- 13 Kasım 2020
- 1.912
- 3.044
- 83
- Konu Sahibi Justalittlebityourheart
-
- #1
Herkese merhaba
Beni çok üzen bir şeyi paylaşmak istiyorum sizinle.
Belki buradaki konularıma denk gelen vardır. Geçtiğimiz sene yurt dışına taşındım, bir proje için. Ve son 3 ay çok problemli geçti. O kadar zor günler geçirdim ki. Burada anlatamadığım o kadar şey oldu ki. En son, koordinatörümüzün önünde bir tartışma yaşadık oda arkadaşımla ve ben ondan sonra ağlama krizine girdim. O gün, 10 saat aralıklı aralıklı ağladım ve 10 güne yakın da sesimi kaybettim inanılmaz kötğ bir gündü benim için. Hayatımda o ana kadar böyle çaresiz, yalnız, haksızlığa uğramış hissetmemiştim. Ben de burası beni hasta ediyor diye türkiyeye dönme kararı aldım o an ve 11 yıllık bir arkadaşım var. Onu aradım ağlayarak. Ki en güzel günlerimizi, en kötü günlerimizi beraber atlatmışızdır. Ben ona arkadaşım demem. Kardeşim dostum benim. O çaresizlikle aradım onu.
Çok kısa konuştuk 10 dk falan. Kapattık. Sonra beni hiç aramadı. Sormadı. Ama ben hiç problem etmedim onun da öncelikleri var, kendine has sorunları var diye.
Ben türkiyeye dönüş yaptım yenilerde, yine aramadı.
Neyse gece beni aradı. 2 aydır beni aramama sebebi; benim sesimi bu kadar yıldır hiç böyle kötü duymamış ve çok kötü olmuş çok etkilenmiş. O gün ben onu tetiklemişim. Ve bir kaç aydır iyileşiyormuş. Bu süreçte çok çok kötü olmuş. Yani bir nevi ben onun derdinin üstüne dert koymuşum. Ben de bilsem asla aramazdım seni dedim. O da seni suçlamıyorum arkadaşımsın tabi ki arayacaksın dedi. O arkadaşımsın lafı bile koydu bana. Normalde birbirimize kardeşim deriz…
Ben bu senenin üstüne bir de bunu yaşayınca bin parça oldum. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım. Direkt seninle konuştuktan sonra çok kötü oldum, aylarca kendime gelemedim dedi. Tabi ki tek sorun ben değilim ama tetikleyen ben olmuşum gibi konuya başladı. Telefonu kapattım ama bütün gece uyumadım. Ben asla derdimi başkasına yığan bi insan olmak istemem. Ama son zamanlarda öyle bunalmıştım ki, hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyordum çok mutsuzdum daima mutsuzdum yani. Şimdi de toparlayamadım kendimi hala olaylar rüyama giriyor. Çok baskılandım, kendimi çok haksızlığa uğramış hissediyorum. Kafam öyle dolu ki sabahlara kadar rüyalarımda ağlıyorum. Bunu insanlara yansıtmak istemezdim, ama hem bu olaylar hem de tekrardan yaşadığım gelecek kaygısı her şey fazla geldi. Gülüp eğlenip hiçbir şey olmamış gibi davranamadım.
10 dklık telefon konuşmamızın onu da böyle etkileyeceğini bilemezdim asla da istemezdim. Bu yüzden iletişim kurmamış benimle nerdeyse 2 ay. Ve telefonda normalde birbirimize sevgi sözcükleriyle hitap ederiz. Soğuktu, hiçbiri yoktu. Herkesi tek tek kaybediyor gibiyim. Bilmiyorum, hiç uyuyamadım içim yandı sabaha kadar. araya biraz mesafe koymayı düşünüyorum ona zaman vereceğim. Beni ararsa açacağım. Üstüne gitmek istemiyorum. İçimi dökmek istedim. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım çok suçlu hissediyorum
Hayır, önce bana şu an nasıl hissettiğimi sordu. Biraz sohbet ettik elbette, sonra da kendi geçirdiği zorlu süreçten ama bunun başlangıcının benimle konuştuktan sonra olduğunu söyledi.Sizi aylarca aramadıktan sonra, gece gece sizinle konuştuktan sonra kendini ne kadar kötü hissettiğini; ruhsal sorunlar yaşadığını anlatmak için mi aramış ? Eğer öyleyse aramasaymış. Bu konuşmanın size ve kendisine nasıl bir faydası olacağını düşünmüş veya düşünmüş mü ?
