimi küçük herkesin kendine göre bir derdi var. Maddi, manevi, sağlık sorunları vs.
E biz neden bu hayata çocuk getiriyoruz? Hem de annesiz babasız binlerce çocuk varken? Dünya zaten yeterince kalabalık, neden bir yenisi daha?
Insan evladının tırnağına taş değsin istemez. E o zaman dünyaya neden getiriyorsun? Dünyada mecburen o taş tırnağına değil yüreğine değecek...
Elbette sıkıntı çekecek ağlayacak üzülecek. Belki de kötü bir insan olacak. Bunları nasıl göze alıyorsun?
Tabii ki sevdiğin insandan bir meleğin olması çok çok güzel bir duygudur. Anne olmak güzel bir şeydir.
Ama sadece kendi annelik duygumuzu tatmin etmek için sadece anne olmak için dünyaya çocuk getirmek ne kadar mantıklı?
Diye düşünürdüm evlenmeden önce. Evlenince bütün düşünceler yerle bir oldu. Anne olmak istiyordum ilginç bir şekilde hem de ilk evlendiğim günden itibaren
Ama olmadı çok üzüldüm çok ağladım. Iyi ki olmadı çünkü ayrıldık.
Eskileri düşünüp " ya benim ne saçma düşüncelerim varmış" derdim.
Belki de Allah'a büyük konuştum o yüzden vermiyor dedim. Neyse...
Şimdilerde ben o eski düşüncelerime geri döndüm. Hayat gerçekten çok berbat.
Yaşanacak gibi değil. Kimsenin kimseye güveni kalmamış. Tecavüzler, pedofililer, cinayetler, hırsızlıklar vs. derken dünyanın çivisi çıktı. Gerçekten bu dünya sırf anne baba olabilmek için yeni bir canı hak ediyor mu?
Yoksa ben mi çok karamsarım hâlâ bir umut var mı?
Inanilmaz derecede soğudum hayattan. Herşey bana eziyet gibi geliyor. Hayatta hiç biseyi isteyerek yapmıyoruz ki. Hep bir zorunluluk.
Çalışmak zorundayız, para kazanmak, kendi ayaklarımızın üstünde durmak, uyumak, uyanmak, banyo yapmak, yemek yemek, kişisel bakım yapmak... daha bir sürü sayabilirim. İnanın bir bıyık aldırmak bile bana zor geliyor artık.
Herkes mi böyle yoksa sorun bende mi?
Uzun oldu hakkınızı helal edin.
Belli başlı bir derdim yok ama elimden geldigi kadar anlatmaya çalışacağım sizlere.
Ben şu an evli değilim ayrıldım. Evlenmeden önce etrafimda çocuk yapan herkese "deli" gözüyle bakardım.
Rahat rahat gezip tozmak varken, istedigin saat yatıp istediğin saat kalkmak varken, dilediğin gibi hareket etmek bir şeye bağlı kalmamak varken bir insan neden bile bile kendini sıkıntıya sokardı ki? Ya da neden sorumluluk alırdı ki?
Günlerce uykusuz kalacak, varını yoğunu ona harcayacak e bi de bunun okulu sınavı çalışma hayatı evliliği...
Bi insanın yürümesinden tutun da eğitimine hatta evliliğine kadar herşey anne babaya bağlı. Sizce de çok büyük bir sorumluluk değil mi?
Ha bi de 6 yaşına gelene kadar uyku oyun ki o zamanları zaten hatırlamıyoruz. 6 dan sonra okullar, sınavlar, iyi bir lise, iyi bir üniversite, iyi bir iş, evlilik derken zaten yolu yarılıyoruz. E ondan sonra da çocuk oluyor onun için çalışıyoruz. Çocuğumuz rahat etsin, kimseye muhtaç olmasın, iyi bir okulda okusun, iyi kıyafetler giysin, canının istediğini yiyebilsin diye parçalıyoruz kendimizi. Daha sonra zaten yaşlanıyoruz. Hastalıklar baş göstermeye başlıyor, enerjimiz bitmiş oluyor, hayatımız bitiyor.
Eee bu mu yaşamak? Sıkıntısız dertsiz bir tane insan yok. Kimi büyük kimi küçük herkesin kendine göre bir derdi var. Maddi, manevi, sağlık sorunları vs.
E biz neden bu hayata çocuk getiriyoruz? Hem de annesiz babasız binlerce çocuk varken? Dünya zaten yeterince kalabalık, neden bir yenisi daha?
Insan evladının tırnağına taş değsin istemez. E o zaman dünyaya neden getiriyorsun? Dünyada mecburen o taş tırnağına değil yüreğine değecek...
Elbette sıkıntı çekecek ağlayacak üzülecek. Belki de kötü bir insan olacak. Bunları nasıl göze alıyorsun?
Tabii ki sevdiğin insandan bir meleğin olması çok çok güzel bir duygudur. Anne olmak güzel bir şeydir.
Ama sadece kendi annelik duygumuzu tatmin etmek için sadece anne olmak için dünyaya çocuk getirmek ne kadar mantıklı?
Diye düşünürdüm evlenmeden önce. Evlenince bütün düşünceler yerle bir oldu. Anne olmak istiyordum ilginç bir şekilde hem de ilk evlendiğim günden itibaren
Ama olmadı çok üzüldüm çok ağladım. Iyi ki olmadı çünkü ayrıldık.
Eskileri düşünüp " ya benim ne saçma düşüncelerim varmış" derdim.
Belki de Allah'a büyük konuştum o yüzden vermiyor dedim. Neyse...
Şimdilerde ben o eski düşüncelerime geri döndüm. Hayat gerçekten çok berbat.
Yaşanacak gibi değil. Kimsenin kimseye güveni kalmamış. Tecavüzler, pedofililer, cinayetler, hırsızlıklar vs. derken dünyanın çivisi çıktı. Gerçekten bu dünya sırf anne baba olabilmek için yeni bir canı hak ediyor mu?
Yoksa ben mi çok karamsarım hâlâ bir umut var mı?
Inanilmaz derecede soğudum hayattan. Herşey bana eziyet gibi geliyor. Hayatta hiç biseyi isteyerek yapmıyoruz ki. Hep bir zorunluluk.
Çalışmak zorundayız, para kazanmak, kendi ayaklarımızın üstünde durmak, uyumak, uyanmak, banyo yapmak, yemek yemek, kişisel bakım yapmak... daha bir sürü sayabilirim. İnanın bir bıyık aldırmak bile bana zor geliyor artık.
Herkes mi böyle yoksa sorun bende mi?
Uzun oldu hakkınızı helal edin.