Herkese merhaba
Beni çok üzen bir şeyi paylaşmak istiyorum sizinle.
Belki buradaki konularıma denk gelen vardır. Geçtiğimiz sene yurt dışına taşındım, bir proje için. Ve son 3 ay çok problemli geçti. O kadar zor günler geçirdim ki. Burada anlatamadığım o kadar şey oldu ki. En son, koordinatörümüzün önünde bir tartışma yaşadık oda arkadaşımla ve ben ondan sonra ağlama krizine girdim. O gün, 10 saat aralıklı aralıklı ağladım ve 10 güne yakın da sesimi kaybettim inanılmaz kötğ bir gündü benim için. Hayatımda o ana kadar böyle çaresiz, yalnız, haksızlığa uğramış hissetmemiştim. Ben de burası beni hasta ediyor diye türkiyeye dönme kararı aldım o an ve 11 yıllık bir arkadaşım var. Onu aradım ağlayarak. Ki en güzel günlerimizi, en kötü günlerimizi beraber atlatmışızdır. Ben ona arkadaşım demem. Kardeşim dostum benim. O çaresizlikle aradım onu.
Çok kısa konuştuk 10 dk falan. Kapattık. Sonra beni hiç aramadı. Sormadı. Ama ben hiç problem etmedim onun da öncelikleri var, kendine has sorunları var diye.
Ben türkiyeye dönüş yaptım yenilerde, yine aramadı.
Neyse gece beni aradı. 2 aydır beni aramama sebebi; benim sesimi bu kadar yıldır hiç böyle kötü duymamış ve çok kötü olmuş çok etkilenmiş. O gün ben onu tetiklemişim. Ve bir kaç aydır iyileşiyormuş. Bu süreçte çok çok kötü olmuş. Yani bir nevi ben onun derdinin üstüne dert koymuşum. Ben de bilsem asla aramazdım seni dedim. O da seni suçlamıyorum arkadaşımsın tabi ki arayacaksın dedi. O arkadaşımsın lafı bile koydu bana. Normalde birbirimize kardeşim deriz…
Ben bu senenin üstüne bir de bunu yaşayınca bin parça oldum. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım. Direkt seninle konuştuktan sonra çok kötü oldum, aylarca kendime gelemedim dedi. Tabi ki tek sorun ben değilim ama tetikleyen ben olmuşum gibi konuya başladı. Telefonu kapattım ama bütün gece uyumadım. Ben asla derdimi başkasına yığan bi insan olmak istemem. Ama son zamanlarda öyle bunalmıştım ki, hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyordum çok mutsuzdum daima mutsuzdum yani. Şimdi de toparlayamadım kendimi hala olaylar rüyama giriyor. Çok baskılandım, kendimi çok haksızlığa uğramış hissediyorum. Kafam öyle dolu ki sabahlara kadar rüyalarımda ağlıyorum. Bunu insanlara yansıtmak istemezdim, ama hem bu olaylar hem de tekrardan yaşadığım gelecek kaygısı her şey fazla geldi. Gülüp eğlenip hiçbir şey olmamış gibi davranamadım.
10 dklık telefon konuşmamızın onu da böyle etkileyeceğini bilemezdim asla da istemezdim. Bu yüzden iletişim kurmamış benimle nerdeyse 2 ay. Ve telefonda normalde birbirimize sevgi sözcükleriyle hitap ederiz. Soğuktu, hiçbiri yoktu. Herkesi tek tek kaybediyor gibiyim. Bilmiyorum, hiç uyuyamadım içim yandı sabaha kadar. araya biraz mesafe koymayı düşünüyorum ona zaman vereceğim. Beni ararsa açacağım. Üstüne gitmek istemiyorum. İçimi dökmek istedim. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım çok suçlu hissediyorum