Kaç yıllık olursa olsun tüm ilişkiler gibi arkadaşlıklarda bitebilir. Sizin arkadaşlığınızda da sona gelinmiş.
Hayır, önce bana şu an nasıl hissettiğimi sordu. Biraz sohbet ettik elbette, sonra da kendi geçirdiği zorlu süreçten ama bunun başlangıcının benimle konuştuktan sonra olduğunu söyledi.
Suçlu hissetme diye de söyledi, hatta iyi hissene kadar bu yüzden beklemiş ama elimde değil başka türlü nasıl düşeneyim olayı anlatmaya böyle başladı. Suçluluk duyuyorum
Son olduğunu düşünmek istemiyorum belli ki çok zor dönemlerden geçiyoruz
Ne yapmam lazım bilmiyorum.
Yok o başka birisi. Ben 29 yaşındayım, arkadaşım da 28Kaç yaşındasınız ? Bu insan konunuzda size "öküzlük etmişsin"diyen arkadaşınız değildir inşallah.
İş için bu kadar kendinizi mutsuz etmeniz yanlış,insan hayata kaç kere gelir ki.Herkese merhaba
Beni çok üzen bir şeyi paylaşmak istiyorum sizinle.
Belki buradaki konularıma denk gelen vardır. Geçtiğimiz sene yurt dışına taşındım, bir proje için. Ve son 3 ay çok problemli geçti. O kadar zor günler geçirdim ki. Burada anlatamadığım o kadar şey oldu ki. En son, koordinatörümüzün önünde bir tartışma yaşadık oda arkadaşımla ve ben ondan sonra ağlama krizine girdim. O gün, 10 saat aralıklı aralıklı ağladım ve 10 güne yakın da sesimi kaybettim inanılmaz kötğ bir gündü benim için. Hayatımda o ana kadar böyle çaresiz, yalnız, haksızlığa uğramış hissetmemiştim. Ben de burası beni hasta ediyor diye türkiyeye dönme kararı aldım o an ve 11 yıllık bir arkadaşım var. Onu aradım ağlayarak. Ki en güzel günlerimizi, en kötü günlerimizi beraber atlatmışızdır. Ben ona arkadaşım demem. Kardeşim dostum benim. O çaresizlikle aradım onu.
Çok kısa konuştuk 10 dk falan. Kapattık. Sonra beni hiç aramadı. Sormadı. Ama ben hiç problem etmedim onun da öncelikleri var, kendine has sorunları var diye.
Ben türkiyeye dönüş yaptım yenilerde, yine aramadı.
Neyse gece beni aradı. 2 aydır beni aramama sebebi; benim sesimi bu kadar yıldır hiç böyle kötü duymamış ve çok kötü olmuş çok etkilenmiş. O gün ben onu tetiklemişim. Ve bir kaç aydır iyileşiyormuş. Bu süreçte çok çok kötü olmuş. Yani bir nevi ben onun derdinin üstüne dert koymuşum. Ben de bilsem asla aramazdım seni dedim. O da seni suçlamıyorum arkadaşımsın tabi ki arayacaksın dedi. O arkadaşımsın lafı bile koydu bana. Normalde birbirimize kardeşim deriz…
Ben bu senenin üstüne bir de bunu yaşayınca bin parça oldum. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım. Direkt seninle konuştuktan sonra çok kötü oldum, aylarca kendime gelemedim dedi. Tabi ki tek sorun ben değilim ama tetikleyen ben olmuşum gibi konuya başladı. Telefonu kapattım ama bütün gece uyumadım. Ben asla derdimi başkasına yığan bi insan olmak istemem. Ama son zamanlarda öyle bunalmıştım ki, hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyordum çok mutsuzdum daima mutsuzdum yani. Şimdi de toparlayamadım kendimi hala olaylar rüyama giriyor. Çok baskılandım, kendimi çok haksızlığa uğramış hissediyorum. Kafam öyle dolu ki sabahlara kadar rüyalarımda ağlıyorum. Bunu insanlara yansıtmak istemezdim, ama hem bu olaylar hem de tekrardan yaşadığım gelecek kaygısı her şey fazla geldi. Gülüp eğlenip hiçbir şey olmamış gibi davranamadım.
