- 4 Haziran 2014
- 2.058
- 3.442
Evet aslında enerjimi biraz da buna harcamak istiyorum. Önce psikolojik olarak kurulmam lazım. Çok teşekkür ederim size.
Diğer arkadaşın yorumda söylemiş olduğu gibi oraya gönüllü olarak gidip gelmekle başlamalısın bence işe. Yani hem biraz ortamı görürsün oradaki insanları tanırsın kafanı da dağıtmış olursun hem de belki bi elektrik oluşacak ve seni çeken biri olacak orada belli mi olur :) ben nedense senin hakkında çok güzel şeyler hissediyorum, güzel şeyler yakınında.. sen adım at yeter ki, çok güçlü bir kadınsın sen
Gelişmelerden haberdar et bizi:) belki burada birçok insana umut ışığı ve örnek olursunEvet aslında enerjimi biraz da buna harcamak istiyorum. Önce psikolojik olarak kurulmam lazım. Çok teşekkür ederim size.
Söylediklerinizin aynısını yasayan,tıbbın bu konudaki(Türkiye'de)en önemli merkezlerinden birinden"vazgeç artik çocuğun olmuyor kabullen" diye evine gönderilen ve her şeyi akışına bırakıp cocuk fikrini tamamen unutmuşken hamile kalan 40 yaşında anne olan arkadaşım var...
Allah büyük çok büyük...
Bazen olmuyorsa hayırlısı deyip isyana yönelmeden kendinize dönmelisiniz .
Ummadığınız anda güzellikler sunacak hayat size.
Büyük bir acı ve eminim ki çok büyük bir travma yaşamışsınız. Rabbim hakkınızda en hayırlısı neyse onu nasip etsin,bu gece dua edeceğim sizin için.
Ne güzel ifade etmişsin kendini.Evlendikten 5 sene sonra tedavilerle zar zor hamile kaldım. Bebeğim doğduktan 10 gün sonra beyin kanaması geçirdi ve vefat etti.
Bu olayın üzerinden 3 sene geçti. Hâlâ hamile kalmak için uğraşıyorum ve artık çok YORULDUM vazgeçtim bu sevdadan.
En son tüp bebek denemem bu ay oldu. Transfer istemedim çünkü psikolojik ve fiziksel olarak o kadar çökmüş durumdayım ki.
Şuan geçmiş 3 senemi düşünüyorum. Çok harcamışım kendimi. Önce bebeğimin ölüm sebebini ve hamileyken yaşadığım hastalikligi takıntı haline getirdim. Hastane hastane dolaştım. Yüzlerce tez, makale okudum. Bu konudaki bütün forumları üşenmedim gece gündüz okudum. Karşıma çıkan bütün genetik testleri yaptırdım sonuç çıkmadı. En son sürekli test yaptırmak için gittiğim ramotoliji doktoru, " bir sonuç çıkmayacak yeter artık didikleme" dedi. Tamamen vazgeçtim uğraşmaktan.
Sonra hamile kalabilmek için alternatif tıpla ilgilendim. Böyle koca karı ilaçları yapan birinden kürler satın aldım midem bulana bulana kullandım bir ise yaramadı. Hâlâ mesela dolabımda var o kürlerden. Kullanmak içimden gelmiyor.
Sonra dualar yazan bir hoca buldum. Ona dualar okuttum, kendime dua yazmasını istedim 2 sene boyunca taktım falan ama düşüklerimi önleyemedi.
Bir ara işime inanılmaz kafayı taktım. Sabah 8 de derse giriyordum eve geldiğimde akşam 8.30 oluyordu. Kafamı dağıtmak ve başka bir şeye konsantre olmamak için bir etüt merkezine de başvurdum. Nefes alacak düşünecek zaman bırakmadım kendime. Bu sene de mesela o kadar çok çalıştım ki okulda, ders dışı zamanlarda bile öğrencilerin çalışmalarını takip ettim, materyal konusunda maddi bir sürü harcama yaptım, bir sürü yarışmaya katıldık, falan inanılmaz yorgun bir dönemi bitirdim.