10 dklık telefon konuşmamızın onu da böyle etkileyeceğini bilemezdim asla da istemezdim. Bu yüzden iletişim kurmamış benimle nerdeyse 2 ay. Ve telefonda normalde birbirimize sevgi sözcükleriyle hitap ederiz. Soğuktu, hiçbiri yoktu. Herkesi tek tek kaybediyor gibiyim. Bilmiyorum, hiç uyuyamadım içim yandı sabaha kadar. araya biraz mesafe koymayı düşünüyorum ona zaman vereceğim. Beni ararsa açacağım. Üstüne gitmek istemiyorum. İçimi dökmek istedim. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım çok suçlu hissediyorum
Hayır, o dönem ikimiz de sık sık konuşup dertlerimizden yada başımıza gelen iyi olaylardan da bahsediyorduk işte günlük olaylar vs. Birbirimize destek oluyorduk umut veriyorduk.İş için bu kadar kendinizi mutsuz etmeniz yanlış,insan hayata kaç kere gelir ki.
Siz uzun zamandır sonra arayıp dert yandiginiz içindir belki arkadaşınızın tutumu? İyi zamanlarda arayıp güzel şeyler konuşun birbirinize anca o zaman iyi gelirsiniz. Zaten herkes de bir sorun bu zamanda.
Sizinle alakalı değil davranışı kendisiyle ilgili. Üzmeyin bence kendinizi. İnsan kardeşim dediği kişiyle herşeyi konuşmalı evet bazı yükleri bir başkasına anlatmakla onun da sorunu olmuş oluyor. Benimde çok sevdiğim bir arkadaşım eşiyle problem yaşıyordu mutsuzdu birde üstüne tüp Bebek yaptı, hergun ama hergun hem gidip şahit oluyordum o evliliğe hemde telde konuşup dinliyordum . Psikolojik olarak çok etkileniyordum çünkü erteleyip duruyordu ayrilmiyordu . Birgün dedim benimle konuşma boşanma olunca ararsın beni . Şimdi her gün bosandigina dua ediyor. Ama o dönem onun problemi sanki benim problemim di üstelik ben bekardımHayır, o dönem ikimiz de sık sık konuşup dertlerimizden yada başımıza gelen iyi olaylardan da bahsediyorduk işte günlük olaylar vs. Birbirimize destek oluyorduk umut veriyorduk.
Sonra ben bu olayı yaşayınca 10 dklığına aradım ne yapayım bi akıl ver nolur diye, sonrasında da rahatsız etmeyim seni de dedim kapattım. Bir daha da o beni arayana kadar ben de aramadım meşgul olduğu şeylerin olduğunu biliyordum. Ancak, mesaj atıp merak ettiğimi söyledim. Halini hatrını sordum, ben seni arayacağım zamanı gelince dedi bana.
Ben asla ama asla onu böyle her gün arayıp da dert yanmadım. Hatta bir gün konuşurken sık aramadığımdan bile dert yandı. 10 dk bile olsa ara dedi. Yoksa gerçekten ben nefret ediyorum böyle sürekli dert yanmaktan, mızmızlanmaktan.Sizinle alakalı değil davranışı kendisiyle ilgili. Üzmeyin bence kendinizi. İnsan kardeşim dediği kişiyle herşeyi konuşmalı evet bazı yükleri bir başkasına anlatmakla onun da sorunu olmuş oluyor. Benimde çok sevdiğim bir arkadaşım eşiyle problem yaşıyordu mutsuzdu birde üstüne tüp Bebek yaptı, hergun ama hergun hem gidip şahit oluyordum o evliliğe hemde telde konuşup dinliyordum . Psikolojik olarak çok etkileniyordum çünkü erteleyip duruyordu ayrilmiyordu . Birgün dedim benimle konuşma boşanma olunca ararsın beni . Şimdi her gün bosandigina dua ediyor. Ama o dönem onun problemi sanki benim problemim di üstelik ben bekardım
Yani ben iki tarafında davranışını gereksiz buldum çok abartı gibi geldi bana. Hepimizin sorunları var ölüm olmadıktan sonra bı sekilde üstesinden gelebiliyoruz. Ama hem sizin yikilmaniz hem arkadaşınızın tavrı çok abartı aramazsa aramaz demek ki gerçek arkadaş değil. Tamam üzülmüştür derdinizede bence oda bahane bulmuş o iki aylık zaman dilimine yok iyi değildim bilmem ne. Gerçek arkadaş zaten her zman arar sorar. Yani kusura bakmayın kırmak amaçlı soylemiyorum bunları ama gerçekler bunlar. Amann olmuyorsa olmuyordur yapicak bişey yok. Yaninizdakilerle size gerçekten değer verenlerle önünüze bakacaksınız.Herkese merhaba
Beni çok üzen bir şeyi paylaşmak istiyorum sizinle.
Belki buradaki konularıma denk gelen vardır. Geçtiğimiz sene yurt dışına taşındım, bir proje için. Ve son 3 ay çok problemli geçti. O kadar zor günler geçirdim ki. Burada anlatamadığım o kadar şey oldu ki. En son, koordinatörümüzün önünde bir tartışma yaşadık oda arkadaşımla ve ben ondan sonra ağlama krizine girdim. O gün, 10 saat aralıklı aralıklı ağladım ve 10 güne yakın da sesimi kaybettim inanılmaz kötğ bir gündü benim için. Hayatımda o ana kadar böyle çaresiz, yalnız, haksızlığa uğramış hissetmemiştim. Ben de burası beni hasta ediyor diye türkiyeye dönme kararı aldım o an ve 11 yıllık bir arkadaşım var. Onu aradım ağlayarak. Ki en güzel günlerimizi, en kötü günlerimizi beraber atlatmışızdır. Ben ona arkadaşım demem. Kardeşim dostum benim. O çaresizlikle aradım onu.
Çok kısa konuştuk 10 dk falan. Kapattık. Sonra beni hiç aramadı. Sormadı. Ama ben hiç problem etmedim onun da öncelikleri var, kendine has sorunları var diye.
Ben türkiyeye dönüş yaptım yenilerde, yine aramadı.
Neyse gece beni aradı. 2 aydır beni aramama sebebi; benim sesimi bu kadar yıldır hiç böyle kötü duymamış ve çok kötü olmuş çok etkilenmiş. O gün ben onu tetiklemişim. Ve bir kaç aydır iyileşiyormuş. Bu süreçte çok çok kötü olmuş. Yani bir nevi ben onun derdinin üstüne dert koymuşum. Ben de bilsem asla aramazdım seni dedim. O da seni suçlamıyorum arkadaşımsın tabi ki arayacaksın dedi. O arkadaşımsın lafı bile koydu bana. Normalde birbirimize kardeşim deriz…
Ben bu senenin üstüne bir de bunu yaşayınca bin parça oldum. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım. Direkt seninle konuştuktan sonra çok kötü oldum, aylarca kendime gelemedim dedi. Tabi ki tek sorun ben değilim ama tetikleyen ben olmuşum gibi konuya başladı. Telefonu kapattım ama bütün gece uyumadım. Ben asla derdimi başkasına yığan bi insan olmak istemem. Ama son zamanlarda öyle bunalmıştım ki, hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyordum çok mutsuzdum daima mutsuzdum yani. Şimdi de toparlayamadım kendimi hala olaylar rüyama giriyor. Çok baskılandım, kendimi çok haksızlığa uğramış hissediyorum. Kafam öyle dolu ki sabahlara kadar rüyalarımda ağlıyorum. Bunu insanlara yansıtmak istemezdim, ama hem bu olaylar hem de tekrardan yaşadığım gelecek kaygısı her şey fazla geldi. Gülüp eğlenip hiçbir şey olmamış gibi davranamadım.