Sonra psikologlara sardım bir ara. O kadar çok para harcadım kı, hatta dolandırıldim bile. Şuan davam devam ediyor.
Sonra ruh sağlığı kişisel gelişim kitaplarına sardım. Didikledikce didikledim kendimi. Sürekli bir yerde bir hata aradım düzeltmek için ama bulamadım.
Bir ara ev işleri için inanılmaz efor sarfettim artık halsiz kaldım hiçbir şey umrumda değil.
Bi ara Kuran öğrenmeye karar verdim. Çünkü o kadar çok arkadaşım hatim indirdi duasını yaptı benim için salat-ı tefriciyeler bitirdi yine düşük yaptım.
Dedim bu sefer ben öğreneyim kendi kendime okuyum. Her gün meryem süreleri okudum falan.
Sonuç olarak artık çocuk istemiyorum. Vazgeçtim yoruldum. Transfer bile istemiyorum hazır hissetmiyorum hiçbir şeye kendimi. Artık rahatlamak istiyorum.
Öldürmeyen acı beni güçlendirdi mi yoksa beni daha mi dibe çekti karar veremiyorum. Şuan hayattan tek beklentim var huzurlu olmak, her şeyi akışına bırakmak, hiçbir şeyi önemsememek...
Tevekkül etmeye ihtiyacım var.
Içim dökmek için yazdım ve çok rahatladım .
Yanlış anlamayın ama eşinşzle sorunlarınız varken bu kadar uğraş ne için?Evlendikten 5 sene sonra tedavilerle zar zor hamile kaldım. Bebeğim doğduktan 10 gün sonra beyin kanaması geçirdi ve vefat etti.
Bu olayın üzerinden 3 sene geçti. Hâlâ hamile kalmak için uğraşıyorum ve artık çok YORULDUM vazgeçtim bu sevdadan.
En son tüp bebek denemem bu ay oldu. Transfer istemedim çünkü psikolojik ve fiziksel olarak o kadar çökmüş durumdayım ki.
Şuan geçmiş 3 senemi düşünüyorum. Çok harcamışım kendimi. Önce bebeğimin ölüm sebebini ve hamileyken yaşadığım hastalikligi takıntı haline getirdim. Hastane hastane dolaştım. Yüzlerce tez, makale okudum. Bu konudaki bütün forumları üşenmedim gece gündüz okudum. Karşıma çıkan bütün genetik testleri yaptırdım sonuç çıkmadı. En son sürekli test yaptırmak için gittiğim ramotoliji doktoru, " bir sonuç çıkmayacak yeter artık didikleme" dedi. Tamamen vazgeçtim uğraşmaktan.
Sonra hamile kalabilmek için alternatif tıpla ilgilendim. Böyle koca karı ilaçları yapan birinden kürler satın aldım midem bulana bulana kullandım bir ise yaramadı. Hâlâ mesela dolabımda var o kürlerden. Kullanmak içimden gelmiyor.
Sonra dualar yazan bir hoca buldum. Ona dualar okuttum, kendime dua yazmasını istedim 2 sene boyunca taktım falan ama düşüklerimi önleyemedi.
Bir ara işime inanılmaz kafayı taktım. Sabah 8 de derse giriyordum eve geldiğimde akşam 8.30 oluyordu. Kafamı dağıtmak ve başka bir şeye konsantre olmamak için bir etüt merkezine de başvurdum. Nefes alacak düşünecek zaman bırakmadım kendime. Bu sene de mesela o kadar çok çalıştım ki okulda, ders dışı zamanlarda bile öğrencilerin çalışmalarını takip ettim, materyal konusunda maddi bir sürü harcama yaptım, bir sürü yarışmaya katıldık, falan inanılmaz yorgun bir dönemi bitirdim.
Sonra psikologlara sardım bir ara. O kadar çok para harcadım kı, hatta dolandırıldim bile. Şuan davam devam ediyor.
Sonra ruh sağlığı kişisel gelişim kitaplarına sardım. Didikledikce didikledim kendimi. Sürekli bir yerde bir hata aradım düzeltmek için ama bulamadım.
Bir ara ev işleri için inanılmaz efor sarfettim artık halsiz kaldım hiçbir şey umrumda değil.