10 dklık telefon konuşmamızın onu da böyle etkileyeceğini bilemezdim asla da istemezdim. Bu yüzden iletişim kurmamış benimle nerdeyse 2 ay. Ve telefonda normalde birbirimize sevgi sözcükleriyle hitap ederiz. Soğuktu, hiçbiri yoktu. Herkesi tek tek kaybediyor gibiyim. Bilmiyorum, hiç uyuyamadım içim yandı sabaha kadar. araya biraz mesafe koymayı düşünüyorum ona zaman vereceğim. Beni ararsa açacağım. Üstüne gitmek istemiyorum. İçimi dökmek istedim. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım çok suçlu hissediyorum
Siz abartı bulabilirsiniz. Ben zaten psikolojik olarak iyi bir süreçten geçmiyorum bir de üstüne 11 yıllık arkadaşım, yaşadığı zor süreçte benim etkimin olduğunu söyleyince , olayı oradan anlatmaya başlayınca amaaan ya neyse ben olanlarla dewamke hadi güzel bir uyku çekeyim diyemedim..Yani ben iki tarafında davranışını gereksiz buldum çok abartı gibi geldi bana. Hepimizin sorunları var ölüm olmadıktan sonra bı sekilde üstesinden gelebiliyoruz. Ama hem sizin yikilmaniz hem arkadaşınızın tavrı çok abartı aramazsa aramaz demek ki gerçek arkadaş değil. Tamam üzülmüştür derdinizede bence oda bahane bulmuş o iki aylık zaman dilimine yok iyi değildim bilmem ne. Gerçek arkadaş zaten her zman arar sorar. Yani kusura bakmayın kırmak amaçlı soylemiyorum bunları ama gerçekler bunlar. Amann olmuyorsa olmuyordur yapicak bişey yok. Yaninizdakilerle size gerçekten değer verenlerle önünüze bakacaksınız.
Açıkcası ben üzülmeye veya mesafe koymaya herek görmedim.Herkese merhaba
Beni çok üzen bir şeyi paylaşmak istiyorum sizinle.
Belki buradaki konularıma denk gelen vardır. Geçtiğimiz sene yurt dışına taşındım, bir proje için. Ve son 3 ay çok problemli geçti. O kadar zor günler geçirdim ki. Burada anlatamadığım o kadar şey oldu ki. En son, koordinatörümüzün önünde bir tartışma yaşadık oda arkadaşımla ve ben ondan sonra ağlama krizine girdim. O gün, 10 saat aralıklı aralıklı ağladım ve 10 güne yakın da sesimi kaybettim inanılmaz kötğ bir gündü benim için. Hayatımda o ana kadar böyle çaresiz, yalnız, haksızlığa uğramış hissetmemiştim. Ben de burası beni hasta ediyor diye türkiyeye dönme kararı aldım o an ve 11 yıllık bir arkadaşım var. Onu aradım ağlayarak. Ki en güzel günlerimizi, en kötü günlerimizi beraber atlatmışızdır. Ben ona arkadaşım demem. Kardeşim dostum benim. O çaresizlikle aradım onu.
Çok kısa konuştuk 10 dk falan. Kapattık. Sonra beni hiç aramadı. Sormadı. Ama ben hiç problem etmedim onun da öncelikleri var, kendine has sorunları var diye.
Ben türkiyeye dönüş yaptım yenilerde, yine aramadı.
Neyse gece beni aradı. 2 aydır beni aramama sebebi; benim sesimi bu kadar yıldır hiç böyle kötü duymamış ve çok kötü olmuş çok etkilenmiş. O gün ben onu tetiklemişim. Ve bir kaç aydır iyileşiyormuş. Bu süreçte çok çok kötü olmuş. Yani bir nevi ben onun derdinin üstüne dert koymuşum. Ben de bilsem asla aramazdım seni dedim. O da seni suçlamıyorum arkadaşımsın tabi ki arayacaksın dedi. O arkadaşımsın lafı bile koydu bana. Normalde birbirimize kardeşim deriz…
Ben bu senenin üstüne bir de bunu yaşayınca bin parça oldum. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım. Direkt seninle konuştuktan sonra çok kötü oldum, aylarca kendime gelemedim dedi. Tabi ki tek sorun ben değilim ama tetikleyen ben olmuşum gibi konuya başladı. Telefonu kapattım ama bütün gece uyumadım. Ben asla derdimi başkasına yığan bi insan olmak istemem. Ama son zamanlarda öyle bunalmıştım ki, hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyordum çok mutsuzdum daima mutsuzdum yani. Şimdi de toparlayamadım kendimi hala olaylar rüyama giriyor. Çok baskılandım, kendimi çok haksızlığa uğramış hissediyorum. Kafam öyle dolu ki sabahlara kadar rüyalarımda ağlıyorum. Bunu insanlara yansıtmak istemezdim, ama hem bu olaylar hem de tekrardan yaşadığım gelecek kaygısı her şey fazla geldi. Gülüp eğlenip hiçbir şey olmamış gibi davranamadım.
10 dklık telefon konuşmamızın onu da böyle etkileyeceğini bilemezdim asla da istemezdim. Bu yüzden iletişim kurmamış benimle nerdeyse 2 ay. Ve telefonda normalde birbirimize sevgi sözcükleriyle hitap ederiz. Soğuktu, hiçbiri yoktu. Herkesi tek tek kaybediyor gibiyim. Bilmiyorum, hiç uyuyamadım içim yandı sabaha kadar. araya biraz mesafe koymayı düşünüyorum ona zaman vereceğim. Beni ararsa açacağım. Üstüne gitmek istemiyorum. İçimi dökmek istedim. Ne düşüneceğimi bile şaşırdım çok suçlu hissediyorum
Ya tabiki diyemezsiniz ama abartı gerçekten de belki onunda sıkıntısı vardır ama uzakta olan arkadaşımı ne olursa olsun iki aylık süreçte çok yakinsam kardeşim gibiyse arar sorardım. Üstelik önce siz geri mesaj atıp donmussunuz. Ona kalsa kimbilir ne zman konusucakti. Tabi karşı tarafında sıkıntılarını bilemeyiz. Bende canim sıkkınken içime kapanirim kimseyle konuşmam oda öyle bı dönemde olabilir tabi. Ama sizde bu kadar herşeyi kafaya takmayın biraz rahat olun herşey olacagina varıyor zaten.Siz abartı bulabilirsiniz. Ben zaten psikolojik olarak iyi bir süreçten geçmiyorum bir de üstüne 11 yıllık arkadaşım, yaşadığı zor süreçte benim etkimin olduğunu söyleyince , olayı oradan anlatmaya başlayınca amaaan ya neyse ben olanlarla dewamke hadi güzel bir uyku çekeyim diyemedim..
Çok teşekkür ederim. Beni ve iletişimimi anladınız. Beni üzen, ve suçluluk duyduğum şey; konuya o gün seninle konuştuktan sonra oldu diye başladı çok kötü oldum hiçbir yere sığamadım dedi. Tabi ki seninle alakalı değil, bu bir süreçti dedi. Ama nasıl desem sesinde o yakınlık yoktu bana karşı. Sürekli birbirimize telefonda motive edici konuşmalar yaparız sonunda da birbirimizi çok sevdiğimizi söylerdik ve normalde telefonu kardeşim diye açar. Ya belki size biraz drama geliyor olabilir anlıyorum, ama kaç yıllık ilişkimiz ve hep bu şekilde ilerlediği için bunu bile duyamamak beni o an kırdı. Bilmiyorum inanılmaz suçlu hissettim. Zor zamanına mum dikmişim gibi. Normalde anlıyorum, kendisi çok zor bir süreçten geçiyor onu zorlamak, yormak sorgulamak istemiyorum saygı duyuyorum. Sadece dünkü iletişimimizdeki hissiyatım bana karşı biraz soğuktu. Bu yüzden darlamak istemedim zaman vermek istedim. Benimle değil diğer arkadaşlarla da iletişimi kesmiş bu detay çok önemliydi söylemeyi unuttumAçıkcası ben üzülmeye veya mesafe koymaya herek görmedim.