Bi ara Kuran öğrenmeye karar verdim. Çünkü o kadar çok arkadaşım hatim indirdi duasını yaptı benim için salat-ı tefriciyeler bitirdi yine düşük yaptım.
Dedim bu sefer ben öğreneyim kendi kendime okuyum. Her gün meryem süreleri okudum falan.
Sonuç olarak artık çocuk istemiyorum. Vazgeçtim yoruldum. Transfer bile istemiyorum hazır hissetmiyorum hiçbir şeye kendimi. Artık rahatlamak istiyorum.
Öldürmeyen acı beni güçlendirdi mi yoksa beni daha mi dibe çekti karar veremiyorum. Şuan hayattan tek beklentim var huzurlu olmak, her şeyi akışına bırakmak, hiçbir şeyi önemsememek...
Tevekkül etmeye ihtiyacım var.
Içim dökmek için yazdım ve çok rahatladım .
Çocuğunuzun olmama sebebi ne acaba ben olsam bı sure kafamı dinler o transfer i yapardım zaten en zor kısmı atlatıp en kolayına kadar gelmişsin iz yaptırın inşallah hayırlısıyla olur olmazsa da üzülmeyin Allah'tan ümit kesilmez.Evlendikten 5 sene sonra tedavilerle zar zor hamile kaldım. Bebeğim doğduktan 10 gün sonra beyin kanaması geçirdi ve vefat etti.
Bu olayın üzerinden 3 sene geçti. Hâlâ hamile kalmak için uğraşıyorum ve artık çok YORULDUM vazgeçtim bu sevdadan.
En son tüp bebek denemem bu ay oldu. Transfer istemedim çünkü psikolojik ve fiziksel olarak o kadar çökmüş durumdayım ki.
Şuan geçmiş 3 senemi düşünüyorum. Çok harcamışım kendimi. Önce bebeğimin ölüm sebebini ve hamileyken yaşadığım hastalikligi takıntı haline getirdim. Hastane hastane dolaştım. Yüzlerce tez, makale okudum. Bu konudaki bütün forumları üşenmedim gece gündüz okudum. Karşıma çıkan bütün genetik testleri yaptırdım sonuç çıkmadı. En son sürekli test yaptırmak için gittiğim ramotoliji doktoru, " bir sonuç çıkmayacak yeter artık didikleme" dedi. Tamamen vazgeçtim uğraşmaktan.
Sonra hamile kalabilmek için alternatif tıpla ilgilendim. Böyle koca karı ilaçları yapan birinden kürler satın aldım midem bulana bulana kullandım bir ise yaramadı. Hâlâ mesela dolabımda var o kürlerden. Kullanmak içimden gelmiyor.
Sonra dualar yazan bir hoca buldum. Ona dualar okuttum, kendime dua yazmasını istedim 2 sene boyunca taktım falan ama düşüklerimi önleyemedi.
Bir ara işime inanılmaz kafayı taktım. Sabah 8 de derse giriyordum eve geldiğimde akşam 8.30 oluyordu. Kafamı dağıtmak ve başka bir şeye konsantre olmamak için bir etüt merkezine de başvurdum. Nefes alacak düşünecek zaman bırakmadım kendime. Bu sene de mesela o kadar çok çalıştım ki okulda, ders dışı zamanlarda bile öğrencilerin çalışmalarını takip ettim, materyal konusunda maddi bir sürü harcama yaptım, bir sürü yarışmaya katıldık, falan inanılmaz yorgun bir dönemi bitirdim.
Sonra psikologlara sardım bir ara. O kadar çok para harcadım kı, hatta dolandırıldim bile. Şuan davam devam ediyor.
Sonra ruh sağlığı kişisel gelişim kitaplarına sardım. Didikledikce didikledim kendimi. Sürekli bir yerde bir hata aradım düzeltmek için ama bulamadım.
Bir ara ev işleri için inanılmaz efor sarfettim artık halsiz kaldım hiçbir şey umrumda değil.
Bi ara Kuran öğrenmeye karar verdim. Çünkü o kadar çok arkadaşım hatim indirdi duasını yaptı benim için salat-ı tefriciyeler bitirdi yine düşük yaptım.