Arkadaşınız hassas bir dönemdeymiş. O an onu herşey tetikleyebilirmil. Bu siz olmuşsunuz. Kaldı ki sizin meselenizi içselleştirip depresyona girdiğini düşünmüyorum. Sonuç itibari ile kendi duygu ve tecrübeleri nedeniyle depresyona girmiş. Tüm bunları atlatana kadar sizinle iletişime geçmek için beklemesi de saygılı bir hareket bence. Üzerinize yıkmamış. Kendi başa çıkmış, sizi meshul tutmamış. Kendini tanımış. Sorunluluğunu üstlenmiş. Genç olduğunuz için siz kendinizi ve ilişkinizi sorguluyorsunuz ama yaş ilerledikçe insan bunların kişinin içinde olduğunu ve saygı duyması/başa çıkması gerektiğini kabullenip kişiselleştirmiyor.
Bence arkadaşınıza karşı su anki duygularınızdan net değilseniz biraz daha mesafeli olmaya devam edin. Ama kendinizde ya da onda bir hata aramamanızı tavsiye ederim.
Zaten yaş ilerledikçe, insanlar bir bir hayatımızdan çıkıyor. Bu insan benim gerçekten bu zamana kadar çoook değer verdiğim ve gerçekten de çok değer gördüğüm bir insan. İletişimimiz karşılıksız değildi. Çok zor bir süreçten geçtiğini anladım. Ben onu canım gibi görüyorum. Bu kadar yakın arkadaşım, hayatındaki en zor sürecin başlangıcını benimle konuştuktan sonra yaşadığını söylüyor abartmak istemiyorum ama içten içe bu beni yiyorYa tabiki diyemezsiniz ama abartı gerçekten de belki onunda sıkıntısı vardır ama uzakta olan arkadaşımı ne olursa olsun iki aylık süreçte çok yakinsam kardeşim gibiyse arar sorardım. Üstelik önce siz geri mesaj atıp donmussunuz. Ona kalsa kimbilir ne zman konusucakti. Tabi karşı tarafında sıkıntılarını bilemeyiz. Bende canim sıkkınken içime kapanirim kimseyle konuşmam oda öyle bı dönemde olabilir tabi. Ama sizde bu kadar herşeyi kafaya takmayın biraz rahat olun herşey olacagina varıyor zaten.
Arkadaşınız bir süreçten geçmiş ve değişmiş. O nedenle sesinde o yakınlığın olamaması ya da konuşma tarzının değilmesi normal. Şimdiki ben kendimde ya da onda bir hata aramaz, ikişkimizin nasıl gideceğine de bundan sonra yaşayıp paylaşacaklarımıza göre yön verir, üzerine çok çok düşünmez, duygularımla hareket ederdim.Çok teşekkür ederim. Beni ve iletişimimi anladınız. Beni üzen, ve suçluluk duyduğum şey; konuya o gün seninle konuştuktan sonra başladı çok kötü oldum hiçbir yere sığamadım. Tabi ki seninle alakalı değil, bu bir süreçti dedi. Ama nasıl desem sesinde o yakınlık yoktu bana karşı. Sürekli birbirimize telefonda motive edici konuşmalar yaparız sonunda da birbirimizi çok sevdiğimizi söylerdik ve normalde telefonu kardeşim diye açar. Ya belki size biraz drama geliyor olabilir anlıyorum, ama kaç yıllık ilişkimiz ve hep bu şekilde ilerlediği için bunu bile duyamamak beni o an kırdı. Bilmiyorum inanılmaz suçlu hissettim. Zor zamanına mum dikmişim gibi. Normalde anlıyorum, kendisi çok zor bir süreçten geçiyor onu zorlamak, yormak sorgulamak istemiyorum saygı duyuyorum. Sadece dünkü iletişimimizdeki hissiyatım bana karşı biraz soğuktu. Bu yüzden darlamak istemedim zaman vermek istedim. Benimle değil diğer arkadaşlarla da iletişimi kesmiş bu detay çok önemliydi söylemeyi unuttum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?