Dedim bu sefer ben öğreneyim kendi kendime okuyum. Her gün meryem süreleri okudum falan.
Sonuç olarak artık çocuk istemiyorum. Vazgeçtim yoruldum. Transfer bile istemiyorum hazır hissetmiyorum hiçbir şeye kendimi. Artık rahatlamak istiyorum.
Öldürmeyen acı beni güçlendirdi mi yoksa beni daha mi dibe çekti karar veremiyorum. Şuan hayattan tek beklentim var huzurlu olmak, her şeyi akışına bırakmak, hiçbir şeyi önemsememek...
Tevekkül etmeye ihtiyacım var.
Içim dökmek için yazdım ve çok rahatladım .
Yanlış anlamayın ama eşinşzle sorunlarınız varken bu kadar uğraş ne için?
Çalıştığım yere bir arkadaş başlamıştı.Yaninda 1.5/2 yaşlarında dünya tatlısı bir oğlan ..annesine de benzettim biraz.Bu arkadas nemrut birisiydi ve pek konuşmazdı.Sadece rahmiyle ilgili sorunlarının olduğunu ve cerrahi mudehale ile kanamalarının durdurulduğunu biliyordum.Oradan ayrildim ve baska yerde calismaya basladigimda bu arkadaşin bir de kızı olduğunu ,ilk çocuğuna ise evlat edinme yoluyla sahip olduğunu öğrendim.İkisi arasında duygu olarak fark var mı diye sormuşlar o arkadaşa ...olurmu öyle şey ben anneligi oğlumla ilkkez tattım.Kizimla da ailedeki sevgimiz arttı demisEvet çocuk esirgeme kurumunu ciddi ciddi düşünüyorum aslında. Belki inanılmaz frekansım tutacak ve ordan bir bebeğim olacak. Sonra da ikinci bebeğimi doğururum belki. Birlikte büyürler. Hayaller ama hayatlar...
Çalıştığım yere bir arkadaş başlamıştı.Yaninda 1.5/2 yaşlarında dünya tatlısı bir oğlan ..annesine de benzettim biraz.Bu arkadas nemrut birisiydi ve pek konuşmazdı.Sadece rahmiyle ilgili sorunlarının olduğunu ve cerrahi mudehale ile kanamalarının durdurulduğunu biliyordum.Oradan ayrildim ve baska yerde calismaya basladigimda bu arkadaşin bir de kızı olduğunu ,ilk çocuğuna ise evlat edinme yoluyla sahip olduğunu öğrendim.İkisi arasında duygu olarak fark var mı diye sormuşlar o arkadaşa ...olurmu öyle şey ben anneligi oğlumla ilkkez tattım.Kizimla da ailedeki sevgimiz arttı demis
Ben çoğunlukla temizlik konularınıza denk gelmiştim sizin. O zaman bu tip sorunlarınızı pek düşünmemiştim ısrarla niye bu kadar temizliğe takıyor derken. Şimdi taşlar yerine oturdu. Yaşadıklarınız ağır gerçekten, ama inancınız varsa Allah'a şükredin. Yaşadıklarımızın hepsi birer sınav, sizde alnınızın akıyla bu sınavdan çıkarsınız inşallah. Yaşınızı bilemiyorum tabi ama gençseniz daha önünüzde vakit vardır, çocuğunuzu elbet bir gün kucağınıza alırsınız. Yaşadığınız ilk travma sizi çok etkilemiş, ondan bu kadar kafaya takmışsınız ama psikolojik olarak bazı şeyleri akışına bırakırsanız daha mutlu daha huzurlu olacaksınız. Allah yardımcınız olsun, dilerim mutlu huzurlu bir hayatınız olur bundan sonrası için.
Basin sagolsun canim benim okurken ilk satirlari tekrar okudum yanlis okumus olayim diye cok uzuldum imtihan dunyasindayiz herkesin sinavi farkli bizim de cocugumuz olmuyor doktorlarin soyledigine gore olmasi imkansiz elimizden geleni yapip Allaha birakmak en guzeli vardir bunda da bir hayir bilemeyiz